Του Χρήστου Σγαρδέλη *Ερώτημα που συχνά διατυπώνεται και απαντάτε από "ειδήμονες", που μπαίνουν στον ψυχισμό των νέων ανθρώπων και δίνουν απαντήσεις είναι αν είμαστε τελικά μια χαμένη γενιά. Μάλιστα τιτλοφορούνται και από βαρύγδουπους τίτλους. Όπως «μελαγχολία», «ανασφάλεια», «κατάθλιψη», και όλα αυτά τα trends που κατακλύζουν την εποχή μας. Βαθυστόχαστες αναλύσεις πριν από εμάς για εμάς. Μεγάλα λόγια δίχως ουσία.
Και βρισκόμαστε δυστυχώς όλοι εμείς, οι νέοι αυτής της γενιάς λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, στην περίεργη θέση να πασχίζουμε να αποδείξουμε ότι το να συμβαδίζεις με τις αλλαγές της εποχής, να ακολουθείς τις νέες επιταγές, να αφουγκράζεσαι τις καινούριες ανάγκες και να φιλοδοξείς ότι μπορείς να να κατακτήσεις μια καριέρα επιτυχημένη, μια ζωή καλύτερη, ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον, δεν αποτελεί κάποιο είδος ψυχικής νόσου αλλά μια ουσιαστική αλλαγή. Αναζητούμε φως προοπτική, ελπίδα, σοβαρότητα αγαπητοί κύριοι! Αυτά λείπουν. Αυτή η απουσία μας ενοχλεί, μας «την σπάει», μας πληγώνει. Νέοι ορίζοντες, νέα εποχή, νέα θέλω. Ευτυχώς διαφοροποιημένα «από τη θέση στο Δημόσιﻨπου κάποτε ήταν το απόλυτο must. Ευτυχώς με απαίτηση να είμαστε άξιοι, ικανοί, δραστήριοι, πολίτες με απαιτήσεις και όχι μόνο δικαιώματα. Ευτυχώς, μακριά από τα ψευτοσυνθήματα κομμάτων συντηρητικών και προοδευτικών, από την υποκρισία φθαρμένων, βολεμένων συνδικαλιστών. Ευτυχώς, μακριά από πρότυπα βολέματος, πρότυπα ψεύτικα και υποκριτικά που θανατώνουν την ζωή μας και την πατρίδα μας. Πρότυπα που «κυνηγάνε» αυτή την χώρα από την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους και που απέκτησαν στην Μεταπολίτευση ένα νέο περιεχόμενο,συχνά με ριζοσπαστικό περίβλημα.
Είναι λοιπόν, τουλάχιστον ανόητο να μείνουμε στο σήμερα με τα κριτήρια του χθες. Και δεν ωραιοποιούμε τα πράγματα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ. Σίγουρα οι δυσκολίες είναι πολλές. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι οποιεσδήποτε δυσκολίες είναι ανυπέρβλητες. Άλλωστε πάντα μετράει το «ευ αγωνίζεσθαι». Κι εμείς άλλοτε με λιγότερο ή περισσότερο αγώνα ή μάλλον με λιγότερη ή περισσότερη προσπάθεια δίνουμε τον προσωπικό μας αγώνα για μια θέση στο όνειρο. Το δικό μας όνειρο όμως. Όχι εκείνο του παππού ή του μπαμπά. Ίσως η κοινωνίας μας δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί τα νέα δεδομένα όμως υπάρχει μια υψίστης σημασία λεπτομέρεια. Η κοινωνία δεν αποτελείται μονάχα από τη νέα γενιά. Και ίσως αν ψάξουμε καλύτερα να δούμε που γίνεται το λάθος. Στο σημείο εκείνο που οι παλιές πεποιθήσεις παλεύουν να υπερνικήσουν τις επιθυμίες μας/προσπάθειές μας. Θέλουμε μια νέα Ελλάδα, μια χώρα σύγχρονη που θα ξεπεράσει την κρίση και δεν θα ξύνει απλά τις πληγές της, ούτε θα ζει στον αστερισμό των ψεύτικων ελπίδων, του κινδύνου για νέες καταστροφές, της πόλωσης, του διχασμού. Που θα είναι μια σοβαρή χώρα, που θα συμμετέχει δυνατά στις διεργασίες για μια νέα Ευρώπη και που θα κτίζει το μέλλον της με αξιοκρατία, καινοτομία, απλή λογική, νέες ιδέες, ειλικρίνεια, εντιμότητα ,διαφάνεια. Γι αυτό και πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες.
Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, είναι μια ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Έχουμε, εμείς οι νέοι άνθρωποι κανένα λόγο να στηρίξουμε παλιές δυνάμεις η δυνάμεις που πλασάρονται σαν νέες αλλά οι ιδέες τους είναι πιο παλιές και από των παλιών δυνάμεων; Ασφαλώς όχι. Ας στηρίξουμε νέες προσπάθειες ανθρώπων που δεν είναι κρατικοδίαιτοι η δημιουργήματα των κομματικών σωλήνων. Ας αναζητήσουμε την ελπίδα στο διαφορετικό .Το ΠΟΤΑΜΙ για παράδειγμα είναι μια δύναμη που μιλάει καθαρά, δίχως ιδεολογήματα. Που είναι φρέσκια, δυναμική και το περιστοιχίζουν άνθρωποι που πιστεύουν στις δικές τους δυνάμεις.
Ας το στηρίξουμε …
* Ο Χρ. Σγαρδέλης είναι εθελοντής του Ποταμιού στον Τομέα Πειραιά
