Ανακαλύπτοντας την Αμερική








Του Ν. Δημοσθένους

Ζηλεύω τους αμερικάνους. Αυτήν την στιγμή κάθε φιλελεύθερος άνθρωπος νοιώθει μια υγιή ζήλια – δηλαδή όχι φθόνο – προς τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Όχι γιατί η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα, ως δια μαγείας θα λύσει τα προβλήματα

  και θα αλλάξει τον κόσμο. Αλλά γιατί η ίδια αυτή η εκλογή σηματοδοτεί μια αντικειμενικά προοδευτική εξέλιξη. Και κυρίως φωτίζει ένα άλλο πρόσωπο απ’ αυτό που ιδεοληπτικά πολλές φορές έχουμε κατασκευάσει για τις ΗΠΑ.

Για σκεφτείτε αν θα υπήρχε ποτέ δυνατότητα στην Ελλάδα να γίνει Πρόεδρος, ή έστω πρωθυπουργός της χώρας, ο γιος ενός κενυάτη και μιας ιρλανδής, ένα παιδί που ως μιγάς μεγάλωσε στους δρόμους του Σικάγο, «παίζοντας» με τις συμμορίες, το έγκλημα και τα ναρκωτικά, παντρεύτηκε μια μαύρη που μεγάλωνε και αυτή στους ίδιους δρόμους, αλλά κατάφερε να σπουδάσει στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου.

Από την «απολίτικη» Αμερική αυτό το μάθημα δημοκρατίας. Εδώ, στην πολιτικοποιημένη και υποτίθεται προοδευτική Ελλάδα διανύουμε την όγδοη ή ένατη δεκαετία, κατά την οποία η πολιτική ζωή του τόπου ορίζεται απ’ τα οικογενειακά ονόματα Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης.

Υ.Γ. : Ξεσογιάσαμε μια οχταετία με Σημίτη και τον ρίξαμε στα τάρταρα. Πώς να μην ζηλεύει κανείς τους αμερικάνους.

eep logo