του Ζαχαρία Ζούπη
Επί πολλές εβδομάδες ακούστηκαν πολλά και ηχηρά για το Εργασιακό Νομοσχέδιο. «Μητέρα των μαχών», «εργασιακός Μεσαίωνας», οδοστρωτήρας, «Επιστρέφουμε στον Θατσερισμό» και άλλα σπουδαία ακούστηκαν και καθόριζαν την στάση όλης της Αντιπολίτευσης. Ο αγωνιστικός, αφοριστικός ανταγωνισμός σε φραστικές κορώνες δεν είναι δα και κάτι νέο στην πολιτική ζωή του τόπου. Και μετά η αυλαία έπεσε, ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας και αποδείχτηκε η ώρα της αποκάλυψης.
Οι καταγγέλοντες ψήφισαν τουλάχιστον τα μισά άρθρα ενός νομοσχεδίου που το βάφτιζαν « νομοσχέδιο έκτρωμα». Ή έλεγαν ψέματα συνειδητά σ΄όλο το προηγούμενο διάστημα ή δεν είχαν διαβάσει το νομοσχέδιο τουλάχιστον προσεκτικά ή ζούσαν σε ψευδαισθήσεις μιας κοινωνικής αντίδρασης σαν κι αυτή που υπήρχε κάποτε απέναντι στον Νόμο Γιαννίτση ή όλα μαζί. Απ΄όλα αυτά πάντως έμεινε η ψήφιση από τους ίδιους του μισού νομοσχεδίου και βέβαια η δέσμευση Α.Τσίπρα και Φ. Γεννηματά ότι όταν θα έρθει η προοδευτική διακυβέρνηση ( από ποιους ακριβώς θα συγκροτείται άραγε μη υπαρχόντων πια των πολύ προοδευτικών ΑΝΕΛ;) θα καταργήσει τον Νόμο ( θα καταργήσουν μήπως και τα άρθρα που ψήφισαν;).Θα περίμενε κανείς η δεύτερη, η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ να θυμάται ότι ανάλογη αντιμετώπιση είχε και ο γνωστός Νόμος του 1982 που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ , που τώρα όλοι πολύ προοδευτικά υποστήριζαν με καθυστέρηση σαράντα ετών. Έφταναν δε στο σημείο να θεωρούν ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη αλλαγής σ΄αυτόν, όταν βρισκόμαστε πια στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και της ρομποτικής που έχουν φέρει ήδη τεράστιες αλλαγές στην κοινωνική και εργασιακή δραστηριότητα, ενώ έρχονται κι άλλες.
Την ίδια περίοδο έγινε το αποτρόπαιο έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Να θυμηθούμε τις ανακοινώσεις σύσσωμης της Αντιπολίτευσης; Σ΄αυτές μπορεί να βρει κάποιος αναφορές στο Σικάγο, στην ασυδοσία συμμοριών που δρουν ανεξέλεγκτα, μπαίνουν στα σπίτια μας και μας σφάζουν. Σ΄αυτές μπορεί κάποιος να διαβάσει την κριτική για την απραξία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της Αστυνομίας ( θυμηθείτε ότι αρκετοί από αυτούς που κατακεραύνωναν την Αστυνομία, διαδήλωναν λίγο καιρό πριν να μην υπάρχουν « μπάτσοι στις γειτονιές») , να διαβάσει την απαίτηση να παραιτηθεί ο αρμόδιος Υπουργός. Και μετά ήρθε η εξιχνίαση του εγκλήματος και όλα αυτά κατέρρευσαν. Ο στυγνός φονιάς δεν ήταν μέλος συμμορίας, η Αστυνομία έλυνε την υπόθεση και οι ίδιες δυνάμεις δεν είχαν να πουν κάτι για ότι ανοησία είχαν πει και γράψει. Άνοιγαν την συζήτηση αν το αποτρόπαιο έγκλημα είναι ανθρωποκτονία ή γυναικοκτονία μη έχοντας καν διαβάσει καν το περιεχόμενο του όρου όπως τον καθιέρωσε όχι η Ελληνική Αριστερά Και διάφοροι αριστερίζοντες , αλλά ο Ο.Η.Ε. Πρόκειται για μια σοβαρή συζήτηση, που όμως ο τρόπος που τον χειρίζονται εγχώριες δυνάμεις αυτή την περίοδο μάλλον μοιάζει με προσπάθεια να ξεχαστεί ότι είπαν.
Δεν είναι μόνο αυτά τα δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν τον σταθερό και αδιέξοδο τρόπο αντιπολίτευσης όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, με των πρωτοπορία του αδιέξοδου πολιτικού λόγου και του λαϊκισμού στον ΣΥΡΙΖΑ και την σταδιακή ένταξη και της σημερινής ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ σ΄αυτό τον καμβά.
