Προσοχή, όταν μιλάει ο Μίκης!

kapranos d

Του Δημήτρη Καπράνου


Είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίζω από κοντά τον Μίκη Θεοδωράκη. Τον πρωτογνώρισα παλιά, στην Κοκκινιά, τότε που κάποιοι γείτονες, φοιτητές του Πολυτεχνείου και "Λαμπράκηδες" μας πήραν μαζί (μια ομάδα πιτσιρικάδες) μέχρι το γειτονικό Πέραμα, όπου έφτιαχναν εθελοντικά έναν τσιμεντόδρομο, που οδηγούσε στα παραπήγματα, τα οποία έστηναν κάθε τόσο , σε εκκλησιαστική περιουσία, οι φτωχοί και άστεγοι (και μεταξύ τους και κάποιοι πονηροί οικοπεδοφάγοι)...

Οι "Λαμπράκηδες" δεν με κέρδισαν. Αγάπησα, όμως, εκείνον τον άνθρωπο, που ήταν γεμάτος παλμό και ζωή, γεμάτος δύναμη και οίστρο, που τραγουδούσε και σφύριζε ενώ σήκωνε τον τενεκέ με τον μπετόν, ενώ ανακάτευε τη λάσπη με το φτυάρι...
Αργότερα, με θυμάμαι να τρέχω στον "Γαϊτάνο" για να αγοράσω τις παρτιτούρες με τα τραγούδια του. Στο σπίτι δεν απαγορευόταν οποιαδήποτε μουσική και έπαιζα ελεύθερα την "Απαγωγή", την "Μαργαρώ", την "Μυρτιά". Μάλιστα ο πατέρας μας, τενόρος εξαιρετικός, αγαπούσε πολύ την "Μαργαρίτα Μαγιοπούλα". Ούτε που θυμάμαι πόσες πορτοκαλιές είχα ...φυτέψει πατώντας τα πλήκτρα!

Κάνα -δυο φορές, στην Επταετία, που βρέθηκα στην Κρήτη, στο σπίτι του Φοίβου Ιωαννίδη με την αξέχαστη φίλη μας, αργότερα καθηγήτρια στο Ρέθυμνο Στέλλα Παπαδάκη, είχα την ευκαιρία να ακούσω σε κασέτες κάποια από τα τραγούδια που έγραφε ο Μίκης στην εξορία. Τι συγκίνηση, Θεέ μου!
Όταν έπεσε η δικτατορία, τον συνάντησα κάνοντας ρεπορτάζ .Τον ακολούθησα σε όλες τις μεγαλειώδεις συναυλίες. "Πανιώνιος", "Καραϊσκάκη","Μίλων". Μοναδικός στο να συνεγείρει τα πλήθη, κουνώντας τα χέρια ενώ ανέμιζε η πλούσια χαίτη του, σαν περήφανο λιοντάρι.

Κι όταν τον άκουσα να στηρίζει την λύση Καραμανλή, τότε, που "έβραζε" η Ελλάδα από "αριστεριλίκι", άρχισα να αντιλαμβάνομαι και το πολιτικό του μέγεθος!
Πολύ αργότερα, αφού είχε διατελέσει και υπουργός ντου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του πήρα μια συνέντευξη για την "Καθημερινή", στο σπίτι του, στου Φιλοπάππου. "Αφού αγαπάς τόσο την μουσική και ασχολείσαι με αυτήν, τί τα θέλεις τα πολιτικά;" μου είπε. Του εξήγησα ότι αναγκάστηκα να αφήσω τον χώρο γιατί έπρεπε να επιλέξω μεταξύ μουσικής και δημοσιογραφίας. "Μουσική είναι και τα δυο, αρκεί να υπάρχει υπόβαθρο και η κατάλληλη διάθεση" μου είπε...

Αργότερα, στο Φεστιβάλ Αθηνών, γιορτάσαμε μαζί στο Ηρώδειο, σε μια μεγαλειώδη συναυλία, τα 80 του χρόνια, παρουσία του πρωθυπουργού (και φίλου του) Κώστα Καραμανλή και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Επέμενε να με αποκαλεί "Κύριε πρόεδρε"... Δυσανασχέτησα.. "Αν καταργήσουμε τους τύπους και τους θεσμούς, θα χάσουμε τον μπούσουλα, κύριε πρόεδρε" μου είπε. Την Κυριακή, ο Μίκης θα είναι στην πλατεία. Και θα είμαστε όλοι εκεί. Γιατί ο Μίκης είναι κεφάλαιο. Και ξέρει πότε πρέπει και πώς να μιλήσει!

 

eep logo