Ένα γκρι κοστούμι "ντεμί-σεζόν"...

kostoumi grey

του Δημήτρη Καπράνου

 

Με το που έπιαναν οι πρώτες ψύχρες, λοιπόν, οι μεγάλοι φορούσαν τα ρούχα της "ντεμί-σεζόν". Δηλαδή ούτε βαριά χειμωνιάτικα ούτε ελαφρά καλοκαιρινά.
Υπήρχαν τα ρούχα που φοριόντουσαν Άνοιξη και Φθινόπωρο. Όταν δηλαδή άρχιζε ο καιρός να ζεσταίνει και να κρυώνει. Θα μου πείτε τώρα "Τί μα λες, που δεν είχε ο κοσμάκης να φορέσει βρακί και φανέλα και μου ήθελες και "ντεμί-σεζόν";"..

Θα σας απαντήσω αμέσως. Κι εμείς μεγαλώσαμε με δυσκολίες, παρ' ότι ο μπαμπάς ιατρός και η μήτηρ λυκειάρχις με δικό της σχολείο. Και τούτο διότι αφ΄ ένός η οικογένεια ήταν πολυμελής (πεντε παιδιά, οι γονείς, μια γιαγιά και μια ψυχοκόρη) και αφ΄ ετέρου υπήρχε δάνειο βαρύ για να ανεγερθεί το σχολείο, με την κατοικία μας ενσωματωμένη στο ίδιο κτίριο, έργο, μάλιστα, του σημερινού Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών Αντωνίου Κουνάδη και του συνεργάτη του και συγγενούς μας Τάκη Πατσουράκου!
Και καθόμουν και κοίταζα τον Κουνάδη, που ήταν τότε αθλητής νέος και εξελίξιμος και λίγα χρόνια αργότερα κατέρριψε το ρεκόρ του Σύλλα και κέρδιζε τους Βαλκανικούς Αγώνες με χαρακτηριστική άνεση.

Όταν, λοιπόν, εξωφλήθη το δάνειο και άρχισαν να μπαίνουν χρήματα (αρκετά) στο σπίτι, υπήρξε και μια σχετική αλλαγή στο ντύσιμό μας. Κι έτσι, στα 17 μου, απέκτησα το πρώτο μου κοστούμι "ντεμί-σεζόν".
Το θυμάμαι ακόμη, ήταν ένα "πτι-καρό" γκρί με μαύρο και μάλιστα είχε και "ρεβέρ" στο πανταλόνι. Το φορούσα πάντα στις 25 Μαρτίου καικτο άφηνα στην ντουλάπα μετά την 21η Μαΐου. Ήταν οι ημέρες που άλλαζε η "Σεζόν". Του Ευαγγελισμού και του Αγίου Κωνσταντίνου!

Ομολογώ ότι καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν το φορούσα. Με λευκό υποκάμισο και γραβάτα έντονου χρώματος και με ένα γιλέκο περίεργο, μπλε-πετρόλ, που μου είχε φέρει ο αδελφός μου, ο οποίος σπούδαζε τότε στην Αγγλία.
Για να "πουλήσω μούρη", που λέει η εγγονή μου, έλεγα ότι "τέτοια γιλέκα φορούν στις συναυλίες τους οι Μπητλς και οι Άνιμαλς. Και, πράγματι, σε κάποιες ταινίες που είχαμε δει στο σινεμά, οι "ροκάδες" της εποχής συνήθιζαν να φορούν γιλέκα.

Θυμάμαι ακόμη ότι ο φίλος μου ο Παναγιώτης, γιος του διάσημου στην περιοχή μας ράφτη Πορτοκάλλη, μου είχε φέρει δυο ζευγάρια κάλτσες χρώματος έντονου κόκκινου, τις οποίες τις φορούσα με εκείνο το κοστούμι.
"Μα, δεν πάνε αυτές οι κάλτσες με ένα σοβαρό ρούχο" γκρίνιαζε η μητέρα μου, αλλά στο κορίτσι μου (αργότερα σύζυγο και γιαγιά) άρεσαν τα "μοντέρνα ντυσίματα". Κι έτσι, κυκλοφορούσα με κοστούμι ατσαλάκωτο, υποκάμισο και γραβάτα, παπούτσι μαύρο σεβρό και κόκκινες κάλτσες!
"Καλέ μήπως είναι κρυπτο-κουκουές;" λέγε η μάνα μου, που άκουγε "κάπα-κάπα" κι έβγαζε φλύκταινες, αλλά ουδέποτε ξύνισε που όλοι μου σχεδόν οι φίλοι (και το "αμόρε") προέρχονταν από οικογένειες αριστερών!

Τα θυμήθηκα όλα ετούτα χθες, που κρύωσε ο καιρός και μάταια έψαχνα στην ντουλάπα το γκρι "ντεμί" κοστούμι. Πάνε πια αυτά, όπως πάνε και οι εποχές και πολλά άλλα, δυστυχώς... Καλό χειμώνα, ως φαίνεται, αγαπητοί...

eep logo