Ας το ξανασκεφτούν...

1 rodin thinker

του Ζαχρία Ζούπη

Δύο χρόνια ζωής συμπληρώνει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ήδη ένα ισχυρό ρεύμα κυριαρχεί στην χώρα: Το ρεύμα της έξωσης της Κυβέρνησης, το ρεύμα του «φύγετε»
. Η Κυβέρνηση και το πάλαι ποτέ «δυνατό χαρτί» Α. Τσίπρας έχουν εξαντλήσει το πολιτικό τους κεφάλαιο προχωρώντας από παλινωδία σε παλινωδία και από ήττα σε ήττα, έχοντας εμπεδώσει μια ντροπιαστική εικόνα για την Αριστερά ως πολιτική πρόταση, ήθος, συμπεριφορά και τρόπος ζωής. Η έντασή και το εύρος του είναι πρωτοφανή. Αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, στις εκλογές όπου γίνονται, στα «γαλλικά» που ακούγονται στα καφενεία και στα λεωφορεία. Στο ρεύμα αυτό συμμετέχουν πολίτες όλων των κομμάτων και των κοινωνικών τάξεων καταργώντας στην πράξη κομματικούς και κλασσικούς πολιτικούς-ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Το ρεύμα αυτό απαιτεί τέλος στην κοροϊδία και αλήθεια, τέρμα στους πειραματισμούς και πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, τέρμα στον λαικισμό και ορθολογισμό, σαφή ευρωπαικό προσανατολισμό και σοβαρότητα, τέρμα στον «πολακισμό» και στοιχειώδη ευπρέπεια.

Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς τον ακριβή χρόνο των εκλογών,αλλά προσωπικά δεν τον προσδιορίζω και μακριά. Όλοι γνωρίζουμε όμως τον νικητή των επόμενων εκλογών και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος προηγείται σταθερά από την στιγμή που εκλέχτηκε και αυτοδύναμα η όχι αναμένεται να είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός, επωμιζόμενος ένα πολύ βαρύ φορτίο και μια χώρα που βρίσκεται οικονομικά, αναπτυξιακά, κοινωνικά, γεωπολιτικά σε πολύ πιο δύσκολη θέση απ ότι βρισκόταν στα τέλη του 2014. Μαζί με τη οικονομική κατάρρευση, την συνεχή φτωχοποίηση των πάντων, την αποτυχία στην διαχείριση του Μεταναστευτικού, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει πια ανοικτα εθνικά μέτωπα μετά από χρόνια.Από μεγάλη δύναμη στα Βαλκάνια στα χρόνια του Κώστα Σημίτη κατέληξε να παρακολουθεί τις προκλήσεις Ερντογάν και Ράμα, τις εξελίξεις στο Κυπριακό κ.ά.

Δύσκολες δηλαδή καταστάσεις που δημιουργούν ερωτήματα και φόβους συνολικά για την εθνική μας ύπαρξη, για την επιβίωσή μας, καταστάσεις που απαιτούν εθνική πανσρατιά στην βάση των νέων συσχετισμών που θα δημιουργηθούν μετά από εκλογές, ενεργός συμμετοχή όλων των κομμάτων. Σημαντικό ρόλο θα μπορούσε να διαδραματίσει σ΄αυτή την κατάσταση ένας ισχυρός πόλος των δυνάμεων του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, των δυνάμεων της Μεταρρύθμισης και του Ευρωπαϊσμού. Όμως πούντην; Είναι αδύναμη, κατακερματισμένη, πολυδιασπασμένη με τον κόσμο της σε διλήματα, απογοήτευση.

