Άντεξε πολλά, για πολλά χρόνια...

kapranos dimitris

Του Δημήτρη Καπράνου

Πολλά θα γραφούν και θα ειπωθούν για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος απεδήμησε πλήρης ημερών. Και τί ημερών!


Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε κάποια από όσα έζησα κοντά του, καλύπτοντας για την "Καθημερινή" το κυβερνητικό ρεπορτάζ καθ' όλη την διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας.
Κατ' αρχήν θα αναφερθώ στην παροιμιώδη, μέχρις εκνευρισμού (μας), ηρεμία του. Ο κόσμος να καιγόταν γύρω, εκείνος διατηρούσε την ψυχραιμία και ο τόνος της φωνής του παρέμενε στην ίδια ένταση και συχνότητα, λες και τον ρύθμιζε με κάποιο κουμπί!
Τον θυμάμαι σε εκείνο το δραματικό τριήμερο στο Πάλε, στην καρδιά του πολέμου της Βοσνίας, να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Κάρατζιτς και τον Μλάντιτς και να εκτονώνει συνεχώς την ένταση με καίριες παρεμβάσεις, πάντα με το ίδιο, ήρεμο ύφος...
Παροιμιώδης ήταν και η τρομερή αντοχή του.
Η αποστολή ξεκινούσε στις έξι το πρωί από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Εκεί, μας περίμενε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και....ο πρωθυπουργός, ο οποίος πάντοτε έφθανε πρώτος!
Η "Οδύσσεια" άρχιζε με προσγείωση στο Βελιγράδι, όπου ο Κ.Μητσοτάκης θα συναντούσε τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για συνομιλίες.
Με τον καφέ στο χέρι, ακολουθούσαμε και σε δυο, το πολύ, ώρες, είχαμε απογειωθεί για το στρατιωτικό αεροδρόμιο Τσιαμπίνο, στην Ρώμη.
- Να μην παραλείψετε να πιείτε έναν εσπρέσο στο Τσιαμπίνο. Οι φαντάροι φτιάχνουν τον καλύτερο καφέ! μας έλεγε, αλλά κι αυτόν τον παίρναμε στο χέρι, καθώς φεύγαμε ολοταχώς για την συνάντηση με τον Τζούλιο Αντρεότι...
Πριν το μεσημέρι, είχαμε προσγειωθεί στο Παρίσι και τρέχαμε ξοπίσω του για την συνάντηση με τον Ζακ Σιράκ. Γνωρίζοντας τί θα επακολουθούσε, φροντίζαμε να φάμε ένα σάντουιτς, διότι είχαμε ακόμη ταξίδι μπροστά μας...
Στην Βόννη, η συνάντηση με τον Χέλμουτ Κολ διαρκούσε πάντα περισσότερο, καθώς τους δυο "ψηλούς" συνέδεε μακρά και ειλικρινής φιλία. Κι έτσι, μπορούσαμε να απολαύσουμε έναν καφέ...καθιστοί ή να περπατήσουμε για να ξεμουδιάσουμε...
Σούρουπο, πλέον, προσγειωνόμαστε στο Λονδίνο και κατ' ευθείαν στην αναμονή έξω από τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ για την συνάντηση με την Μάργκαρετ Θάτσερ.
Θυμάμαι μια φορά, ενώ ο πρωθυπουργός είχε ήδη αρκετή ώρα στην πρωθυπουργική κατοικία, ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο ...Γιάννης Λάτσης!
- Τί κάνετε εδώ ρε ...; Μας ερωτά και πετάει κάνα δύο από τις γνωστές ...φιλοφρονήσεις του.
- Περιμένουμε τον ψηλό! του λέει ένας εκ των παλαιοτέρων...
- Μπα, αυτός θα αργήσει είναι μέσα με την άλλη! Καλύτερα να φύγετε! μας είπε και έφυγε σκασμένος στα γέλια!
Επιστρέφαμε, λοιπόν, σχεδόν μεσάνυχτα στο αεροπλάνο και άρχιζε το τετράωρο-τουλάχιστον- ταξίδι για την Αθήνα.
Εμείς, πτώματα στην κούραση, ξαπλώναμε στα καθίσματα, έτοιμοι να παραδοθούμε στον Μορφέα, αφού είχαμε στείλει ήδη τις ανταποκρίσεις μας...
Και ξαφνικά, εμφανιζόταν ένας Μητσοτάκης φρέσκος-φρέσκος, χαμογελαστός, με το γνωστό χαμόγελο. "Και τώρα, ελάτε να μιλήσωμε!" μας έλεγε κι εμείς αναρωτιόμασταν "Πώς αντέχει"...
Άντεξε πολλά και για πολλά χρόνια. Καλό ταξίδι, κύριε πρόεδρε...

 

eep logo