Του Δημήτρη Καπράνου
Καλά θα κάνει ο Πάνος Καμμένος να μην προκαλεί με δηλώσεις. Σήμερα είναι υπουργός Αμύνης, πόστο σοβαρό, που δεν σηκώνει "χωρατά" πάσης φύσεως, κυρίως δε διχαστικά, όπως το tweet το περί "Γερμανοτσολιάδων". Κατά τα λοιπά, πολύ σωστή η ενεργοποίηση των μουσικών συνόλων ξύλινων και χάλκινων πνευστών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, που λόγω του γελοίου δήθεν "αντι-μιλιταρισμού" που καλλιέργησε η αρρωστημένη "προοδευτικότητα" της Μεταπολίτευσης, η οποία απαξίωσε συλλήβδην το Στράτευμα, με το σιγοντάρισμα της "Δεξιάς" λες και οι πραξικοπηματίες εξέφραζαν το σύνολό του, στερείται της εξαίσιας μουσικής που μπορεί να προσφέρει μια καλοκουρδισμένη φιλαρμονική. Ξέρετε, σε όλες τις πολιτισμένες χώρες (στην Ελλάδα μας έμειναν μόνο τα Επτάνησα και δη η Κέρκυρα, ίσως και ελάχιστες άλλες πόλεις) οι πολίτες απολαμβάνουν τις μπάντες, τις Κυριακές και τις αργίες, στις πλατείες, στους δρόμους, στις εκδηλώσεις. Εδώ, βλέπουμε φιλαρμονική μόνο στην παρέλαση ή, όπως εμείς, στον Πειραιά, σε λάθος ημέρες, λάθος σημεία και με λάθος ρεπερτόριο!
Πολύ καλά, θα κάνει, λοιπόν, ο υπουργός και θα βγάλει στο Σύνταγμα τις μπάντες να παίξουν εθνικούς χορούς. Χωρίς σχόλια και φανφάρες, ας αφήσει τους αρχιμουσικούς να οργανώσουν τους μουσικούς τους κι ας ακουστούν, από τα θεία ηχεία των χαλκίνων και των ξυλίνων πνευστών, "Ο Μενούσης", η "Ρουσούλενα", το "Έντεκα", το "Μήλο μου κόκκινο" το "Κάτω στου Βάλτου τα χωριά", οι "Κολοκοτρωναίοι", το "Ξενιτεμένο μου πουλί", το "Μαντήλι Καλαματιανό", σκοποί που κοντεύουν να ξεχαστούν και που ακούγονται σπάνια από τα ξενόπληκτα και κακόφωνα μουσικά (;) ΜΜΕ, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, κρατικά και ιδιωτικά.
Να σας πω ένα που μου συνέβη. Όταν οργανώσαμε πρώτη φορά τον ετήσιο χορό μας στο Σύνδεσμο Αρκάδων Πειραιώς, ξελιγώθηκα στο χορό. Τσάμικα, καλαματιανά, συρτά, αντικριστά, μπάλλους, ηπειρώτικα, σούστες, μέχρι ικαριώτικο, χανιώτικο και καστοριανό. "Πατέρα, έχεις πάει σε σχολή;" απόρησε ο γιος μας, που κοίταζε έκπληκτος. "Ποια σχολή, παιδί μου, στο Σχολείο μας τα μαθαίναμε όλα ετούτα, στο Σχολείο!" του είπα. Θυμάμαι τη γυμνάστρια που μετρούσε τα 13 βήματα του τσάμικου. "Το χέρι στη μέση, το κεφάλι ψηλά, το βλέμμα στα βουνά" μας έλεγε κι εμείς κουνούσαμε τα μαντήλια...
