Του Βασίλη Πάικου
Άραγε δεν βαρέθηκαν να προβλέπουν κάθε τόσο εκλογές; Μια φορά το μήνα τουλάχιστον. Κι ας διαψεύδονται και ξαναδιαψεύδονται διαρκώς. Οι ίδιοι και οι ίδιοι δε. Εκείνοι που, από το 2015 ήδη, στοιχημάτιζαν για την αριστερή παρένθεση. Βλέποντάς την μάλιστα, από τότε, εξαιρετικά περιορισμένη. Κι ακόμη σήμερα, οπότε η παρένθεση μετετράπη σε αγκύλη long play που δεν λέει να κλείσει με τίποτα, εξακολουθούν να επιμένουν για πρόωρες εκλογές. Με αφορμή ή και χωρίς αυτήν. Προπάντων χωρίς αυτήν…
Να για παράδειγμα η πιο πρόσφατη, η καθαρά επινοημένη αφορμή. Το γεγονός λέει ότι, στην πρόσφατη προ ημερήσιας σ’ επίπεδο αρχηγών κοινοβουλευτική συζήτηση, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε ούτε μια φορά ότι θα εξαντλήσει την τετραετία. Άκου να δεις, σε τόσες ώρες διαδικασία, ούτε μια φορά. Κι ας τόχει πει και ξαναπεί και ξαναπεί, μονάχα όρκο βαρύ που δεν έχει δώσει στο ευαγγέλιο. Κι έτσι προέκυψε η νέα εκλογολογική έκδοση, η βελτιωμένη, επαυξημένη και μάλλον ζωηρότερη ως τώρα.
Δεν ξέρω αν έχουμε να κάνουμε με απλή, όσο ατζαμίδικη, προσπάθεια αποσταθεροποίησης. Ότι δηλαδή η Κυβέρνηση δεν στέκει και πολύ καλά στα πόδια της. Ή με αντιπολιτευτική ένδεια. Θεωρώντας ότι, προβάλλοντας και ξαναπροβάλλοντας το πρόωρο εκλογικό ενδεχόμενο, πλήττουν τον Τσίπρα, αποδομώντας το όλο περί «καθαρής εξόδου» κυβερνητικό αφήγημα. Το βέβαιο είναι ότι στην σχετική σεναριολογία λείπει η λογική, η απλή λογική.
Σύμφωνα με την απλή λογική λοιπόν, ο Τσίπρας δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να πετάξει στα σκουπίδια την ευκαιρία να είναι εκείνος ο Πρωθυπουργός που θα βγάλει τη Χώρα από τα μνημόνια και από την επιτροπεία. Κι από κει και πέρα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να μην επιχειρήσει να καρπωθεί το αποτέλεσμα των τρίχρονων ήδη προσπαθειών του. Καθώς, δίχως ασφυκτικές μνημονιακές δεσμεύσεις πλέον, θα έχει έναν ολόκληρο χρόνο στη διάθεσή του προκειμένου να υλοποιήσει την δική του πολιτική. Μέρος έστω της δικής του πολιτικής. Δίνοντας έτσι δείγματα κυβερνητικής γραφής με το πρόσημο που εκείνος επιλέγει. Στ’ όνομα των οποίων δειγμάτων γραφής, θα έχει «πρόσωπο» ώστε να ζητήσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης του λαού.
Σύμφωνα με την απλή, με την κοινή λογική αλ’ αυτά. Κι ακόμη, γιατί να μην προσδοκά βασίμως ο Αλέξης Τσίπρας ότι το Φθινόπωρο του 2019 θα΄χουν αρχίσει να αντιστοιχούνται και στην «πραγματική οικονομία», αλλά και στην τσέπη των πολιτών, οι ιδιαιτέρως θετικοί οικονομικοί δείκτες; Γιατί να μην φιλοδοξεί να είναι εκείνος που θα έχει λύσει το Μακεδονικό. Ή εκείνος που θα έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες της συνταγματικής αναθεώρησης προς προοδευτική κατεύθυνση. Ή εκείνος που θα έχει ελαφρύνει τους φορολογικούς δείκτες, που θα έχει αυξήσει τον κατώτατο μισθό, που θα έχει επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που θα έχει μειώσει κι άλλο την ανεργία, που θα έχει κάνει πράξη το 1 προς 1 στον λόγο απομακρύνσεων με τις προσλήψεις. Γιατί να μην φιλοδοξεί, μ’ άλλα λόγια, να είναι εκείνος ο Πρωθυπουργός που θα επαναφέρει τη Χώρα στις ράγες της κανονικότητας;
Άραγε τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν σκέφτονται οι μονίμως εκλογολογικά σεναριολογούντες; Όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα που να συνηγορεί υπέρ της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Από κει και πέρα αν, μέσα στο 2019, είναι οι συνθήκες τέτοιες ώστε να ευνοούν ίσως διπλή κάλπη μαζί με τις ευρωεκλογές την Άνοιξη, ή μαζί με τις αυτοδιοικητικές εκλογές αργότερα, αυτό είναι κάτι που ουδείς μπορεί να το πει από τώρα. Το πιθανότερο είναι πως δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας…
Πηγή: athina984.gr