Όταν πριν μήνες η Φώφη Γεννηματά απηύθυνε το γνωστό κάλεσμα υπήρξε μια ελπίδα. Από την ελπίδα όμως η κατάληξη ήταν μια νέα απογοήτευση. Λίγο νωρίτερα είχε υπάρξει το άδοξο τέλος της Πρωτοβουλίας των 58. Και στις δύο περιπτώσεις οι μηχανισμοί, οι ηγετίσκοι, οι προσωπικοί εγωισμοί, οι αστείοι ηγεμονισμοί εμπόδισαν την ίδρυση ενός νέου, σύγχρονου, πολυτασικού φορέα.
Αποτέλεσμα; Το ΠΟΤΑΜΙ να φυλλοροεί και είναι κρίμα για μια σημαντική προσπαθεια που πολεμήθηκε όσο κανένας αλλά διέπραξε και τραγικά σφάλματα, το ΠΑΣΟΚ η πέστο έστω ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ φυτοζωεί δημοσκοπικά και η ηγεσία του τα έχει με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, με τα «κέντρα», ενώ ταυτόχρονα ελπίζει να γυρίσει κανένας από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ελπίδα που δεν επαληθεύεται από κανένα στοιχείο. Μεγάλο θύμα όμως όλοι αυτοί που στις προγούμενες εκλογές ψήφισαν ΠΑΣΟΚ η ΠΟΤΑΜΙ, ενεργοί πολίτες που στην πλειοψηφία τους ούτε που θέλουν να ακούσουν για ΣΥΡΙΖΑ και ανάμεναν μια «μεγάλη πρωτοβουλία». Αυτή όμως ποτέ δεν ήρθε, κάνοντας όλο αυτό τον κόσμο να αισθάνεται οδύνη, πόνο, αδιέξοδα, αλλά και τιμωρητική διάθεση προς όσους μπήκαν εμπόδιο σε ένα νέο εγχείρημα που είναι η ηγετικές εκφάνσεις όλων των κομμάτων, κινήσεων, ομίλων εμπόδισαν μια δυναμική παρέμβαση. Να γιατί δεν υπάρχει ανέβασμα των ποσοστών ειδικά του ΠΑΣΟΚ. Να γιατί υπάρχει τέλμα, ενώ οι διαφορετικές απόψεις μέσα στο κόμμα - που αν και ουσιαστικά είναι πολιτικά νεκρό χάρηκε που το 4% το έκανε 6% και φέρεται σαν να έχει 40% - δείχνουν ικανές να το κατακερματίσουν οριστικά.

Ωστόσο δεν είναι μόνο η θλίψη των κεντροαριστερών πολιτών που εμποδίζει μια νέα κατάσταση πια η και ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων. Το ΠΑΣΟΚ πορεύεται δίχως καθαρή πρόταση, δίχως σαφή στρατηγική και έτσι δεν μπορεί να πείσει. Ακόμα και αν κάνει κάποιες «μεταγραφές» δεν θα πείσει, ούτε θα μπορέσει να πείσει ότι δημιουργείται ευρύ παραταξιακό μέτωπο. Το επιχείρημα «το ΠΟΤΑΜΙ τελειώνει, ελάτε όλοι σε εμάς» δείχνει μυωπικό, μακριά από την πραγματικότητα, εγωιστικό, δίχως ουσία για τα μελλούμενα στην χώρα και στον πληγωμένο χώρο.

Ας δούμε κάποια κομβικά σημεία όπου δεν έχει ολοκληρωμένη άποψη και αυτό το οδηγεί σε καταστροφικές αντιφάσεις:

- Το ΠΑΣΟΚ και η Φώφη Γεννηματά είπε μετά από καιρό το «φύγετε» απευθυνόμενη στην Κυβέρνηση. Ωστόσο τι πάει να πει αυτό; Πως θα φύγει μια Κυβέρνηση; Επειδή ζητήθηκε σε μια ομιλία της κ.Γεννηματά; Μια Κυβέρνηση φεύγει αφού προκαλέσει εκλογές και τις χάσει και το ΠΑΣΟΚ εκλογές δεν ζητάει. Ίσως γιατί τις φοβάται. Ίσως γιατί πρόλαβε και της ζήτησε πρώτος ο Μητσοτάκης. Ίσως γιατί δεν θεωρεί σωστό τέλος πάντων να τις ζητήσει. Σε κάθε περίπτωση, το «φύγετε» να καταλήγει να είναι μια λέξη στον αέρα, χωρίς νόημα πολιτικά και επικοινωνιακά.

- Να φύγουν λοιπόν και ας θεωρήσουμε ότι παραιτείται ο Τσίπρας αύριο. Τι προτείνει το ΠΑΣΟΚ; Κυβέρνηση από την σημερινή Βουλή λέει! Δηλαδή Κυβέρνηση με τους καταγεγραμένους συσχετισμούς στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, Κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει το πάνω χέρι άντε με κάποιους στο Κυβερνητικό σχήμα, από τα κόμματα που θα δεχτούν ασφαλώς. Με το δεδομένο ότι η Ν.Δ δεν θα το δεχτεί και πολύ καλά θα κάνει με βάση την αντίληψή της, το ΠΑΣΟΚ εννοεί ότι θα παίξει πιθανά τον ρόλο βοηθού ουσιαστικά της σημερινής Κυβέρνησης ίσως χωρίς τους ΑΝΕΛ και με ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Λεβέντη μέσα; Και τι θα αλλάξει δηλαδή; Τι νέο θα προκύψει αν δίπλα στον Πολάκη κάτσει ο Λεβέντης και δίπλα στον Σπίρτζη ο Λοβέρδος; Πρόκειται για πρόταση – μη πρόταση, για πρόταση – υπεκφυγή δίχως μέλλον πολύ περισσότερο που την διακωμωδεί και την καταγγέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ακόμα και αν γινόταν, θα ήταν πολιτική πράξη αυτοκτονίας αφού το 80% δεν θέλει καμμια σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν πάσχουν από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα περί προδοτών, δοσιλόγων, Κυβερνήσεων Τσολάκογλου, νενέδων, σκυμένων στα τέσσερα;

