Ο δρόμος προς τις κάλπες

Είναι γεγονός ότι το σχέδιο της κυβέρνησης έχει γίνει πλέον αντιληπτό. Η «σκανδαλολογία» θα αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ενώ ήδη έχουμε εισέλθει σε προεκλογική περίοδο.

Η επιλογή της να πολιτευθεί με τρόπο απόλυτα διχαστικό και πολωτικό ταυτίζοντας τους πολιτικούς αντιπάλους της ως το «παλιό», που υπηρετούν και ότι υπηρέτησαν πολιτικές που οδήγησαν σε μνημόνια, ενώ η ίδια ως το «νέο», που έβγαλε τη χώρα επιτυχώς (υπογράφοντας αφού το «έσκισε» πρώτα, ένα τρίτο....)
Να σημειώσουμε ότι η Αριστερά με τις αμέτρητες, αναίτιες και ατεκμηρίωτες διώξεις σε βάρος της, δεν ήταν ποτέ δοτική στη «σκανδαλολογία», ιδιαίτερα όταν αφορούσε πολιτικά πρόσωπα και κόμματα.

Ουδείς αμφιβάλλει ότι υπήρξαν σημαντικές έως κραυγαλέες παραβατικές συμπεριφορές και σκάνδαλα τα προηγούμενα χρόνια, χρόνια «ευημερίας», όμως όλο το πολιτικό σύστημα ζούσε σε μια ατελείωτη νιρβάνα. Το μεγάλο φαγοπότι όμως, ξεκίνησε μαζί και παράλληλα με τη μεγάλη ιδέα για ισχυρή Ελλάδα, για να κορυφωθεί τη περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή (2004 -2009) η οποία κατά περίεργο τρόπο δεν υπάρχει στη στοχοποίηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αν και υπάρχει στη πολιτική ιστορία της χώρας μας.

Έτσι μετά τη προφυλάκιση του ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, έρχεται η υπόθεση NOVARTIS με πόρισμα «πλειοψηφίας», με επιθετικές στοχεύσεις και επιλογές πολιτικών προσώπων, με διακηρυγμένες προθέσεις ποινικής δίωξης, πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη, συμπληρώνοντας το σχετικό αναφερόμενο κλίμα.
Επιλογή μέσα σε πόλωση, ακραία ή δυνατόν γιατί βολεύει και τους δύο, γιατί οι εκλογικές συσπειρώσεις είναι οριακές. Πιέζεται το κέντρο και η κεντροαριστερά ενώ ένα μεγάλο μέρος του κόσμου οδηγείται συστηματικά στη πλήρη απαξίωση της πολιτικής, ακόμα και αν πάει να ψηφίσει.

Γιατί; Αρθρώνεται κανένας πολιτικός λόγος; Διεξάγεται κάποια πολιτική αντιπαράθεση για τις όποιες δυνατότητες διεξόδου της χώρας, έστω μεταμνημονιακά;
Ανησυχεί κανείς για τη πραγματική οικονομία και το νέο γεωπολιτικό STATUS;
Αντίθετα όλη η επικοινωνία αφορά τα επιδόματα, δίκες προσεχώς και δίκες που θα .... κάνουν οι άλλοι.

Ακόμη και η όποια επιβεβλημένη αντιπαράθεση, αφορά κραυγές και ύβρεις απευθυνόμενες στο θυμικό του πολίτη, που έτσι και αλλιώς είναι φορτωμένο και δεν του προσφέρει μια κάθαρση ψυχική που τόσο την έχει ανάγκη, αφού δεν συνοδεύεται από ένα πολιτικό λόγο «οξυγόνο» για το πώς και με τί θα πάμε σαν χώρα, σαν λαός, σαν πολίτες μπροστά.
Αυτό που θα μείνει τελικά είναι η παραπέρα αναξιοπιστία και ανυποληψία των κομμάτων, περιλαμβανομένων και του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η γενικευμένη απαξίωση της πολιτικής και προσώπων που την υπηρετούν αλλά εκείνη που πλήττεται περισσότερο είναι η Δημοκρατία με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα.....