Του Νότη Ανανιάδη
Σχεδόν ο «όλος Πειραιάς» συμπαραστέκεται στον δήμο Κορυδαλλού που δεν θέλει να διεξαχθεί η δίκη της Χρυσής Αυγής στην αίθουσα των γυναικείων φυλακών, όπως έχει προγραμματιστεί.
Το διαχρονικό (αλλά και διακομματικό και διαπαραταξιακό) αίτημα της απομάκρυνσης των φυλακών από τον Κορυδαλλό αποτελεί φυσικά την βάση της διεκδίκησης της πόλης. Από την άποψη αυτή είναι σεβαστό.
Από εκεί κι έπειτα όμως ακούγονται επιχειρήματα που προκαλούν απορίες. Η αίθουσα, λένε κάποιοι, είναι μικρή και δεν μπορεί να εξασφαλιστούν οι στοιχειώδεις όροι ομαλής διεξαγωγής της δίκης. Αυτό όμως αφορά τους ίδιους τους εμπλεκόμενους. Τους κατηγορούμενους και τους συνηγόρους τους, την πολιτική αγωγή και τους μάρτυρες, το ίδιο το δικαστήριο τελικά. Προφανέστατα δεν είναι θέμα που αφορά την πόλη - κι οπωσδήποτε δεν επηρεάζει την λειτουργία της.
Πιο ισχυρό επιχείρημα, που φυσικά αφορά τον δήμο του Κορυδαλλού, είναι εκείνο που έχει να κάνει με την γειτνίαση των φυλακών και της συγκεκριμένης αίθουσας με σχολεία και τον φόβο επεισοδίων από υποστηρικτές των νεοναζί κατηγορουμένων ως εγκληματιών.
Είναι φυσικά απαράδεκτο και επικίνδυνο να γειτονεύει ένα σχολείο με μία φυλακή. Κι όπως σημείωσα στην αρχή το χρόνιο αίτημα της απομάκρυνσης των φυλακών είναι σεβαστό και πρέπει να υποστηρίζεται σταθερά. Όμως είναι ευθύνη της Αστυνομίας να δημιουργήσει μία «υγειονομική» ζώνη ασφαλείας σε μια τέτοια περίμετρο που η πόλη και οι όμοροι δήμοι, πολύ περισσότερο το σχολείο και οι γειτονιές γύρω από την φυλακή δεν θα αντιληφθούν καμιά αλλαγή στην καθημερινότητα τους όσο και αν διαρκέσει η δίκη. Κι εδώ δεν τίθεται ζήτημα περί της δυνατότητας της Αστυνομίας να εγγυηθεί την ασφάλεια της περιοχής ή όχι. Είναι δημοκρατική της υποχρέωση να την εγγυηθεί.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι υποστηρίζω πως η δίκη των νεοναζί πρέπει να γίνει στην δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού. Και προλαβαίνω την απορία «γιατί;».
Για προφανείς υψηλού πολιτικού συμβολισμού λόγους. Η δίκη των κατηγορουμένων Χρυσαυγιτών (εκτός των άλλων κατηγορούμενων και για συνωμοσία με στόχο την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος) να γίνει εκεί που οι «πρόγονοι» τους της 21ης Απιρλίου 1967 έκατσαν στο σκαμνί και οι πρωταίτιοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, ποινή που ευτυχώς μετετράπη αμέσως σε ισόβια, όταν το εγχείρημα τους κατέρρευσε μετά από 7 χρόνια κι αφού είχε μεσολαβήσει η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η τραγωδία της Κύπρου.
Επιπλέον, έχει τη σημασία του οι Χρυσαυγίτες, κατηγορούμενοι εκτός των άλλων και για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης που έχει πυραμιδική διάρθρωση και καθοδηγείται από τον αρχηγό της, ο οποίος είναι τελικά ηθικός αυτουργός για όλα τα εγκλήματα της, εφ' όσον αποδειχθεί ότι διαπράχθηκαν, να δικαστούν στην αίθουσα διεξήχθη μια ανάλογη, εξ ίσου πολιτικής σημασίας δίκη. Στην οποία το σκεπτικό του κατηγορητηρίου - και τελικά του δικαστηρίου - ήταν ανάλογο. Αναφέρομαι στην δίκη της 17Ν, που μπορεί να μην έγινε ποτέ κόμμα (άλλωστε οι πολιτικές συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές), αλλά τελικά εκτός από τις δολοφονίες για τις οποίες καταδικάστηκαν οι φυσικοί αυτουργοί, καταδικάστηκε και ο Αλ. Γιωτόπουλος ως αρχηγός που είχε το γενικό πρόσταγμα στην εγκληματική εκείνη οργάνωση και συνεπώς ήταν ηθικός αυτουργός σε όλες τις εγκληματικές ενέργειες της.
Ο Σταύρος Κασσιμάτης, δήμαρχος Κορυδαλλού είναι ένας έντιμος άνθρωπος, με σημαντικό έργο που αποδεικνύεται και από την εκλογή του για τρίτη συνεχόμενη θητεία. Δικαίως διαμαρτύρεται για την παραμονή των φυλακών στον οικιστικό ιστό της πόλης του. Πιστεύω όμως πως για τη συγκεκριμένη περίπτωση - και για τους παραπάνω λόγους- θα μπορούσε να διαμαρτύρεται πιο ήπια. Στο κάτω - κάτω μια εξαίρεση και μόνο θα είναι . Μια τακτική υποχώρηση στην πάγια διεκδίκηση ενός στρατηγικού στόχου. Στο όνομα ενός υψηλού δημοκρατικού συμβολισμού.
