Του Θόδωρου Μαργαρίτη*
Είναι αλήθεια πως η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε ένα κόμμα αρχηγό-κεντρικό με όλο και λιγότερες συλλογικές διαδικασίες. Οι τάσεις στο εσωτερικό του έχουν απονευρωθεί και αφορούν διαμορφώσεις μιας προηγουμένης ιστορικής διαδρομής. Την ίδια ώρα η συγκατοίκηση με τους ΑΝΕΛ παρά την μεγάλη συγκολλητική δύναμη της εξουσίας έχει φθαρεί απεριόριστα στα μάτια του προοδευτικού κόσμου και δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό πολιτικό σχέδιο για το μέλλον.
Οι προκλήσεις της εποχής, οι απαιτήσεις της «επομένης φάσης» στην ελληνική οικονομία προϋποθέτουν κρίσιμους επαναπροσδιορισμούς και σημαντικές συναινέσεις. Έχουμε ανοιχτά εθνικά θέματα με απρόβλεπτες εξελίξεις. Μία σκοτεινή κατάσταση στην πραγματική οικονομία με φτώχεια, ανεργία, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, μια πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και κυρίως μια τεράστια πίεση για ένα αξιόπιστο πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης. Τώρα πια δεν χωρά ένας ακόμα κύκλος με αυταπάτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με αυτές τις απαιτήσεις διαμόρφωσε ένα αντιφατικό πολιτικό μείγμα. Ρητορική υποσχέσεων αλλά και σκληρές υπαναχωρήσεις. Αριστερή συνθηματολογία αλλά και αποδοχή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Κυβερνητική ευθύνη αλλά και διχαστικός λόγος. Ένα τέτοιο πολιτικό μείγμα κάποια στιγμή θα εκραγεί. Πιθανά μετά από μια εκλογική ήττα. Το θέμα ωστόσο δεν είναι αυτό. Είναι στο κατά ποσό το σημερινό κυβερνητικό κόμμα μπορεί να ανταποκριθεί στις σύνθετες καταστάσεις. Αν δηλαδή μπορεί τα περίπλοκα εθνικά θέματα, την οικονομική δυσπραγία των πολιτών να τα αντιμετωπίσει με μια ελάχιστη πολιτική συνεννόηση. Ο ακραίος διχαστικός λόγος του Μαξίμου με αφορμή την διερεύνηση του σκανδάλου Novartis δείχνει έλλειψη μιας τέτοιας συνείδησης. Δείχνει την εικόνα ενός άμετρου τακτικισμού και μιας πολιτικής θεώρησης με αποκλειστικό γνώμονα τα μικροκομματικά κέρδη από μια σύγκρουση που θυμίζει άλλες εποχές. Την ίδια ώρα όμως μια σειρά βουλευτές και στελέχη προσπαθούν να μιλήσουν με μια σχετική νηφαλιότητα χωρίς να έχουν συγκροτήσει βέβαια ένα ισχυρό αποτύπωμα στο κομματικό πεδίο. Καταλαβαίνουν την σημασία της πολιτικής συμμαχιών σε προοδευτική κατεύθυνση. Καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται ένας αναστοχασμός για τις κυβερνητικές πρακτικές. Ο Γ. Δραγασάκης θέλησε να διατυπώσει και μια έκκληση συνεννόησης στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ. Προσεγγίσεις και απόψεις που φαίνεται να κινούνται στον αντίποδα της αλαζονείας και του πολεμικού ύφους των κυρίαρχων κυβερνητικών εκφωνήσεων.
Είναι προφανές ότι η «συνταγή» της πολωτικής αντιπαράθεσης ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ. Έβλαψε όμως τις προτεραιότητες της χώρας. Η ίδια συνταγή σήμερα είναι και άκαιρη και επικίνδυνη. Δεν είναι γνωστό αν οι οπαδοί της λογικής μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ- αναλογιζόμενοι τις ανάγκες της χώρας - θα αποκτήσουν το θάρρος να υποδείξουν ένα άλλο πολιτικό σχέδιο που ξεπερνά το εμφυλιοπολεμικό «Η εμείς Η αυτοί». Ούτε φαίνεται ικανός ο πολιτικός παραλογισμός να αποτελεί και πάλι εργαλείο επικράτησης μετά από τα τρία χρόνια κακής διακυβέρνησης.
Η μάχη μεταξύ του «λογικού» και του «παράλογου» ήταν στην χώρα μας μια μόνιμη ιστορική συνέχεια. Εκφράστηκε σε όλες τις δύσκολες περιπέτειες αυτού του τόπου. Είναι κατά συνέπεια και μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί…
Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι χρειάζεται η αλλαγή των συσχετισμών με ισχυρό τον ρόλο της Κεντροαριστεράς. Ένα νέο πολιτικό σκηνικό θα μπορεί να ενισχύσει τις λογικές λύσεις στην χώρα μακριά από τον παραλογισμό που επέβαλε η βαθιά οικονομική κρίση, η τυφλή αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος και η συνθηματολογία της δεκάρας.
*από tanea.gr
