του Μίλτου Κλαπαδάκη
Εδώ και δύο χρόνια περίπου μένω πια στην Αθήνα, κοντά στο κέντρο. Μα, θα με ρωτήσει κάποιος-ιδιαίτερα από τους Βορειοελλαδίτες φίλους μου- πάντα στην Αθήνα δεν έμενες ;; Εμείς από εκεί ξέραμε ότι είσαι, θα βιαστούν κάποιοι να δώσουν μόνοι τους την απάντηση….
Κι όμως, η απάντηση είναι λανθασμένη…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά, εκεί πήγα σχολείο, εκεί είναι οι παιδικοί μου φίλοι, εκεί έκανα τα πρώτα μου ξενύχτια, εκεί μέθυσα για πρώτη φορά, εκεί ερωτεύθηκα για πρώτη φορά…. στο Πασαλιμάνι, στην passarella με το ‘Μπουκάλι’ και την ‘Deluca’, εκεί ήπιαμε τους πρώτους καφέδες και τις πρώτες μπύρες…. στο Μικρολίμανο με τον Ιστιοπλοϊκό και το Action Follie όταν πια βγάλαμε τα πρώτα μας γένια… στα παγκάκια στην Τερψιθέα και χιλιόμετρα πάνω-κάτω στη Σωτήρος… στα βράχια της Πειραϊκής και στο Σταυρό ατέλειωτες ώρες τα ξημερώματα να αγναντεύουμε τη θάλασσα και ταυτόχρονα το μέλλον που ανοιγόταν μπροστά μας…18 χρόνων παιδιά…
Τα πρώτα ραντεβού στο «Σκάκι», στην πλατεία Κοραή και στο παρηκμασμένο τότε Δημοτικό Θέατρο, στολίδι της πόλης μας τώρα.
Μόλις μεγαλώσαμε λιγάκι, τα πρώτα, μέχρι πρωίας, ξενύχτια μας στη ‘Γούβα του Βάβουλα’… Και τι δεν γινόταν τότε εκεί… όλη η νυχτερινή Αθήνα μαζεμένη σε 3 τετράγωνα του Πειραιά: «Βαρελάδικο», «Silo», «Καρπούζι» και τόσα άλλα….
Α! Και στον Προφήτη Ηλία, μόλις πρωτοπήρε αμάξι κάποιος από την παρέα, ένα παλιό μεταχειρισμένο Opel Corsa άσπρο, να κοιτάμε με τις ώρες τη θάλασσα κάτω από το Βεάκειο…. Και ο Φάρος, αχ ο Φάρος στη Μαρίνα Ζέας….
Και η Τρούμπα, που τόσο μας φόβιζε τότε, άγνωστη και μυστηριώδης, κακόφημη και παρηκμασμένη, με μία αύρα από το ένδοξο παρελθόν και μία υπόσχεση για το μέλλον… που γίνεται παρόν….
Ακόμα και το λιμάνι, το τόσο θορυβώδες και πολύβουο, γεμάτο κίνηση και άσχημα κτίρια, είναι η πρώτη και η τελευταία ανάμνηση των καλοκαιρινών μας διακοπών… Περήφανος για την πόλη αυτή και τους ανθρώπους της…
Πόσο πολύ την αγαπώ αυτή την πόλη….
Θάλασσα..όλη η ζωή μας το γαλάζιο της θάλασσας…
Και μετά ήρθε η Θεσσαλονίκη….. μια πόλη ξένη μα και τόσο οικεία… Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη εικόνα από τη Λεωφόρο Νίκης όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στα 19 μου χρόνια ως φοιτητής πια… απέναντί μου ο Λευκός Πύργος… σήμα κατατεθέν και καμάρι της πόλης….
Και εκεί θάλασσα… λιμάνι… προσφυγομάνα και φτωχομάνα... στην Παραλία να περπατάμε με τις ώρες πριν πιούμε στον ‘Θερμαϊκό’…. και στα Λαδάδικα για φαγητό… Μύθος για εμάς τότε τα ‘Λαδάδικα’…
Μετά βόλτα στη Νέα Παραλία και στο Ποσειδώνιο…. και στην Κρήνη μια στάση στον ‘Ερωτικό’ πριν φτάσουμε στη ‘Ρέμβη’ και στο ‘Mistral’….για μπουγάτσα στην ‘Αθηνά’ αφού είχε χαράξει πια….
