"Ομίχλη" στο Λιμάνι της Αγωνίας

notis mini

Του Νότη Ανανιάδη

Σε λίγους μήνες το Λιμάνι της Αγωνίας γίνεται 20 χρονών. Ένα μικρό, αριστερό (για κάποιους, κάποιες φορές λίγο αριστερίστικο)

ανεξάρτητο στην αρχή αυτοδιοικητικό σχήμα, που τάραξε τα πολιτικά νερά του λιμανιού, θα περίμενε κανείς ότι έχει ήδη ενηλικιωθεί. Η διαδρομή του θα του το επέβαλε, άλλωστε: Ξεκίνησε κόντρα στον Συνασπισμό της εποχής και τις επιλογές σε τοπικό επίπεδο του Αριστερού Ρεύματος και του Π.Λαφαζάνη, ξεπερνώντας σε ποσοστό τον εκλεκτό υποψήφιο του τότε πανίσχυρου στελέχους του ΣΥΝ. Με την επίσημη στήριξή του μετά από τέσσερα χρόνια σκαρφαλώνει στο 7.5%.

Αντέχει με μια μικρή υποχώρηση στο κύμα Φασούλα και η υποχώρησή του το ’10 οφείλεται εν πολλοίς στην απώλεια πριν τις εκλογές του υποψήφιου δημάρχου του εκείνη τη χρονιά Νίκου Λεγάκη. Ακόμη και η απογοητευτική για τα δεδομένα της εποχής επίδοση του 17% το 2014 (την ίδια μέρα στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο το Λιμάνι της Αγωνίας είχε απόλυτα ταυτιστεί, έφτανε στο 34% στον Πειραιά!) θα υπέθετε κανείς ότι θα οδηγούσε το Λιμάνι στο δρόμο της ενηλικίωσης. Καθαρά τρίτη παράταξη, με ιστορία, ένα μεγάλο κόμμα πίσω του, με θέσεις για την πόλη που αν δεν είναι πάντα αποδεκτές, είναι σεβαστές.

Φευ. Το Λιμάνι της Αγωνίας φαίνεται να μην μπορεί να ξεφύγει από την παιδική του ηλικία. Να επιλέγει τη βολική καθήλωση στη διαμαρτυρία και στο όχι. Ακόμα χειρότερα, να κάνει βήματα πίσω από μια πρόσκαιρη, όπως αποδείχτηκε, φάση κατά της οποία έδειχνε σημάδια ωρίμανσης.
Κορυφαίο και πιο πρόσφατο παράδειγμα, η αρνητική του στάση σχετικά με την ανάπλαση του Αγίου Διονυσίου. Πριν από λίγα χρόνια, είχε υπερψηφίσει μια μελέτη για την ανάπλαση της περιοχής του Αγίου Διονυσίου που είχε φέρει η δημοτική αρχή Μιχαλολιάκου, η οποία δυστυχώς δεν κρίθηκε πλήρης και το έργο απεντάχθηκε και δεν χρηματοδοτήθηκε.

Τώρα, μια ολοκληρωμένη μελέτη με χρηματοδότηση από την Περιφέρεια Αττικής και την Αντιπεριφέρεια Πειραιά, με προσωπική στήριξη της Ρένας Δούρου και του Γιώργου Γαβρίλη, το Λιμάνι της Αγωνίας αρνείται να τη στηρίξει. Ψελίζει δε κάτι ακατάληπτα του τύπου «δεν ξέρουμε αν θα ωφεληθούν οι κάτοικοι ή οι επενδυτές». Την ώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ομνύει υπέρ των επενδύσεων.

Επιφυλάσσεται λέει για το προσχέδιο ανάπλασης. Προφανώς θέλει να σταθμίσει τα δεδομένα εν όψει του τελικού σχεδίου. Πρόκειται για μια στάση προδήλως προσχηματική. Το μικρό παιδί κάνει φασαρία περιμένοντας να του τραβήξουν το αυτί.

Το Λιμάνι της Αγωνίας κατέβηκε στις εκλογές το 2014 έχοντας ξεχάσει το αυτόνομο- ακηδεμόνευτο-ακομμάτιστο χαρακτήρα του, ταυτιζόμενο πλήρως με την κομματική υποψηφιότητα Δούρου και τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση, μαζί με τον υποψήφιό του δήμαρχο Θοδωρή Δρίτσα, ομιλητές ήταν η Ρένα Δούρου και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να στεναχωρεί κάποιους ρομαντικούς που ήθελαν ένα αυτοδιοικητικό σχήμα να στέκεται μακριά από τα κόμματα, αλλά δεδομένων των συνθηκών στην Ελλάδα, η ίδια η εξέλιξη αυτή μπορεί να ήταν ένα βήμα προς τον ρεαλισμό.

Σε κάθε περίπτωση, κατά την τρέχουσα δημοτική περίοδο, το Λιμάνι της Αγωνίας είχε μια εξαιρετική ευκαιρία. Είχε απέναντί του μια πανίσχυρη μεν, αλλά τόσο πολυφωνική, με τόσες πολλές εσωτερικές τάσεις δημοτική αρχή, στην οποία θα μπορούσε να κάνει προγραμματική και εποικοδομητική αντιπολίτευση. Κυρίως δε βρισκόταν στα έδρανα της μείζονος μειοψηφίας μια παράταξη, που μετά την αποχώρηση του Βασίλη Μιχαλολιάκου, μόνο αντιπολίτευση δεν έκανε. Είχε το έδαφος στρωμένο για να αναδειχθεί ως εκείνη η δύναμη που και θέσεις έχει και βούληση και δυνατότητες να αναλάβει κάποια στιγμή τις τύχες της πόλης.

Είναι προφανές ότι επιλέγει την σιγουριά του μονοψήφιου ποσοστού. Ίσως βλέπει με μια λοξή ματιά προς την κεντρική πολιτική σκηνή τις δυσκολίες της διακυβέρνησης και νιώθει ότι δεν μεγάλωσε αρκετά για να αναλάβει τέτοια βάρη.

Χάνει μια ακόμη ευκαιρία. Ίσως την τελευταία του. Είναι πιθανότατο στις δημοτικές εκλογές του 2019 να ισχύσει η απλή αναλογική. Και μάλιστα δημοτική αρχή να γίνεται εκείνη που εξασφαλίζει τη συναίνεση δυο ακόμα δημοτικών παρατάξεων. Σ’ αυτές τις συνθήκες, ένα προσγειωμένο στο ρεαλισμό Λιμάνι της Αγωνίας θα μπορούσε να έχει καθοριστικό ρόλο. Η επιστροφή του στην ευκολία του «όχι», μόνο τις όποιες άλλες δυνάμεις θα ευνοήσει. Κυρίως δε θα αποτελέσει την καλύτερη επιχειρηματολογία υπέρ ενός στόχου απόλυτης πλειοψηφίας από τη σημερινή δημοτική αρχή.

eep logo