- «Κρατάμε τακτική ίσων αποστάσεων και περιφρουρούμε την αυτονομία μας» λέει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Είναι πράγματι σωστό να διεκδικεί την αυτόνομη και δυνατή παρουσία του ένα κόμμα. Αυτό όμως προϋποθέτει πρόταση, στρατηγική, οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση και αυτά δεν δείχνει να τα διαθέτει το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον ολοκληρωμένα, επεξεργασμένα. Άρα; Άρα καταλήγει ευσεβής πόθος που οδηγεί σε ένα ευφυολόγημα περί ίσων αποστάσεων. Είναι τακτική «αλλά Κ.Κ.Ε.» δίχως αξία και ουσία. Γιατί ένα κόμμα της αντιπολίτευσης αυτονοήτως κάνει σκληρή και εποικοδομητική αντιπολίτευση απέναντι στην Κυβέρνηση, αλλά και γιατί αυτή η Κυβέρνηση ενοχοποιείται για πολιτική εξαπάτηση, επιβάρυνση της χώρας, παιχνίδια με τους θεσμούς άρα και με την Δημοκρατία, τυχοδιωκτισμό.

Αυτά και άλλα πολλά οδηγούν σε πολιτική αφλογιστία, αμηχανία, αδυναμία, αναζήτηση εσωτερικών εχθρών.

- Πήγα για παράδειγμα και στις δύο εκδηλώσεις που έγιναν αυτές τις μέρες. Στην παρουσίαση του βιβλίου του κ.Παγουλάτου και στην εκδήλωση των ομίλων της κ.Διαμαντοπούλου και του κ. Βενιζέλου. Ήταν εξαιρετικές και από την πλευρά της ποιότητας του κόσμου που συμμετείχε και των εισηγητών. Ήταν εκεί όλο το «επώνυμο» και «ανώνυμο» βαρύ πυροβολικό των δυνάμεω που μποθούν μια νέα ίδρυση, μια πιο δυναμική παρέμβαση της Κεντροαριστεράς. Μου έκανε εντύπωση η απουσία του επίσημου ΠΑΣΟΚ και της ίδιας της κ. Γεννηματά. Ήταν μια αυτοκτονική απουσία. Ποιον μπορεί να πείσει άραγε με τέτοιες συμπεριφορές για την συνεύρεση και συσπείρωση όλου του χώρου;

- Βαρέθηκα επίσης να διαβάζω δηλώσεις και αντιδηλώσεις για το αν ο Κ.Λαλιώτης βρέθηκε με τον κουμπάρο του Καλογρίτσα και τι μπορεί να είπαν. Παράνοια, ανοησία, χάσιμο χρόνου. Ποιος ασχολείται πια με τον ποιον βλέπει ο Κ.Λαλιώτης, για το αν έχει άποψη Κεντροαριστεράς που θα προκύψει από συνάντηση δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτά παραπέμπουν πια στην δεκαετία του ΄80. Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι η βασική αντίθεση αυτή την στιγμή είναι μεταξύ δυνάμεων του τυχοδιωκτισμού και της ευθύνης, του λαϊκισμού και της αλήθειας, της ιδεοληψίας και του ορθολογισμού, ζει σε άλλες εποχές. Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές κυριαρχούν και τέμνουν εγκάρσια όλα τα κόμματα, περνώντας σε δευτερη μοίρα - τουλάχισον σ΄αυτή την φάση την αντίθεση Αριστεράς – Δεξιάς.

Μ΄αυτά και μ΄αυτά, οι μέρες περνάνε, ο χρόνος περνάει, το ΠΑΣΟΚ αυτοαπομονώνεται από τον κορμό των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, νέος φορέας δεν φαίνεται, το ΠΟΤΑΜΙ μαραζώνει και όλα είναι στον αέρα. Μεγάλοι κερδισμένοι; Πρωτίστως η Ν.Δ και δευτερευόντωςο ΣΥΡΙΖΑ. Αλοίμονο όταν με ασάφειες και σύγχυση βρεθούν τα κόμματα της Κεντροαριστεράς σε εκλογές. Έχουν δυσκολίες τώρα. Φανταστείτε να βρεθούν όταν θα «έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα».

Ας το ξανασκεφτούν λοιπόν.

Ας το ξανασκεφτούν όλοι. Χρειάζεται έστω και τώρα μια μεγάλη πρωτοβουλία. Έστω για να σωθεί σ΄αυτή την φάση ότι σώζεται...

Διαφορετικά ...

eep logo