Μπαμπά, μην τρέχεις...

Του Δημήτρη Καπράνου

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο γρήγορα περνάνε τα χρόνια. Κι όσο περνάνε, τα άτιμα, τόσο γυρίζεις πίσω, εκεί που, ενδομύχως, έστω, θα ήθελες να ξαναβρεθείς. Όσο δύσκολη κι αν την έκαναν τη ζωή μας, όσο άδικα κι αν μας φέρεται σήμερα , δεν μπορεί, ετούτες τις μέρες, να μη γυρίσεις πίσω, στα παλιά. Δεν μπορεί να μη σκεφτείς τους γονείς, που έχουν φύγει πια, να μη λαχταρήσεις τα χρόνια που έτρεχες στις γειτονιές με το καμπανέλι στο χέρι για να μαζέψεις το χαρτζιλίκι από τα κάλαντα.
Θα μου πείτε "Μα, ήταν ευτυχισμένα εκείνα τα χρόνια; Με τόσες αρρώστιες να βασανίζουν την παιδική ηλικία, με τόση φτώχια, τόσες εμφύλιες έριδες, με ανθρώπους στα ξερονήσια, εξόριστους κι άλλους στη φυλακή επειδή πίστευαν σε κάτι άλλο, πολιτικά;". Όχι, βρε παιδιά, μη με παρεξηγήσετε. Απλώς, ήταν τα παιδικά μας χρόνια. Τα χρόνια που δεν ξαναγυρνούν ποτέ, αλλά που πάντα τα επιθυμείς. Τα χρόνια που "πετούσες" αμέριμνος, τα χρόνια που άλλοι είχαν τις ευθύνες, άλλοι τραβούσαν το κάρο κι εσύ απολάμβανες τη βόλτα. Ακόμη κι αν σήμερα καλοπερνάς, ακόμη κι αν σήμερα έχεις τόσες ευκολίες, που τότε τις διάβαζες μόνο στα "Κόμικς", εκείνα τα απίθανα προφητικά εικονογραφημένα περιοδικά, ακόμη και αν η κρίση δεν σε έχει χτυπήσει όσο τους πολλούς, δεν μπορεί, νοσταλγείς τα χρόνια εκείνα.
Κι εκεί που επιστρέφεις , αφού συνόδευσες το εγγονάκι σου να πει τα κάλαντα σε συγγενείς και φίλους (πού να το αφήσεις μόνο του σήμερα το παιδί!) έρχεται στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου εκείνος ο εξαίσιος τραγουδοποιός ,ο Γιάννης Μηλιώκας και σε "στέλνει" μια και καλή!
"Θαρρώ πως ήταν χθες/ που παίζαμε σπιτάκια /που πετάγαμε μπαλόνια. /
Σχολειό δημοτικό / κοπάνα και κρυφτό /κούρεμα γλόμπος και κοντά τα παντελόνια./ Θαρρώ πως ήταν χθες/ που λέγαμε τα κάλαντα και τρέχαμε στα χιόνια,
κρυμμένο το γλυκό/ ο νους μας στο κακό /κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν τα χρόνια./
Θαρρώ πως ήταν χθες/ που βγαίναμε τις νύχτες και ρημάζαμε τα φρούτα./
Στα χέρια γρατζουνιές/ στα πόδια μελανιές/κι όταν αργούσα μου τις βρέχαν με τη σκούπα./
Θαρρώ πως ήταν χθες/ που μάθαινα ποδήλατο/ που κράταγα σφεντόνα. /
Αγάπες παιδικές/ στις πέρα γειτονιές/ κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρόνα./
Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου/"Να `ρθεις νωρίς" /μην πας μακριά" /και "να προσέχεις"
./Έξω απ’ την πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου/και στο ταμπλό του αμαξιού/ "Μπαμπά μην τρέχεις".

Στο δικό μου γράφει "Παππού"!
Χρόνια Πολλά...

Tweet