Για φαγητό στην Πλατεία Άθωνος και στο Μπιτ Παζάρ… για κρασί στο Τσινάρι και από εκεί αργά το βράδυ πια στα Κάστρα να βλέπεις όλη την πόλη από ψηλά και να προσπαθείς να εντοπίσεις το σπίτι στη Δελφών…. Μα ναι, στην Εδμόνδου Ροστάν τα φώτα είναι αναμμένα, εκεί στο δεύτερο όροφο στο σπίτι που δεν κοιμάται ποτέ…
Οι ατελείωτες βόλτες με το αμάξι στις Σαράντα Εκκλησίες-που ποτέ κανένας δεν κατάλαβε γιατί ονομάσθηκαν έτσι- πριν βγούμε στην Αγίου Δημητρίου για να φτάσουμε στην Τριανδρία…
Ραντεβού στην ‘Καμάρα’, με τον Νίκο να μην περνάει ποτέ από κάτω για να ‘μην μείνει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη’, και μετά κρέπα στη Ναυαρίνου…
Προσυγκεντρώσεις πριν τις πορείες στο Άγαλμα Βενιζέλου, και η ωραιότερη πλατεία της Ελλάδας αμέσως στο ‘πιάτο’ σου, με επιδόρπιο το Θερμαϊκό….
Σε αυτή την πόλη από την πρώτη στιγμή ένιωσα σαν στο σπίτι μου..σαν να μην έφυγα ποτέ από τον Πειραιά, λέγοντας πάντα ότι είμαι Πειραιώτης…
Θυμάμαι και τους τσακωμούς με τον πατέρα μου, όταν του έλεγα ότι την αγαπώ την Θεσσαλονίκη… εκείνος πάλι όχι… Μα ναι, θυμάμαι όμως μία και μόνη φορά, άραγε πόσο μεγάλη αξία έχει αυτή η μόνη και μία φορά, όταν μου είπε «η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη, κοίτα να περάσεις καλά, μην με ακούς εμένα», κι ας μην το παραδέχεται από τότε…
5 ολόκληρα χρόνια…. έντονα, γεμάτα, μεθυσμένα σχεδόν… και άλλα 10 μετά… με το ίδιο καρδιοχτύπι στο ανέβασμα και με την ίδια πάντα μελαγχολία στο κατέβασμα…. Περήφανος για την πόλη αυτή και τους ανθρώπους της που με ανέχθηκαν και με έκαναν, σχεδόν, δικό τους….
Πόσο πολύ την ερωτεύθηκα αυτή την πόλη…. Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μας, έτσι Χριστίνα ;;
Και ύστερα ήρθε η ώρα της επιστροφής… και πάλι στον Πειραιά σε άλλους ρυθμούς πια, με άλλες παρέες, με άλλες υποχρεώσεις αλλά πάντα εκεί...στην ίδια θάλασσα που διώχνει μακρυά τις κακές σκέψεις, αρκεί να περπατήσεις από την πλατεία Αλεξάνδρας μέχρι τον Άγιο Χαράλαμπο και να καθίσεις για λίγο στα παγκάκια αγναντεύοντας…. δύο απλωτές για να φτάσεις στο νησάκι του Κουμουνδούρου…
Δύο πόλεις, δύο λιμάνια, δύο κόσμοι αλλά η ίδια πάντα θάλασσα… τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες… τις ενώνει αυτή η θάλασσα, το λιμάνι, η προσφυγιά, η μετανάστευση, χωνευτήρι πολιτισμών και οι δύο τους, μια φιλόξενη αγκαλιά για ανθρώπους με διαφορετικές καταγωγές που έγιναν ο καθένας κομμάτι τους… τις ενώνουμε και εμείς, με τις μικρές καθημερινές μας ιστορίες… τα χιλιάδες χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει που είναι μόνο 510…
Και οι άνθρωποι, ναι, οι άνθρωποι… τόσο ίδιοι στην διαφορετικότητά τους, τόσο όμοιοι μέσα από την λατρεία για την πόλη τους… απλοί, ντόμπροι, φιλόξενοι, λαϊκοί, υπερήφανοι, γλεντζέδες… ειλικρινά δεν ξέρω ποια από τις δύο είναι πιο πολυτραγουδισμένη, σίγουρα όμως και οι δύο έχουν εμπνεύσει εκατοντάδες-για να μην πω χιλιάδες-τραγούδια…
Θα μου πεις ότι ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ χωρίζουν και θα χωρίζουν για πάντα αυτές τις δύο πόλεις, άσβεστο μίσος…. Μπα, ακόμα και αυτό το μίσος τις ενώνει, καθώς είναι τόσο ίδιος ο τρόπος που αγαπά να μισεί ο ένας τον άλλο… και οι δύο τρέφονται από αυτή την κόντρα, τους δίνει ζωή και λόγο ύπαρξης…
Μα τι με έπιασε βραδιάτικα και τα σκέφτομαι όλα αυτά ρε γαμώτο;;
Ίσως φταίει ότι μένω πια στην Αθήνα…
Θάλασσα…όλη η ζωή μας το γαλάζιο της θάλασσας…
