του Δημητρη Καπράνου
Δεν υπήρξε άλλος Έλληνας φίλαθλος, που να γίνει αποδεκτός από όλους τους οπαδούς, όλων των ομάδων!
Η κραυγή “Ε,ρε Εθνικάρααααααα”, που ακουγόταν σε όλα τα παιγνίδια του ιστορικού Εθνικού Πειραιώς, σιγά-σιγά (καθώς η ιστορική ομάδα έχει σχεδόν “σβηστεί απ' τον χάρτη”, με τρόπο βίαιο) συνδέθηκε με την Εθνική μας ομάδα...
Κυανόλευκος, έτσι κι αλλιώς, ο Γιάννης, ήταν παρών σε όλα τα παιγνίδια της Εθνικής μας κι εκεί μπορούσε να φωνάξει και να τον ακούσει όλη η Ελλάδα! “Ε,ρε, Εθνικάρααααα!
Οι άνω των σαράντα, γνώριζαν ότι ο Γιάνναρος , παράλληλα με την στήριξη στο εθνικό μας συγκρότημα, “διαλαλούσε” με την στεντόρεια (και ολόσωστη μουσικά) φωνή του και το όνομα της αγαπημένης του ομάδας!
Οι νεότεροι, πιστεύουν ότι ο Γιάννης, με το μπλε-άσπρο κασκόλ (πάντα) και τα μαύρα γυαλιά, υποστήριζε την Εθνική μας ομάδα. Πού να ξέρουν τώρα οι πιτσιρικάδες αν υπάρχει Εθνικός και σε ποιά κατηγορία αγωνίζεται!
Όλοι, όμως, εκατομμύρια φίλαθλοι και μη, γνώριζαν, αποδέχονταν και αγαπούσαν τον Μαντζουράνη!
Είναι ο οπαδός που γινόταν δεκτός με φιλιά και τιμητικές πλακέτες στις έδρες των αντιπάλων του Εθνικού. Είναι ο ανθρωπος που μπορούσε να φωνάξει υπέρ της ομάδας του σε οποιαδήποτε έδρα, ακόμη και στην πιο σκληρή.
Και τις περισσότερες φορές, ήταν μόνος, ολομόναχος, σε μια άκρη της κερκίδας, βηματίζοντας πέρα-δώθε (ποτέ δεν είδε αγωνα του Εθνικού καθιστός) και “τραγουδώντας” το δικό του, όμορφο τραγούδι! Και τον χειροκροτούσαν οι αντίπαλοι!
Τον θυμόμαστε να έρχεται πάντα στην εναρκτήρια συγκέντρωση της ομάδας με ένμα μπουκαλάκι αγιασμό και να ραίνει τους ποδοσφαιριστές μας. Να παρακολουθεί τις προπονήσεις, να πηγαίνει στα παιγνίδια των “Ακαδημιών”, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στο πόλο, στην κολύμβηση! Αν υπάρχει άνθρωπος που πέτυχε τον διακτινισμό, αυτός ήταν ο Γιάννης!
Από χθες, που ο Μαντζουράνης πέρασε στην αθανασία, άναψαν τα τηλέφωνα! Μιλήσαμε φίλοι, που είχαμε να μιλήσουμε καιρό.
Πιστεύουμε ότι ο Γιάννης Μαντζουράνης αξίζει κάθε τιμή. Δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο “οπαδός-σύμβολο ομάδας, που να έγινε αποδεκτός από τους οπαδούς όλων των ομάδων και να έγινε “Ο εθνικός φίλαθλος”.
Ο Γιάννης Μαντζουράνης, υπήρξε αγνός, άδολος και πεντακάθαρος! Όποτε ήμουν “φορτωμένος”, όποτε ήθελα κάτι να με τονώσει, τον έπαιρνα τηλέφωνο. “Έλα, καμάρι μου!”, έλεγε. Και έπαιρνα το τονωτικό μου: “Ε,ρε Εθνικάρααααααα!”.
Στο καλό, Γιάνναρε! Και δώσε φιλιά στον Δημητράκη τον Καρέλλα!