Η Αριστερά του «Όχι»!

Η Δευτέρα 10 Οκτωβρίου είναι όντως μια ιστορική μέρα για τον Πειραιά, όπως υπογράμμισε ο δήμαρχος της πόλης Γιάννης Μώραλης. Επιτέλους το Μετρό έφτασε στα Μανιάτικα, το Λιμάνι (όπου κακώς ονομάστηκε ο σταθμός «Πειραιάς» κι όχι π.χ «Λιμάνι Πειραιά») και το Δημοτικό. Και ήδη λειτουργεί.

Τις τεχνικές λεπτομέρειες, για το τι σημαίνει για την πόλη η - έστω καθυστερημένη - «άφιξη» αυτή, τις ακούσαμε και τις διαβάσαμε τόσες φορές που τις μάθαμε απ’ έξω: 23.000 ΙΧ λιγότερα την ημέρα στους δρόμους της πόλης, 123.000 χρήστες του Μετρό ημερησίως τεράστια μείωση στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, μείωση του χρόνου μετάβασης στο Σύνταγμα σε 20 λεπτά και στο Ελ. Βενιζέλος σε 55 και άλλα πολλά. Κι ακόμη κι ένα ανοιχτό Μουσείο στον σταθμό του Δημοτικού που αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να έχουμε και Μετρό και Αρχαία, όπως είπε η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, κατά την τελετή των εγκαινίων.

Από αυτή την τελετή κρατάω δύο σημεία. Την αναμενόμενη αιχμή στους λόγους τόσο του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, όσο και του υπουργού Μεταφορών και Υποδομών Κώστα Αχ. Καραμανλή για τους μουσαμάδες των «εγκαινίων» του Μετρό στη Θεσσαλονίκη το 2018 από την κυβέρνηση Τσίπρα. Αλλά και την αναφορά στην «συνέχεια» και την συμβολή των προηγούμενων κυβερνήσεων (Σαμαρά – Βενιζέλου και Τσίπρα-Καμμένου) στην ολοκλήρωση του έργου. Αυτονόητη η αναφορά, αλλά σε μια χώρα που δίνεται καθημερινός αγώνας σε όλα τα επίπεδα για το αυτονόητο.

Τις προηγούμενες ημέρες, μεταξύ άλλων, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ανακοίνωση του χαιρέτισε την άφιξη του Μετρό στον Πειραιά, υπερτόνισε (ευλόγως) την συμβολή του για την απαγκίστρωση του έργου από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και ζήτησε να μην μετατραπούν τα εγκαίνια σε επικοινωνιακή φιέστα – λες και υπάρχει περίπτωση στην Ελλάδα, όπου έχουν εγκαινιαστεί ακόμη και μακέτες, να μην κοπεί κορδέλα και να αξιοποιηθεί επικοινωνιακά από το όποιο κυβερνών κόμμα…

Τέλος πάντως θα περίμενε κανείς ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι παρών σε πολύ υψηλό επίπεδο ώστε να διεκδικήσει το μερίδιο που όντως του αναλογεί από την επιτυχία που συνιστά η λειτουργία του Μετρό στην πόλη του Πειραιά. Αντ’ αυτού είδαμε δυο βουλευτές της Α’ και Β’ Πειραιά και δυο δημοτικούς συμβούλους της δημοτικής παράταξης του κόμματος στην πόλη, σχεδόν «κρυμμένους» σε μια γωνιά – κι ας μην πει κανείς ότι εκεί τους έβαλαν, υπήρχαν πολλές κενές καρέκλες κι ο υπογράφων, προσκεκλημένος ως δημοσιογράφος κάθισε στην δεύτερη σειρά.

Μια μίζερη εκπροσώπηση και μια δειλή παρουσία. Σαν να ντρέπονταν που ήταν εκεί, ένα πράγμα. Δεν ξέρω γιατί πρυτάνευσε αυτή η επιλογή, όταν είχαν προηγηθεί από στελέχη του δηλώσεις που χαιρέτιζαν την ολοκλήρωση του έργου. Ίσως γιατί στεναχωρέθηκαν που δεν πρόλαβαν να κάνουν πραγματικά εγκαίνια Μετρό οι ίδιοι. Ανθρώπινο είναι…

Ή πάλι ίσως γιατί θυμήθηκαν ποια στάση κράτησαν οι ίδιοι απέναντι σε όλα, μα όλα, τα μεγάλα έργα υποδομών που σχεδιάστηκαν και εν πολλοίς υλοποιήθηκαν, ως ένα μέγα – πρότζεκτ εκσυγχρονισμού της χώρας την περίοδο πριν το 2004 (αλλά και αργότερα). Όχι ακριβώς στελέχη του παλιού Συνασπισμού, αλλά «συλλογικότητες» (αριστερίστικες οι περισσότερες), πολλοί εκπρόσωποι των οποίων σήμερα κατέχουν κεντρικές θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, πρωταγωνίστησαν στους αγώνες κόντρα σχεδόν σε κάθε μεγάλο εκσυγχρονιστικό έργο της εποχής.
Έλεγαν «όχι» στην Αττική Οδό, «όχι» στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», «όχι» στην Εγνατία, «όχι» στην Γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης» στο Ρίο – Αντίριο, όχι στην Λεωφόρο «Ανδρέας Παπανδρέου» από το Ν. Φάληρο στον Πειραιά και φυσικά «όχι» ακόμη και στο Μετρό. Κάπως έτσι κέρδισαν επαξίως τον τίτλο «Αριστερά του Όχι».

Τι να έλθουν τώρα να πανηγυρίσουν με την παράταξη του «Ναι»;

ΥΓ.
Για να είμαστε δίκαιοι δεν λέγανε πάντα και για όλα «όχι». Για το Τραμ είπαν κι επέμεναν στο «Ναι»- το μόνο αμφιλεγόμενης αξίας μεγάλο έργο της εποχής. Και για το Ελληνικό, ενώ λέγανε «όχι», το γύρισαν στο «ναι» όταν κυβέρνησαν για επιστρέψουν στο «όχι» τώρα. Αλλά και για το υπέροχο «Σταύρος Νιάρχος» κάποιοι ήταν στο «όχι», αν και για να είμαστε δίκαιοι στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν και κάποιοι με το «ναι». Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην τους λέμε κι όλους τους δογματικούς…

Ν.Α.

eep logo