Του Νότη ΑνανιάδηΗ αναστολή κατεδάφισης των αυθαιρέτων κατασκευών στο Τουρκολίμανο φαίνεται πως ήταν η αρχή. Το έναυσμα για να ασχοληθεί σοβαρά η δημοτική αρχή Πειραιά με το θέμα των «τραπεζομαθισμάτων».
Προ εικοσαετίας ο Πειραιάς υπέστη τα επέχειρα μιας μανίας που έβλεπε σε κάθε μπαρ έναν ηθικό κίνδυνο που εκινείτο μεταξύ της Κνίτικης αντίληψης περί «αμερικάνικου τρόπου ζωής» και του μικροαστικού (αν και όχι αποκλειστικά) φόβου περί αναβίωσης της Τρούμπας και των κόκκινων φαναριών της.
Μία περιοχή (στο αρχαίο Δίπυλο, στη είσοδο της πόλης) ερημώθηκε εν ονόματι μιας ενοποίησης της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων που ποτέ δεν έγινε.
Η περιοχή εκείνη ήταν υπερτοπικός πόλος διασκέδασης, επιχειρήσεις καταστράφηκαν από την αυταρχική εφαρμογή αμφιλεγόμενων αποφάσεων που «σφράγιζαν» τα καταστήματα ψυχαγωγίας (αλλά άφηναν τα συνεργεία να λειτουργούν…), θέσεις εργασίας χάθηκαν, ο Πειραιάς μαράζωσε. Λες και ο τομέας αυτός της αγοράς θέλει να πάρει την ρεβάνς, μέσα στην κρίση τα μπαρ και τα καφέ που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο συναγωνίζονται τις θέσεις εργασίας που χάνονται. Συμβαίνει κι αλλού στην Ελλάδα, όχι μόνο στο μεγάλο λιμάνι . Κάθε άνεργος και το καφενείο του. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει, ο (έστω άτυπος) ρεβανσισμός είναι κακός σύμβουλος. Το πράγμα έχει ξεφύγει. Και δεν μιλάμε για πλατείες και πεζοδρόμους. Ακόμη και σε απλά, συνηθισμένα πεζοδρόμια, στενά κατά κανόνα στον Πειραιά, ξεφυτρώνουν μαγαζιά και μαγαζάκια που βγάζουν τα τραπεζάκια τους έξω και αναγκάζουν τον πολίτη να κάνε ντρίμπλες για να περάσει, αν δεν κατεβαίνει στο δρόμο. Να μην μιλήσουμε για το τι τραβάνε μανάδες με καροτσάκια.
Πληροφορούμαι ότι ο Γιάννης Μώραλης έχει ήδη ενδιαφερθεί για το ζήτημα και μάλιστα σε άτυπες συζητήσεις που είχε με δημοτικούς συμβούλους και καταστηματάρχες τους το έχει θέσει. Σε κάποιους μάλιστα είπε ότι πρέπει να ξηλωθούν τα ξύλινα δάπεδα που (όντως αυθαιρέτως) έχουν κατασκευάσει πολλοί μπροστά από τα καταστήματα τους, κάτω από τις (επίσης τυπικά αυθαίρετες) πέργκολες τους.
Η ισορροπία είναι πάντα ένα δύσκολο πράγμα. Κάποτε έγραφα – δήμαρχος ήταν τότε ο Λογοθέτης- ότι δεν θέλουμε μια πόλη – νεκροταφείο, αλλά ούτε μια πόλη – ντισκοτέκ. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά τα ίδια λέω. Για να μην μετεωρίζεται το θέμα σαν εκκρεμές, από την μια άκρη στην άλλη, απαιτείται να βρεθεί ένα σημείο ισορροπίας. Η αισθητική, φρονώ ότι είναι αυτό. Μια στοιχειώδης αισθητική και, φυσικά, μια ουσιαστική πρόνοια για τα δικαιώματα των πεζών.
Ούτε σαρωτικά ξηλώματα, ούτε ασυδοσία ή κλείσιμο του ματιού στην μια ή την άλλη κατεύθυνση μπορούν να δώσουν λύσεις. Αυτήν την δύσκολη άσκηση ισορροπίας – για την ακρίβεια και αυτήν – καλείται να εκτελέσει το επόμενο διάστημα η δημοτική αρχή. Αν κινηθεί με γνώμονα τη λογική, δεν θα πέσει από το τεντωμένο σκοινί που βρήκε και υποχρεώθηκε να ισορροπήσει. Αλλά η λογική ήταν πάντοτε το ζητούμενο στο λιμάνι…
