Του Νότη ΑνανιάδηΜια δύσκολη άσκηση ισορροπίας προσπαθεί να εκτελέσει στο Τουρκολίμανο ο Γιάννης Μώραλης. Να τηρήσει τη νομιμότητα και να μην «σκοτώσει» την τοπική οικονομία. «Νομιμότητα» είναι η κατεδάφιση κάθε πέργκολας για την οποία έχει εκδοθεί σχετικό πρωτόκολλο. Όλων, δηλαδή ! Η «ζωή» της τοπικής οικονομίας, σήμερα, τουλάχιστον, σημαίνει ότι αυτές δεν πρέπει να κατεδαφιστούν.
Φυσικά υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Από το 2000, για παράδειγμα, διακινείται η «ιδέα» να πεζοδρομηθεί ο δρόμος μπροστά στα μαγαζιά και να επεκταθούν εκεί οι πέργκολες, αφήνοντας παράλληλα ελεύθερη την κάτω πλευρά της ακτής (εκεί που σήμερα βρίσκονται τα τραπεζοκαθίσματα) σε όποιον θέλει να κάνει ένα περίπατο. Το σχέδιο δεν προχώρησε κυρίως λόγω της κοντόφθαλμης αντίδρασης κάποιων καταστηματαρχών που θέλουν τους μεγαλοσχήμονες τύπου Αμάλ να καταφθάνουν με τα αυτοκί νητα τους και να τρώνε με το κύμα ακριβώς στα πόδια τους. Φαντάζομαι ότι κι άλλες πολεοδομικές και αρχιτεκτονικές ιδέες θα υπάρχουν.
Το βασικό είναι να καταλάβουν όλοι ότι το Τουρκολίμανο δεν είναι μόνο ένας μοχλός για την ανάπτυξης της οικονομία της πόλης, αλλά κι ένα trade mark του ίδιου του Πειραιά. Οι ψαροταβέρνες του διαφημίζουν την πόλη εδώ και δεκαετίες. Όσο ακριβές τιμές κι αν έχουν.
Μπορεί κάποιοι να ευτελίζουν τη συζήτηση αναφερόμενοι σε «εμετικά μενού», που πάντως η σχετική ζήτηση δεν τους δικαιώνει. Να μιλάνε για καταστήματα χωρίς άδεια - κάτι που μιλώντας για τις παράνομες πέργκολες ισχύει για όλα. Ή να μην στεναχωριούνται που η «πιάτσα» έχασε το χρώμα της με τα σουβλατζίδικα που λειτουργούν τελευταία εκεί - ακριβώς για το ύφος των εκεί μαγαζιών θα έπρεπε να υπάρχει πρόνοια και αυστηρός έλεγχος.
Εκείνο που πάντως έχει σήμερα πρωτεύουσα σημασία είναι να ολοκληρώσει επιτυχημένα η δημοτική αρχή την δύσκολη αυτή άσκηση ισορροπίας. Και κυρίως να μην ερημώσει η περιοχή. Γιατί τα ανάλογα παραδείγματα σε περιοχές του Πειραιά που δεν είχαν την ιστορία και την προβολή του Τουρκολίμανου (βλ. Δίπυλο στην 34ου πεζ. Συντάγματος ή πλ. Νίκης και το παλιό «Διρό» στην Πειραική) δείχνουν ότι η αρτηριοσκληρωτική εμμονή σε μιαν ορισμένη και κοινωνικά αμφισβητούμενη «νομιμότητα» μόνο ζημιά φέρνει για την πόλη και το επίπεδο ζωής των πολιτών.
