Αλέκος Τσουρινάκης εν Πειραιεί...

tsourinakis alekos 2

του Θοδωρή Δρίτσα*

Ο Πειραιάς θρηνεί. Η Αριστερά του Πειραιά θρηνεί. Όλη -κυριολεκτικά- η Αριστερά. Οι «αποχρώσεις» του Αλέκου!
Τετάρτη, μέρα Μαγιού, ντάλα μεσημέρι, αποχαιρετήσαμε τον Αλέκο. Φίλες του και φίλοι, αμέτρητοι. Και η Σοφία, το καμάρι του. Και η Ελένη. Και ο Θωμάς, ο αδελφός του. Ζωές αμέτρητες, μοναδικές… Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης και ο Νότης Ανανιάδης του απηύθυναν αυτό που λέμε «ύστατο χαίρε».

Ήταν κι ο Κώστας κάπου εκεί. Και η Βίκυ. Κι ο Μιχάλης. Κι ο Βαγγέλης. Κι ο άλλος Βαγγέλης. Κι ο Ανδρέας. Κι ο Νίκος. Και η Ευτυχία. Και ο Φώντας. Και ο Δημήτρης. Και άλλες… και άλλοι. Αόρατοι και αόρατες, αλλά εκεί, κάπου ανάμεσα στο βουβό, οικείο πλήθος. Νιώθαμε την παρουσία τους και την χρειαζόμασταν.

Ο Πειραιάς θρηνεί. Η Αριστερά του Πειραιά θρηνεί. Όλη -κυριολεκτικά- η Αριστερά. Οι «αποχρώσεις» του Αλέκου!

Ήταν ο Ρήγας Φεραίος και η Κινηματογραφική Λέσχη. Και η ΕΚΙΤΕΠ. Και το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Και το Δίπυλο. Και το Εν Πειραιεί. Ήταν και η μηχανή του. Και οι πολίτες του Πειραιά. Και το ΚΚΕ εσ. και ο Συνασπισμός και η ΑΚΟΑ και η ΕΑΡ και η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ.

Ήταν και η ΕΑΣ, η Εναλλακτική Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση. Ήταν και το ΚΚΕ και η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αντεξουσιαστές νεολαίοι και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. «Ανεπίσημα» ίσως θα πουν κάποιοι που δεν γνωρίζουν την πειραιώτικη πολιτική παράδοση και την ανάγκη του Αλέκου να… ψάχνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς φραγμούς, χωρίς στερεότυπα και χωρίς καιροσκοπισμούς. Ήταν όλα «συνιστώσες». Συνισταμένη… ο Αλέκος!

Ήταν και ο Πάμπλο και ο Κοροβέσης. Τα «Βοτσαλάκια» και το Πασαλιμάνι. Ο Κηλαηδόνης και ο Μπέργκμαν και ο Ταρκόφσκι. Ήταν και ο «Πολίτης Κέιν» και η «Καζαμπλάνκα». Ήταν και ο Κακουλίδης, ήταν και ο «Θίασος», ήταν και η «Ευδοκία», ήταν και ο Ρασούλης και ο Μπρέγκοβιτς και ο Μακαβέγιεφ και ο Φασμπίντερ. Ήταν και οι Μπενάδες και ο Τάκης και η Ελένη και ο Κελτεμλίδης, ήταν και ο Γιώργος Μπελαβίλας. Μάλλον ήταν και ο Νικολινάκος, ίσως και ο Τζαβέλας, η Μπέλου και ο Μικρούτσικος, σίγουρα. Ο Μαγιακόφσκι οπωσδήποτε.

Η «Δημογεροντία των Σφακιανών» -«άκου, ρε μαλάκα… δημογεροντία!!!»- και οι εκπρόσωποί της από το Λουτρό των οριζόντων του Λιβυκού πελάγους, δεν ήταν. Ποιος ξέρει γιατί.

Ούτε οι τράπεζες ήταν. Είχαν πάψει πολλά-πολλά χρόνια πριν να είναι ο κόσμος του. Με απόφαση δική του, στέρεη. Και με ρίσκο… Η ναυτιλία ήταν. Κάπως σαν καημός ανεξιχνίαστος.

Η ωραία Ελένη όμως ήταν. Αγέρωχη. Χορική.

Και η Σοφία, βέβαια, το καμάρι του. Παρέα με την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα… Να τον έχουν κοντά τους πάντα και να τους γλυκαίνει τη ζωή η μνήμη του.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, Αλέκο, πόσο μεγαλόκαρδα μας «ανέβαζες» επικροτώντας πάντα με αγαπησιάρικη επιβράβευση όσα λέγαμε, πριν προχωρήσεις στη δική σου προέκταση ή και στον δικό σου αντίλογο. Ήθελες και ήξερες να μας τονώνεις το ηθικό, γιατί ήξερες να αγαπάς.

Ζωή αμέτρητη, μοναδική. Μέχρι πριν δέκα περίπου χρόνια, όμως… Μετά αδικαίωτη, βασανιστική. Κάτι σαν «Happy Day»… Παντελής Βούλγαρης… Διονύσης Σαββόπουλος... Μιχάλης Μενιδιάτης… Ο Αλέκος μας με… «πληγωμένο εγωισμό»! Μια δουλειά, ρε παιδιά, ότι να ‘ναι.

Γιατί; Γιατί, φίλοι; Φίλοι; Φίλες; Χρεοκοπία, πανδημία, θάνατος… Γιατί; Εμείς γιατί δεν ήμασταν εκεί, γαμώ το; Χρεοκοπήσαμε; Αφού το ξέραμε. Ζωή που δεν μοιράζεται είναι κλεμμένη...

Αντίο, Αλέκο μας. Η διακριτικότητά σου, η ευγένειά σου και η περηφάνεια σου δεν θα είναι άλλοθι για μας. Ειδικά όταν πρόκειται για σένα, που όπως και ο Βαγγέλης μάς διδάξατε πόση σημασία έχει ν’ αγαπάς! Αντίο.

*από την Αυγή της Κυριακής 29.05.22