«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»!

Στην αρχή ήταν η περίπτωση Λιγνάδη. Ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της γενιάς του, με μια αποκρουστικά σκοτεινή δεύτερη ζωή. Όταν διορίστηκε διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο, ελάχιστοι στάθηκαν στο ότι ο διορισμός εκείνος έγινε έξι μήνες πριν την λήξη της θητείας του προκατόχου του. Πταίσμα. Μάλιστα, σχεδόν κανείς δεν αμφισβήτησε την καλλιτεχνική του αξία και το αξιοκρατικό της επιλογής του από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Ακόμη και οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τον κάλεσαν σε εκδήλωση που διοργάνωσαν στις Βρυξέλλες. Έπρεπε να αποκαλυφθεί το ποιόν του για να γίνει απόπειρα να «χρεωθεί» στη Νέα Δημοκρατία και να συνδεθεί, έστω υπόρρητα, με τις αποκρουστικές πράξεις του.

Πιο πρόσφατα είχαμε την φρικτή περίπτωση της 12χρονης από τα Σεπόλια. Βασικός κατηγορούμενος για μαστροπεία είναι ένα μικρομεσαίο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος. Πολύ γρήγορα περάσαμε από τους υπαινιγμούς στις ανοικτές κατηγορίες. Κυκλοφόρησε ένα hastag #ΝΔπαιδεραστές, ενώ η βουλευτής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Άννα Βαγενά, μέσα στην Βουλή ωρυόταν απευθυνόμενη προς βουλευτή της ΝΔ: «Δεν ντρέπεσαι να είσαι σε κόμμα παιδεραστών»; Βέβαια της έκανε παρατηρήσεις η νηφάλια Ολγα Γεροβασίλη, η κα. Βαγενά ζήτησε συγγνώμη κι όλα καλά. Πάμε παρακάτω. (Μα τι θα έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα την διέγραφαν; Εδώ πήραν πίσω τον Παναγιώτη Κουρουμπλή που είχε κάνει λόγο για «κυβέρνηση δολοφόνων», με αφορμή την Πανδημία – αυτός μάλιστα δεν ζήτησε καν συγγνώμη, μετά την επιστροφή του στην Κ.Ο.).

Η λάσπη είχε πέσει. Αλλά, όπως λέει κι παροιμία, όταν ρίχνεις λάσπη στον ανεμιστήρα θα γυρίσει στα μούτρα σου. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι ένας από τους επίδοξους πελάτες της δύστυχης 12χρονης ήταν μικρομεσαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος για την Κεντρική του Επιτροπή, όπου ευτυχώς δεν εξελέγη. Και στις δυο περιπτώσεις τα επιτελεία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων επέδειξαν αντανακλαστικά και διέγραψαν τα μέλη τους, που είχαν εμπλοκή στην υπόθεση.

Τι μας διδάσκει αυτή η δυσώδης υπόθεση; Ότι πολιτική με τέτοια επιχειρήματα δεν γίνεται. Ότι στα μεγάλα κόμματα (αλλά και στα πιο μικρά, ο Συριζαίος της υπόθεσης ήταν παλιότερα μέλος του ΚΙΔΗΣΟ), είναι αδύνατον η κάθε ηγεσία να γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια για το ήθος κάθε μέλους της. Φυσικά δεν μπορούμε να πάμε έτσι σε εκλογές. Θα είναι σαν πρόσκληση για πάλη στην λάσπη.

Και κάποιοι που, μη έχοντες πολιτικά επιχειρήματα, επιλέγουν την «αξιοποίηση» τέτοιων φθηνών μεθόδων, καλό είναι να θυμηθούν ποιοι είναι οι πρώτοι διδάξαντες παγκοσμίως στην χρήση αυτής της μεθοδολογίας. Οι ακραίοι οπαδοί του Τραμπ που κατηγορούσαν (και κατηγορούν) το Δημοκρατικό κόμμα ότι είναι κόμμα παιδεραστών.
Τι λένε εκεί στην Κουμουνδούρου; Θα συνεχίσουν αυτόν τον ολισθηρό δρόμο της καθόδου στον βούρκο;

Ν.Α.