Του Δημήτρη Καπράνου
Το πόσο άλλαξε και πόσο ευτελίσθηκε η ζωή μας, το διαπιστώνω κάθε που έρχεται η Καθαρά Δευτέρα. Μια ημέρα που ήταν ανέκαθεν λαϊκή γιορτή, γιορτή για την οικογένεια, για τους φίλους και τους συγγενείς. Θα τολμούσα να την αποκαλέσω "Εορτή έρωτος και αναρχίας", δανειζόμενος τον τίτλο από την υπέροχη ταινία της φίλτατης Λίνα Βερτμύλερ (Χαίρετε, Λίνα, όπου και αν είστε) χωρίς να έχει σχέση με την υπόθεση του φιλμ, βεβαίως βεβαίως.
Απλώς, στη δική μου μνήμη είναι χαραγμένη σαν μια αργία "έτσι χωρίς πρόγραμμα. Θυμάμαι, ας πούμε, τον κουμπάρο μας τον παππά Ιωακείμ, να καταβροχθίζει σαλάμια και τυριά στο καθαροδευτεριάτικο τραπέζι. "Μα, παππά μου, σήμερα τρως κρεατικά;" ρώτησε η μάνα μου, σκανδαλισμένη. "Α, κουμπάρα, το λέει η λέξη! Καθαρά Δευτέρα. Άρα, καθαρίζομεν ότι εύρωμεν!" απάντησε ο τροφαντός και προγάστωρ Πόντιος ιερωμένος.
Αργότερα, θυμάμαι να έρχονται συγγενείς και φίλοι στο σπίτι για Κούλουμα και το απομεσήμερο, όταν οι μεγάλοι είχαν αποκάμει από το φαγητό, το χορό και το κρασί, βρίσκαμε ευκαιρία τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια στην πρώτη φάση της εφηβείας, να παίζουμε στο πικ-άπ "τα ξένα" και να χορεύουμε!
Νομίζω ότι θα είχα ερωτευτεί όλες τις Καθαροδευτέρες της εφηβείας μου. Έβαζα στο ηλεκτρόφωνο Teppaz Πολ Άνκα, Τίμι Γιούρο, Κόνι Φράνσις, όλα τα παθιάρικα, δηλαδή, και χορεύαμε οι δκατεσσάρηδες με τα πρώβτα μας ξεπετάγματα, με τις συνομήλικες ή πιο μεγάλες κοπέλες που είχαν κι αυτέ, όπως και εμείς, ακο9λουθ΄ξησει τους γονείς στο γλέντι! Θα πρέπει να είχα λιώσει το δισκάκι με το Crazy love! Και θυμάμαι μια φορά που ο ξάδελφός μου, ο Λευτεράκης, με "κάρφωσε", φωνάζοντας μέσα στο σαλόνι, όπου κουτσόπιναν αποχαυνωμένοι οι μεγάλοι "Ο Μίμης φίλησε την Άρτεμη στο στόμα"!
Έτσι περνούσαμε τις Καθαροδευτέρες. Κι αργότερα, μέχρι που ήλθε η πράσινη φθορά, κάπως έτσι. Αλλά όταν άρχισαν οι Δήμοι να προσφέρουν φαγητά και να μετατρέπουν τα Κούλουμα από " γλέντι ρεφενέ" σε "πανηγύρι προβολής δημοσία δαπάνη", χάλασε το πράγμα, για να φθάσουμε στο σημερινό φαινόμενο, να προβάλουν οι δήμαρχοι τις φωτογραφίες που ο κοσμάκης παίρνει τη φασολάδα στο πλαστικό μπολ ως προβολή του έργου τους!
Βρε, δεν είναι έτσι οι λαϊκές γιορτές! Και τότε υπήρχαν φτωχοί και μάλιστα περισσότεροι, αλλά δεν τους έπαιρνες την αξιοπρέπεια να την κάνεις φωτογραφία για την προβολή σου! Πάντα οι πιο εύποροι έπαιρναν μαζί τους του Φιλοπάππου περισσότερα κεφτεδάκια και ντολμαδάκια και τα μοίραζαν όπως έπρεπε σε εκείνους που τα είχαν ανάγκη.
Φτώχια δεν σημαίνει απαραίτητα μιζέρια.
