Εμφανίστηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή, χάρη στον Αλέκο Αλαβάνο. Στην πολιτική πατροκτονία του οποίου δεν δίστασε να προχωρήσει λίγο αργότερα. Διέλαμψε ως πρωταγωνιστής ενός «αριστερού» λαϊκισμού, χαϊδεύοντας τα αυτιά ενός απελπισμένου κόσμου : Ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται, καταργείται. Με ένα νόμο κι ένα άρθρο καταργείται το Μνημόνιο. Εμείς θα βαράμε το νταούλι να χορεύουν οι αγορές.
Αλλά, μετά και την ανάρρηση του στην εξουσία αποδείχθηκε μέγας τακτικιστής. Έκανε το «Όχι», «Ναι», κορόιδεψε τους πολιτικούς αρχηγούς της εποχής, πηγαίνοντας σε νέες κάλπες , ενώ τους είχε υποσχεθεί το αντίθετο. Υπέγραψε ένα βαρύτερο Μνημόνιο, που ουσιαστικά δεν χρειαζόταν. Αλλά, όπως είπε τώρα κι ο Ολάντ, έκανε τα πάντα για να κρατήσει την χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι έδειξε μια θεσμική συνέπεια.
Θα περίμενε εν τέλει κανείς ότι η ζωή του δίδαξε κάποια πράγματα. Κυρίως του έδειξε τις «αυταπάτες» του και τον έμαθε πώς να τις αποφεύγει στο μέλλον. Θα ήταν ένα χρήσιμο μάθημα κι ας μας κόστισε κάπου στα 100 δισεκατομμύρια.
Αμ δε! Θες από εγγενές έλλειμμα εγκύκλιας παιδείας, θες από προχειρότητα, τεμπελιά ή έμφυτη ροπή στον λαϊκισμό (που δεν εχει υποχρεωτικά δεξιό ή αριστερό πολιτικό πρόσημο), ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει αυτός που ήταν.
Άστοχος κι αστόχαστος. Μπορεί να μην είναι ο χαρισματικός (και χαριτωμένος) νεαρός που μας συστήθηκε το μακρινό 1995-96, όταν έγινε γραμματέας των Νέων του τότε Συνασπισμού. Όταν προεκλογικά ρωτούσε τους αρχισυντάκτες της τότε «Αυγής» τι να κάνει για να βοηθήσει το κόμμα, απορρίπτοντας πάντως την ριζοσπαστική παλιότερη ιδέα του Λεωνίδα Κύρκου, να σκάψει η Νεολαία την πλατεία Κοτζιά, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την υπερθέρμανση της Αθήνας, ευθύνη και της δημοτικής αρχής.
Μπορεί να μην είναι ο «άφθαρτος» πολιτικός αρχηγός, τον οποίο με συμπάθεια άκουγαν την περίοδο 2012-15 ακόμη κι εκείνοι που δεν τον ψήφιζαν. Μπορεί να μην είναι καν ο «συμπαθής» πρωθυπουργός που καλλιέργησε μια σχέση ειλικρινούς κι άμεσης συνεννόησης με ηγέτες ανά τον κόσμο, από τον Κλίντον και τον Ομπάμα μέχρι την Μέρκελ και τον Ερντογάν ή τον Τραμπ (διατηρώντας παράλληλα και μια ιδιαίτερη σχέση με εκπροσώπους του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου).
Παρέμεινε πάντως ο γνωστός Τσίπρας. Που αποκαλύπτεται σε κάθε ευκαιρία. Όπως η τελευταία με την φρικτή περίπτωση της 12χρονης από τα Σεπόλια. Σχεδόν 800 λέξεις για να υποστηρίξει ότι η φτώχεια (για την οποία ευθύνεται προφανώς ο Μητσοτάκης) οδήγησε την μητέρα της στην εκπόρνευση της μικρής! Μια ανερμάτιστη διαπίστωση που απαντήθηκε ήδη από γυναίκες συναδέλφους: «Αν ήταν έτσι και δεν υπήρχε άλλη διέξοδος θα έβγαινα στο κλαρί εγώ η ίδια», έγραψε ευθαρσώς μια διακεκριμένη δημοσιογράφος.
Αλλά δεν βαριέσαι. Ντόρος να γίνεται. Κι αν δεν γίνει, σε πρώτη ευκαιρία κάνουμε μια ακόμη στροφή 360 μοιρών.
Δυστυχώς, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα αυτός παραμένει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άστοχος κι αστόχαστος.
Ν.Α.
