Το κραχ, οι αγωνίες και οι ελπίδες της ελληνικής ναυτιλίας








Του Ν. Δημοσθένους*


Καθώς η τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου ξεκίνησε εν μέσω γενικευμένης αγωνίας για τις επιπτώσεις της ύφεσης στην «πραγματική οικονομία» και με τα χρηματιστήρια της Ευρώπης να συνεχίζουν να καταγράφουν απώλειες (αν και η Αθήνα διόρθωνε

  προς τα πάνω τον γενικό της δείκτη, με οδηγό την Εθνική που είχε πέσει σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα), η ελληνική ναυτιλία βρίσκεται ενώπιον της μεγαλύτερης κρίσης που έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία 30 χρόνια. Αποτελεί συνείδηση ότι η περίοδος των «παχέων αγελάδων», με την συνεχή υπερσυσσώρευση της τελευταίας δεκαετίας, ανήκει πλέον στο παρελθόν. Και επιπλέον οι επενδύσεις στις προσδοκίες που η περίοδος αυτή είχε δημιουργήσει – κυρίως δε οι υπεραισιόδοξες και άφρονες εκτιμήσεις πως η περίοδος αυτή δεν θα είχε τέλος, δημιουργούν ένα ακόμη πιο δυσοίωνο περιβάλλον για την παγκόσμια και κατ’ επέκταση την ελληνική ναυτιλία. Αφού και οι Έλληνες εφοπλιστές αποδεικνύεται ότι είχαν αποδυθεί σε έναν άκρατο ανταγωνισμό επενδύσεων, προεξοφλώντας ότι το πάρτι δεν θα τέλειωνε ποτέ.

Τώρα αποδεικνύεται πως οι πολύ υψηλές τιμές των ναυπηγείων, ήταν φυσικό επακόλουθο της πολύ μεγάλης ζήτησης για κτίσιμο νέων πλοίων, αποτελούν έναν βρόγχο για την μέχρι προ μηνός πανίσχυρη ελληνική ναυτιλία. Η ύφεση στο παγκόσμιο εμπόριο, οι μεγάλες υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί λόγω των πολύ μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων στα οποία είχαν προχωρήσει , σε συνδυασμό με την περιστολή πιστώσεων στην οποία έχουν προχωρήσει πλέον οι τράπεζες, όλα αυτά ως βασικοί παράμετροι, περιγράφουν το αδιέξοδο ενώπιον του οποίου φαίνεται ότι κινείται η ελληνική ναυτιλία. Υπολογίζεται ότι, σε ότι αφορά την ναυπήγηση νέων φορτηγών πλοίων, οι υποχρεώσεις των Ελλήνων εφοπλιστών φτάνουν στα 14,5 δις. Δολάρια. Ποσό δυσβάστακτο στις σημερινές συνθήκες.

Διέξοδο στο μέλλον για την πάντοτε παγκοσμιοποιημένη ελληνική ναυτιλία, δεν αποτελούν φυσικά οι όποιες πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο θα ηχούσε ως «αστείο» για μια κυβέρνηση που την περίοδο των «παχέων αγελάδων» που λέγαμε, δεν κατάφερε να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα έφερναν την έδρα της κυριαρχούσας ελληνικής ναυτιλίας στον Πειραιά. Διέξοδο στο μέλλον, μπορεί να αναζητηθεί στην ευρηματικότητα και την ευελιξία που πάντοτε διέκρινε τους Έλληνες εφοπλιστές, φυσικά στις αντοχές που μπορεί να έχουν οι ισχυρότεροι εξ αυτών και εν τέλει στις παγκόσμιες λύσεις που θα δοθούν εν ονόματι του παγκόσμιου προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι αγορές.

*Ο Ν. Δημοσθένους είναι παράγοντας της ελληνικής ναυτιλίας

eep logo