Το πολιτικό πρόβλημα της Β’ Πειραιά

markopoulos 7

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου*

 

Επί σειρά ετών υπήρξε ένα κεντρικό, αριστερής λογικής αφήγημα: Πως η Β’ Πειραιά αποτελεί μια εργατική περιοχή, άρα επαγωγικά ο πολιτικός φιλελευθερισμός και οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς δεν μπορούσαν να επιλύσουν τα προβλήματα του «λαού». Πως η Αριστερά, οι δυνάμεις του ΚΚΕ , του ΚΚΕ Εσωτερικού τότε (κυρίως), αλλά και του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησε αρχικά τουλάχιστον αριστερή ρητορεία κι εν μέρει πολιτική, ήταν εκείνες που θα υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Των προλετάριων. Όσων εργάζονταν και φοβούνταν πως θα τους εκμεταλλευτεί το «σκληρό» κεφάλαιο.

Εργατοπεριοχές όπως το Πέραμα, η Νίκαια, η Δραπετσώνα, του Ρέντη, το Κερατσίνι, η ναυπηγοεπισκευή, η ναυτιλία και η βιομηχανία της περιφέρειας θωρακίστηκαν πίσω από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που σε αρκετές περιπτώσεις επιτέλεσε το ρόλο του, σε άλλες όμως εξελίχθηκε σε αναχρονισμό και τροχοπέδη.

Κι αν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 συνέβη το πρώτο, προς την αυγή του 2000 το δεύτερο έγινε θεσμός. Κάθε επένδυση έβρισκε μπροστά εμπόδια. Οποιοσδήποτε προσπαθούσε να φέρει δουλειά όφειλε να ρωτήσει πριν τους συνδικαλιστοπατέρες. Οι απεργίες δια πάσα νόσο, έγιναν θεσμός. Ο εκφοβισμός καθημερινότητα. Κάπως έτσι από την εργοδοτική αυθαιρεσία, περάσαμε στο άλλο άκρο.

Κανένας φυσικά δεν ζητά η εξασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων να σταματήσει. Κανένας δεν λέει πως η κρίση πρέπει να μας γυρίσει πίσω ως προς αυτά τα ζητήματα. Αντιθέτως, υπάρχουν ισχυρές δομές προάσπισης τους που οφείλουμε να συντηρήσουμε και γιατί όχι; Να τις εκσυγχρονίσουμε.

Το πρόταγμα των καιρών όμως είναι που τώρα έχει αλλάξει.

Έχει πλήρως ανατραπεί.

Κι αυτό διότι κυρίαρχο κοινωνικό πρόβλημα δεν είναι τα εργασιακά δικαιώματα αλλά το πώς θα εξασφαλιστεί πρώτα η ίδια η εργασία. Για ποια δικαιώματα μιλάμε όταν κάποιος είναι άνεργος και κάθεται στο σπίτι του επί 2,3 ή και περισσότερα χρόνια; Τα συνδικάτα όσο και να φωνάζουν, δουλειές δεν βρίσκουν. Άλλος είναι ο ρόλος τους.

Και κακά τα ψέματα: αυτή τη λύση, τη μαγική συνταγή την έχει αποκλειστικά ο πολιτικός φιλελευθερισμός. Όχι η αριστερά.

Ο απλός κόσμος, οι άνθρωποι του μόχθου οφείλουν να κατανοήσουν πως πραγματική λύση στο σημερινό τους αδιέξοδο είναι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις. Η άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων και των κρατικιστικών αγκυλώσεων που σταματούν τις επενδύσεις ή τις μεταφέρουν σε άλλες γειτονικές κι ανταγωνιστικές ως προς εμάς χώρες. Αν όντως η χώρα μας κατανοήσει την αξία της προσέλκυσης κεφαλαίων με τρόπο άμεσο, μόνο τότε τα παιδιά μας θα βρουν δουλειές ποιότητας. Όχι μεροκάματα των 15 ευρώ ή μισθούς των 200 ή 300 ευρώ. Κι αυτή την απάντηση την έχει μονάχα η σύγχρονη κεντροδεξιά. Όχι η στείρα και αναχρονιστική αριστερά της γκρίνιας, της μιζέριας, των διαμαρτυριών, μα ουδέποτε της κατάθεσης προτάσεων.

Αν λοιπόν στη Β’ Πειραιά η ίδια η κεντροδεξιά ή οι ευρύτερα προοδευτικές και πραγματικά μοντέρνες δυνάμεις που αγγίζουν τις παρυφές της κεντραριστεράς κατανοήσουν την ανάγκη ανανέωσης, της υιοθέτησης σύγχρονων μεθόδων άσκησης πολιτικής, αν απεγκλωβιστούν από το στείρο κι αναποτελεσματικό όπως εξελίσσεται κυνήγι της μικροεξυπηρέτησης και κινηθούν με μαξιμαλισμό, αν επιδιωχθεί με τρόπο επιθετικό η προσέλκυση επενδυτών κι όχι με τις παλαιομοδότικες μεθόδους του αν «δεν στάξεις μίζα, δουλειά δεν κάνεις» τότε θα μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε για ένα καλύτερο μέλλον.

Με μέτριες πολιτικές, που πατάνε στο ’80 κι όχι στον 21ο αιώνα, με επένδυση στο χθες και με διαιώνιση των παθογενειών που η αριστερά υιοθέτησε ακόμα και στο χώρο της κεντροδεξιάς, οι νέοι μας θα εξακολουθούν να παρακαλούν για μια «θεσούλα» όμως θεσούλα δεν θα βλέπουν.

Θα είναι όμηροι ενός απαρχαιωμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο απλά θα υπόσχεται όμως δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει. Η επόμενη λοιπόν σύγκρουση για τις λαϊκές περιοχές της χώρας και του Πειραιά θα είναι αυτή μεταξύ του σύγχρονου και του παλιού. Μεταξύ όσων κοιτάζουν τον Πειραιά του 21ου αιώνα κι όσων αναπολούν τον Πειραιά του 1980. Μεταξύ μιας παρωχημένης αριστερής αντίληψης και μιας νέας, φιλελεύθερης οπτικής στα πράγματα που θα εξασφαλίζει δουλειές κι ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέλλον.

* Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα, κάτοικος Κορυδαλλού κι επικεφαλής του φορέα πολιτικού προβληματισμού "Συμφωνία Πολιτών για τη Β' Πειραιά"

eep logo