Του Νότη Ανανιάδη
Ξέρω, ξέρω. Κι άλλοι έχουν προσπαθήσει να καταλάβουν τι σκατά σκέφτονται οι τύποι αυτοί που από δεξιά, χριστιανική ορθόδοξη ή αριστερή, επαναστατική φιλοσοβιετική αφετηρία συμπίπτουν στον θαυμασμό και την λατρεία του Πούτιν. Κάποιοι τα κατάφεραν. Κάποιοι άλλοι έριξαν ένα αμυδρό φως στο μυστήριο αυτό. Και πάρα πολλοί το άφησαν ως ένα άλυτο μυστήριο. Άλλωστε δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου να μπει κανείς στο μυαλό των Πουτινίστας…
Στην περίπτωση μου πάντως είχα ένα μικρό, αλλά κρίσιμο, πλεονέκτημα. Το τάβλι! Τα τελευταία χρόνια – όχι λόγω αντισοβιετικής στάσης, αλλά λόγω χρόνου και βαρεμάρας – αραίωσα τις σχέσεις μου με το σκάκι. Κι όπως κάθε εξαρτημένος αναζητά το υποκατάστατο του, το βρήκα στο τάβλι. Μέγας ταβλαδόρος δεν θεωρούμαι (ούτε μέγας σκακιστής ήμουν ποτέ, άλλωστε), πλην όμως ζάρι είναι αυτό. Κι αν σε θέλει κι ο πλέον ατζαμής μπορεί να κάνει ζημιές. Ακόμη κι αν απέναντι του παίζει μάστορας από τους λίγους.
Έτσι κι εγώ, έχοντας κάνει κάποιες ζημιές στον φίλο μου τον Γιάννη και προκαλώντας του το πάθος της ρεβάνς, έχω την ευκαιρία να συνομιλώ με έναν καλό χριστιανό, δεξιό και Πουτινίστα. Τους αγώνες δε παρακολουθεί, σχεδόν καθημερινά ο άλλος φίλος μου ο Δημήτρης. Ο οποίος έχει ορκιστεί πως δεν θα ξαναπαίξει τάβλι, μετά από μια απίστευτη νίλα που είχε πάθει προ ετών. Κι η αλήθεια είναι ότι αν και αριστερός άνθρωπος, που λέει ο λόγος, τον όρκο του τον τηρεί. Όπως διατηρεί κι άσβεστη μέσα του την φλόγα για κάθε τι ρωσικό.
Ξέχασα να αναφέρω ότι ο φίλος μου ο Γιάννης, συνταξιούχος του δημοσίου, είναι ο πιο καλός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Και πιο εξυπηρετικός γείτονας δεν πρέπει να έχει υπάρξει. Διόρθωσε το λάθος που έκανε στις πρώτες εκλογές του 2012, όταν ψήφισε ΑΝΕΛ, επέστρεψε στην κάλπη της Νέας Δημοκρατίας (μου ζητάει πάντως ακόμη συγγνώμη που δεν με ψήφισε όταν ήμουν υποψήφιος με την ΔΗΜΑΡ) και θεωρεί τον Μητσοτάκη τον καλύτερο πρωθυπουργό που πέρασε από την χώρα – μετά τον Καραμανλή ίσως. Τώρα τελευταία όμως ο Μητσοτάκης τον έχει κάπως στεναχωρήσει. Δεν μπορεί να χωνέψει ότι στείλαμε Καλάσνικοφ στην Ουκρανία. Ούτε μπορεί να καταλάβει πως ο Ζελένσκι, ένας κωμικός ηθοποιός τα βάζει με τον «ηγέτη μιας υπερδύναμης», όπως λέει.
Ο Δημήτρης είναι μια ελαφρά διαφορετική κατηγορία. Την δεκαετία του 1980 ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζε αν δεν είχε εμφανισθεί στο προσκήνιο ο Σημίτης. Λογικό μέχρι εδώ θα μου πείτε. Μετά, μέσω ΑΚΕΠ, περιπλανήθηκε στον αριστερισμό μέχρι που με τα Μνημόνια και τις πλατείες βρήκε καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο μέχρι τις πρώτες εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα όμως. Έκτοτε δεν ξαναψήφισε γιατί ο Αλέξης τους «πρόδωσε», όπως λέει. Αλλά είναι έτοιμος να πέσει στην φωτιά να τον υπερασπιστεί όταν στο μαγαζί του, όπου γίνονται και τα ντέρμπι στο τάβλι, η συζήτηση γυρίζει στον «Κούλη». Κάπως έτσι, σαν κρυπτοχριστιανός που δεν αντέχει και επιτέλους αποκαλύπτει την αληθινή του πίστη, είναι έτοιμος να υπερασπιστεί με κάθε λογική (και κυρίως παράλογη) επιχειρηματολογία τον Πούτιν. Όχι ότι είναι η Ρωσία διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης ή ο Πούτιν του Μπρέζνιεφ, άλλωστε δεν έχει ψηφίσει ποτέ του ΚΚΕ. Επιχειρηματίας, έστω και μικρός, είναι ο άνθρωπος, το συμφέρον του το γνωρίζει. Είναι με την Ρωσία του Πούτιν γιατί είναι ενάντια στην Δύση. Έτσι γενικώς…
Έλεγα ότι το τάβλι θέλει τύχη. Πρέπει και να προσέχεις όμως. Σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω, αφηρημένος δεν είδα ότι έπιανα «παραμαμά» και τώρα τρέχω μπας και το κόψω. Ο ένας από πάνω μου «ρίχνει παναγίες για την στραβομάρα μου», ο άλλος γελάει και κάνει τον σταυρό του. Φαίνεται πως κι οι δυο τα έχουν βρει με τον Θεό τους. Αλλά κι εγώ δεν έχω τον Θεό μου. Εξάρες κι όχι μόνο το έκοψα, αλλά το πήρα κιόλας!
Τελικά μπορεί στο τάβλι η λογική κι η προσοχή να παίζουν ρόλο, η τύχη ακόμη μεγαλύτερο, αλλά τελικά η πίστη είναι ανίκητη. Ακόμη κι αν χρειαστεί να κλείσεις το τάβλι και να το πετάξεις στον αέρα για να μην λήξει ποτέ μια χαμένη παρτίδα…
