του Νίκου Μπίστη
Με την έκφραση «παλιό σκυλολόι» ο Σταύρος Θεοδωράκης σφράγισε μια πολιτική με το ανάλογο ύφος και ήθος. Θα θυμάστε ότι είχα χαρακτηρίσει ένα μέρος των transit ψηφοφόρων του Ποταμιού ως «ευπρεπείς αγανακτισμένους κατά του πολιτικού συστήματος». Ο επικεφαλής όμως κάνει φιλότιμη προσπάθεια να πάρει διαζύγιο με την ευπρέπεια. Για την πρόδηλη πολιτική στόχευση θα επανέλθω. Θέλω όμως πρώτα να επιμείνω στο ύφος και ήθος που κάποτε ήταν σημαία για την ανανεωτική αριστερά, ένα μέρος της οποίας στεγάζεται σήμερα στο Ποτάμι. Και που δυστυχώς η σιωπή του είναι εκκωφαντική.
Τι έχει να ζηλέψει το «σκυλολόι» από το «στα τέσσερα» του Καμμένου; Από αντίστοιχες επιθέσεις του Πέπε Γκρίλο κατά του «σάπιου πολιτικού συστήματος» στην Ιταλία; Ο αθυρόστομος λαϊκισμός είναι σήμα κατατεθέν για όλους τους ποπουλιστές ηγέτες που αποθεώνουν την επικοινωνία και το φαίνεσθαι σε βάρος της ουσίας και χαϊδεύουν τα πιο χαμηλά ένστικτα του πιο καθυστερημένου πολιτικά και αισθητικά τμήματος του λαού. Αυτό έκανε ο Τσίπρας, σε αυτό τώρα τον συναγωνίζεται για να πάρει κομμάτι απο την λεία ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ειλικρινά θέλω να δω αν θα αντιδράσουν άνθρωποι με τους οποίους είχαμε μέχρι πρότινος κοινή διαδρομή και κοινές αγωνίες, που ήταν μέχρι τον λαιμό μέσα σε αυτό που, περιφρονητικά και αλαζονικά, αποκαλεί ο Σταύρος Θεοδωράκης σκυλολόι. Και που δεν μπορεί παρά να συνειδητοποιούν πόσο βλαπτική για την Δημοκρατία είναι αυτή η υβριστική ισοπέδωση. Είναι η ώρα να μιλήσουν καθαρά και δημόσια. Γιατί απο την «Πολιτική χωρίς Πολιτικούς» -για το οποίο μας έλεγαν ότι είναι λάθος του νεοφώτιστου που δεν θα επαναληφθεί- κατρακύλησαν στο «παλιό σκυλολόι». Και είναι δια της σιωπής τους συνυπεύθυνοι. Και ας μην μας ψιθυρίζουν ότι είναι δεσμευμένοι σε ένα γάμο χωρίς έρωτα. Για αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν τα διαζύγια.
Πολιτικά, είναι προφανές πώς και γιατί η ηγεσία του Ποταμιού κατέληξε στην ύβρι. Επί έξι μήνες δεν ασκεί αντιπολίτευση, αλλά διαχωρίζει συστηματικά τον Τσίπρα από τα έργα του και τις επιλογές του. Δεν φταίει ο Τσίπρας, αλλά οι κακοί που δεν τον αφήνουν, οι εύκολοι στόχοι δηλαδή, ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης. Στην αρχή ήταν και ο Καμμένος, αλλά τώρα την θέση του στην στοχοποίηση έχει πάρει η εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Η χοντροκομμένη ανάλυση για το «νέο», που εκπροσωπεί μονοπωλιακά ο Τσίπρας και ο Θεοδωράκης, και το «παλιό», που είναι συλλήβδην για πέταμα, ταυτίζεται με την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Απαξιώνει με μια μονοκοντυλιά σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης και λερώνει όλο το πολιτικό προσωπικό. Καθόλου περίεργο ότι από αυτήν την πολιτική μονοσήμαντα ενισχυμένος βγήκε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του Ποταμιού ασκεί πολιτική με το μάτι στις δημοσκοπήσεις, στις δημοφιλίες και στην κάλπη του φθινοπώρου. Δεν διανοείται να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Τσίπρα. Αντιθέτως την ενισχύει ποικιλοτρόπως. Γι' αυτό και η βιαιότητα της επίθεσης κατά του «παλιού» αυτήν ακριβώς την στιγμή. Γιατί είναι ώρα αποφάσεων εν όψει εκλογών. Και με δυο λέξεις -«παλιό σκυλολόι»- κλείνει τον δρόμο και στο Ευρωπαϊκό Μέτωπο και στην ενότητα του κεντροαριστερού μεταρρυθμιστικού πόλου. «Ο καθένας μόνος του, ο ΣΥΡΙΖΑ την μερίδα του λέοντος, αλλά κάτι θα μείνει και για εμάς». Αυτή είναι η σκέψη τους και δεν νομίζω ότι τους αδικώ. Και αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια (για να φύγουμε από τους σκύλους) είναι ότι θέλουν ρόλο κυβερνητικού εταίρου με ένα «αποκαθαρμένο» ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, μια ματιά σε πρωτοσέλιδα και σε άρθρα γραμμής μεγάλων εφημερίδων δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία: «Δύει το άστρο του Λαφαζάνη, ανατέλλει του Τσίπρα» (λες και πρωθυπουργός ήταν ο Λαφαζάνης), «ο Τσίπρας γυρίζει σελίδα για μια νέα Αριστερά». Όλοι δε αποθαρρύνουν κάθε σκέψη για ενότητα στον χώρο της αντιπολίτευσης και αντιθέτως την παροτρύνουν να παραδοθεί αμαχητί.
Πολλοί φιλοι στην απελπισία τους πιάνονται από τα μαλλιά τους. «Και αν αναγκαστεί ο Τσίπρας να γίνει μεταρρυθμιστής; Τότε δεν πρέπει να τον βοηθήσει το Ποτάμι;». Θα γίνω κουραστικός, αλλά δεν είναι ώρα για ψευδαισθήσεις. Ουδείς μπορεί να γίνει κάτι που δεν είναι και δεν το πιστεύει. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μπαλτάς, ούτε ο Σκουρλέτης, ούτε ο Κουρουπλής, ούτε ο Κατρούγκαλος, ούτε η Φωτίου, ούτε ο Κορωνάκης -θέλετε και άλλους;- θα γίνουν μεταρρυθμιστές ευρωπαϊστές. Θα γαντζωθούν στην εξουσία, απεδείχθη ότι αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή τους και θα μπούμε σε περιπέτειες.
