«Τα γεγονότα, καλό μου παιδί, τα γεγονότα». Η φράση αποδίδεται στον βρετανό πρωθυπουργό (1957-1963), Χάρολντ Μακμίλαν όταν ρωτήθηκε από νεαρό δημοσιογράφο σχετικά με το ποιος μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κυβέρνηση του.
Πιθανόν είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης να γνώριζε την σχετική ιστορία. Αλλά, ακόμη κι αν δεν την γνώριζε, την έμαθε στην πράξη, με όσα αποκαλύπτονται (;) τις τελευταίες ημέρες και ώρες.
Αλλά, μισό λεπτό. Είναι όντως «γεγονότα» όσα αποκαλύπτονται; Ανεξαρτήτως, του τι υποψιάζεται και πιστεύει κανείς, είναι ευθύνη του καταγγέλλοντος να τεκμηριώσει τις καταγγελίες του. Και σε ζητήματα μείζονος σημασίας, που άπτονται αυτής καθαυτής της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν υπάρχει κανένα επαγγελματικό απόρρητο.
Εάν το μισό υπουργικό συμβούλιο, πολιτικοί κι επιχειρηματίες (άσε τους δημοσιογράφους) όντως παρακολουθούνταν από κάποιο κέντρο, θεσμικό ή εξωθεσμικό, με αναφορά πάντως στο Μαξίμου, ο καταγγέλλων έχει υποχρέωση να το αποδείξει ενώπιον της Δικαιοσύνης. Και η Δικαιοσύνη έχει επίσης υποχρέωση να ερευνήσει τις καταγγελίες και να αποδώσει ευθύνες σε όποιους παρακολουθούσαν (και τους ενδεχόμενους ηθικούς αυτουργούς).
Ή αλλιώς, σε αυτόν που ίσως έτσι αποδειχθεί κοινός συκοφάντης. Αλλιώς θα γίνουμε ζούγκλα κι ο καθένας θα μπορεί να γράφει κι έτσι να καταγγέλλει ότι θέλει.
Θα αναρωτηθεί κανείς, έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη; Ίσως, δικαίως, όχι. Αλλά δεν έχουμε και κανένα άλλο «εργαλείο».
Η Δικαιοσύνη αποδέχθηκε το αίτημα του Νίκου Δένδια να ενοποιηθούν οι δικογραφίες της Χρυσής Αυγής (όπως πρότεινε τώρα για τις παρακολουθήσεις ο καταγγέλλων εκδότης). Κάπως έτσι «δέθηκε», τότε, η κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Η Δικαιοσύνη κινήθηκε με ρυθμούς σαλιγκαριού και πέρασαν έξι χρόνια από την δολοφονία Φύσα μέχρι να καταδικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί. Η Δικαιοσύνη τους καταδίκασε σε πρώτο βαθμό. Η Δικαιοσύνη, μάλλον, καθυστερεί την δίκη τους στο Εφετείο. Και πρόσφατα η Δικαιοσύνη δεν βρήκε αίθουσα για να δικαστούν οι κατηγορούμενοι για την τραγωδία στο Μάτι. Δεν είναι δίκαιο πότε να την χειροκροτούμε και πότε να την αναθεματίζουμε. Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη a la cart!
Δικαιοσύνη δεν είναι κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να κάνει γρήγορα την δουλειά της. Αλλά αυτό αφορά την λειτουργία του ενός εκ των τριών πυλώνων της Δημοκρατίας.
Πλην όμως υπάρχει και η πολιτική πλευρά της υπόθεσης των υποκλοπών – γι’ αυτές μιλάμε. Και για τις παρενέργειες της στο πολιτικό σύστημα.
Εάν, έστω και μέρος των όσων καταγγέλλονται ισχύει, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί. Πως θα πάει σε υπουργικό συμβούλιο πρωθυπουργός και τι θα πει στους υπουργούς του που θεωρητικά παρακολουθούσε; Εντάξει, υπάρχει πάντα η «συγκολλητική ουσία» της εξουσίας (και της παραμονής σε αυτήν), αλλά υπάρχουν και κάποια όρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λέει ότι η παραίτηση Μητσοτάκη είναι μονόδρομος. Αλλά και η ΝΔ μπορεί να υπενθυμίσει ότι τον τελευταίο λόγο στις Δημοκρατίες τον έχει πάντα ο λαός.
Κάπως έτσι, ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει.
Και οι κάλπες (ίσως να) έρχονται πιο κοντά…
Ν.Α.
