της Μαργαρίτας Ικαρίου
Στη μεγάλη μαρμίτα του προσφυγικού ρίχνονται καθημερινά κατά εκατοντάδες, άνθρωποι της ανάγκης, της ένδειας, του φόβου, της πείνας και του πολέμου. Από κοντά, τα τρωκτικά των οργανώσεων-φάντασμα που ρουφούν τα κονδύλια της ντροπής, αυτά που δίνει αφειδώς η Ευρωπαϊκή Ένωση -όχι από ανθρωπισμό- αλλά για να κρατά «το πρόβλημα» μακριά από τις αυλές της. Στον παχυλό πολτό της εκμετάλλευσης βουτούν κι οι κομισάριοι-κονομισάριοι, οι μισθοφόροι της διατεταγμένης «υπηρεσίας», οι έμποροι των εθνών, οι δουλέμποροι των απεγνωσμένων. Ένας μηχανισμός συναλλαγής, trafficking και κακοποίησης έχει στηθεί στην πατρίδα μας, με διεθνείς προδιαγραφές!
Κάτω από το καζάνι του προσφυγικού που βράζει, τη φωτιά δεν υποδαυλίζουν μόνο οι ακραιφνείς φωνές, οι ξενόφοβοι και οι νεορατσιστές αλλά και οι πολυάριθμοι μισθοφόροι της αργυρώνητης «αλληλεγγύης». Οι εκάστοτε κυβερνώντες, αδύναμοι να αντιταχθούν στις προσταγές των Ευρωπαίων εταίρων, όχι μόνο δεν καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν, αλλά ούτε καν να διαχειριστούν στο ελάχιστο, το πρόβλημα με την υπερσυσσώρευση προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών !
Μεγαλοσχήμονες έρχονται «ακροποδητί» στα σημεία υποδοχής-εισδοχής, στα στρατηγικής σημασίας νησιά του Βορείου Αιγαίου που έχουν απέναντί τους και τη δαμόκλειο απειλητική σπάθη της φαιάς γείτονος. Λένε τα γνωστά, χιλιοειπωμένα λόγια περί «μέτρων που ΘΑ ληφθούν» και φεύγουν τάχιστα, υπό το φόβο της αντίδρασης, τόσο των μόνιμων κατοίκων όσο και των μεταναστών. Μένουν μακριά από τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, μη τυχόν και ακούσουν αλήθειες και ουσιαστικά, καίρια αιτήματα. Αντιμετωπίζουν τις ακριτικές νησιωτικές κοινωνίες λες και είναι «αποθήκες τσουβαλιασμένων ανθρώπινων ψυχών» που διαβιούν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, με αποτέλεσμα να εντείνονται οι φυλετικές, θρησκευτικές, κοινωνικοπολιτικές διαφορές και να υπερδιογκώνονται οι παραβατικές τάσεις ή να προκαλούνται επικίνδυνες εντάσεις.
Μόνιμοι κάτοικοι και μετανάστες ολημερίς να... βράζουνε, το βράδυ να χυλώνουν, την άλλη να μαλώνουν!
Επί μήνες και μήνες και χρόνια, κλωθογυρίζουν συμπιεζόμενα μέσα στη μαρμίτα του προσφυγικού τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών για συνθήκες ασφαλούς διαβίωσης και των προσφύγων-μεταναστών για βελτιστοποίηση των διαδικασιών χορήγησης ασύλου και απεγκλωβισμό. Πότε με μπόλικο επικοινωνιακό λάδι, πότε με αδιαφορία και ψεύτικες υποσχέσεις και πότε με αντιπολιτευτικό ξύδι, αυτός ο αναβρασμός έχει μετατρέψει την επιβαλλόμενη «συγκατοίκηση» ανθρώπων με ανθρώπους σε μια εύφλεκτη διαρκώς κατάσταση! Χύδην μέτρα που αποδεικνύονται ημίμετρα, χρονοδιαγράμματα που δεν τηρούνται, κέντρα υποδοχής που ξεχειλίζουν σε αυτοσχέδιες φαβέλες, εξαγγελίες για «κλειστές» δομές που αποδεικνύονται πομφόλυγες. Περισσεύει η αγανάκτηση, αναδεύει η παραοικονομία και στην αναμπουμπούλα, επιχαίρονται οι «λύκοι».
Εξαιτίας όλης αυτής της απίστευτης κατάστασης, τα λόγια έχουν παραβράσει. Ο φόβος έχει κουρνιάσει, η απόγνωση και η ανασφάλεια έχουν γίνει πλέον συνοδοί της «καθημερινότητας» που... «κανονικότητα» (κατά τη σύγχρονη πολιτική διαλεκτική) δεν έχει καμιά.
Άνθρωποι σε σκηνές, παραπήγματα και παράγκες, από τη μια. Κρυώνουν, πεινάνε, αρρωσταίνουν, υποφέρουν, απελπίζονται. Ψάχνουν στα σκουπίδια για ότι τους φανεί χρήσιμο, καίνε σαπιόξυλα, παλιόχαρτα, κόβουν τα γύρω δέντρα για να ζεσταθούν. Παιδιά ξυπόλητα, βρώμικα, αποστεωμένα, παίζουν με τις λάσπες και τα ποντίκια. Γυναίκες και ασυνόδευτα ανήλικα γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Φόβος και απόγνωση.
Άνθρωποι που δε βγαίνουν από την πόρτα τους τις νύχτες, από την άλλη. Άνθρωποι που βρίσκουν τα καλύβια τους χωρίς μήτε καρφί στον τοίχο και τις περιουσίες τους καθημαγμένες. Τα λιόδεντρα κομένα από τη ρίζα, τις στέγες των σπιτιών αποξηλωμένες, τα κεραμίδια και τα ξύλινα κουφώματα παρμένα. Πυρκαγιές, πετροπόλεμος, σπασμένα μπουκάλια ως όπλα, τραυματισμοί, συμπλοκές, αίματα. Φόβος και απόγνωση.
Η χύτρα της μετανάστευσης στη φωτιά των πραγματικών συνθηκών που επικρατούν στα νησιά μας και του υπερπληθυσμιακού ποσοστιαίου κριτηρίου, δεν βγάζει πλέον μόνον... καπνούς!