Να θυμήσουμε τι έγινε την περίοδο των «ηρωικών αγώνων» για τον τρομοκράτη, δολοφόνο Δ. Κουφοντίνα; Να θυμήσουμε ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει εντοπίσει καμια πενηνταριά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και θεσμικές εκτροπές, ενώ ο Α.Τσίπρας είχε δηλώσει ότι η Κυβέρνηση επιφυλάσει «το μεσημέρι ξύλο και αυταρχισμό και το βράδυ προπαγάνδα»; Ότι η Αντιπολίτευση εντόπιζε την συστηματική προσπάθεια της Κυβέρνησης για εγκαθίδρυση Κράτους αυθαιρεσίας και αυταρχισμού; Ότι ο Α. Τσίπρας εντόπιζε ότι η « Κυβέρνηση μισεί τους νέους και γι αυτό ξεστοκάρει πάνω τους το εμβόλιο της Astra Zeneka;» και παράλληλα κάνει το ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα να μην τους αφήνει να περνούν στα Πανεπιστήμια με τρία και τέσσερα; Αν δε πιάσουμε και το τι έχει ειπωθεί στην περίοδο της πανδημίας, θα έπρεπε « η μισή Ελλάδα να έχει πεθάνει από κορωνοιό και η άλλη μισή από πείνα».
Το ερώτημα είναι όσο θα πιστεύουν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ότι έτσι μπορούν να πείσουν και να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει εδώ και μήνες ραγδαία φθορά της Κυβέρνησης και την ίδια στιγμή η διαφορά στην Πρόθεση ψήφου σ΄όλες μα σ΄όλες τις δημοσκοπήσεις αυτών των μηνών κυμαίνεται από 13%-17%! Γιατί η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ διαρρέει μιμούμενη τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι « οι δημοσκοπήσεις δεν αποδίδουν την πραγματικότητα και αποτελούν τμήμα μιας τρομακτικής προσπάθειας δημοσκοπικών εταιρειών που κατ΄εντολή επιχειρηματικών συμφερόντων που στηρίζουν την Κυβέρνηση» , μη δίνοντας εξήγηση γιατί όλοι αυτοί μπήκαν στον κόπο αυτό για ένα KINAΛ που οι επιλογές και η αδυναμία της ηγεσίας του το έχουν οδηγήσει στο τέλμα του 6%-7% και το μέλλον του – αν κάτι δεν αλλάξει – προδιαγράφεται όχι ιδιαίτερα ευοίωνο. Για να μην αδικούμε δε τον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ παρουσιάζει την πρωτοτυπία να φωτογραφίζει δημοσκοπήσεις που κατά βάση δίνουν στο ΚΙΝΑΛ υψηλότερα ποσοστά σε σχέση από άλλες , αλλά δείχνουν μέσα από αλλεπάλληλες μετρήσεις ότι η Πρόεδρός του δεν στηρίζεται πια πάνω από τον ‘ενα στους τρεις στην κοινή γνώμη αλλα και ανάμεσα στους ψηφοφόρους του Κόμματος που ηγείται. Γιατί μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει ορατό πρόβλημα να βρει τον βηματισμό του ή και επιλογές του Α. Τσίπρα να δέχονται κριτική , να αμφισβητούνται από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά το 65%-70% των ψηφοφόρων του το 2019 τον βλέπει για ηγέτη. Το 70%, όχι το 25%- 30%!
Το θέμα λοιπόν είναι αν μπορούν να αλλάξουν ριζικά τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, γιατί αν δεν το καταφέρουν πολύ απλά θα πρέπει να περιμένουν μάλλον πολύ για να δουν σοβαρές αλλαγές στους συσχετισμούς. Και δεν είναι μόνο αυτό. Όσο καθυστερούν, όσο επαναλαμβάνουν να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, όσο λειτουργούν ως συνεχείς μάντεις καταστροφών που δεν έρχονται, χωρίς να προβάλουν ένα εναλλακτικό αφήγημα που να στέκει, πείθουν τμήμα τους ότι όλα είναι χάλια, ότι σωτηρία δεν υπάρχει, ότι η Ελλάδα καταστρέφεται και αυτό δημιουργεί θύλακες. ιδεοληψίας, ψευδαισθήσεων και αντίδρασης σε κάθε αλλαγή μπορεί να προωθήσουν στο μέλλον οι ίδιοι. Θύλακες εν τέλει ιδεολογικής, πολιτικής, κοινωνικής καθυστέρησης.
