του Ζαχαρία Ζούπη
Η Κυβέρνηση προσπαθεί απελπισμένα να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας για την πορεία της χώρας και της ελληνικής οικονομίας.
Ωστόσο, δεν φαίνεται να πείθει και πολλούς. Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της OPINION POLL , το 81.65% δηλώνει απαισιόδοξο για το μέλλον και αυτό συνοδεύεται από το 74% που κρίνει αρνητικά την Κυβέρνηση ,ενώ το 75% θεωρεί ότι τα πράγματα πήγαν συνολικά χειρότερα την τελευταία τριετία επί Κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Σαν να μην έφτανε αυτό το 45% περίπου των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015 κρίνουν αρνητικά και την Κυβέρνηση και την τριετή πορεία της .
Είναι οφθαλμοφανές, ότι το αφήγημα « βγαίνουμε από τα Μνημόνια, απαλλασσόμαστε από την επιτροπεία και βαδίζουμε στον δρόμο της ανάκαμψης και της ανάπτυξης » δεν περνάει. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που συμβάλει στην κατεδάφιση της εικόνας της . Η Κυβέρνηση δείχνει να έχει αποτύχει συνολικά στο να πείσει πως μπορεί να διαχειριστεί τις υποθέσεις της χώρας με σχέδιο, αποτελεσματικότητα, πως μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας.
Από την διαχείριση των πυρκαγιών το Καλοκαίρι μέχρι την διαχείριση της καταστροφής της Μάνδρας και της απώλειας δεκάδων ζωών και από την απάνθρωπη αντιμετώπιση των μεταναστών στα νησιά (ο αρμόδιος Υπουργός προαναγγέλλει μάλιστα και θανάτους σαν να πρέπει άλλος να χειριστεί το θέμα) μέχρι την σκανδαλώδη κάλυψη των αλλεπάλληλων ατοπημάτων Καμένου δείχνει ανήμπορη να πείσει πως μπορεί να κυβερνήσει στοιχειωδώς σοβαρά και αποτελεσματικά. Αντιθέτως, δείχνει να μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μια κυνική μηχανή εξουσίας, δίχως αρχές, κόκκινες γραμμές, ιδεολογικό στίγμα, προοδευτική πολιτική. Με ότι ασχολείται, δείχνει να τα κάνει μαντάρα. Το φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν, η αδυναμία να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στον χώρο της Υγείας και της Παιδείας , η κωλοτούμπα στην κωλοτούμπα ( ας θυμηθούμε τι έλεγε για τους πλειστηριασμούς και τι κάνει η για τον Νόμο γα τις απεργίες) δεν πλήττουν απλά το προφίλ της .Την διαλύουν ως σχήμα που έχει κάποιες ιδεολογικές αναφορές, την οδηγούν σε μια ασπόνδυλη ιδεολογικά και πολιτικά κατάσταση. Πρόκειται για κάτι που θα το πληρώσει ακριβά και όχι μόνο εκλογικά.
Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση η μεγάλη αποτυχία είναι στην Οικονομία. Μοίρασε 740 εκατομ. ευρώ κοινωνικό μέρισμα και το διαφημίζει. Ο κ. Τσίπρας έβγαλε και διάγγελμα. Ποιον να πείσει όμως για κοινωνική ευαισθησία μ΄αυτό το ψευτοεπίδομα; Η υπερφορολόγηση δεν αφήνει περιθώρια για το παραμικρό χαμόγελο. Το ίδιο και τα ληξιπρόθεσμα του Κράτους προς τους ιδιώτες. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η Κυβέρνηση κρύβει επιμελώς ,ότι στον Προϋπολογισμό του 2017 είχε εγγράψει για κοινωνική προστασία 2,216 δις. ευρώ και από αυτά δαπανήθηκαν τα μισά. Εν ολίγοις, πέρα και από την υπερφορολόγηση, έκοψε από τα κονδύλια κοινωνικής προστασίας για να δώσει το επίδομα στήριξης. Αν αυτό δεν είναι κοροιδία ,τότε τι είναι;
Η Κυβέρνηση ταυτόχρονα , πιάνει τον μισό από τον αρχικά προσδιορισμένο στόχο για Ανάπτυξη , ενώ κατορθώνει να αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια στην επιβολή φόρων. Στην Ελλάδα αυξήθηκαν οι φόροι 2,2% ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά την διετία 2015-2016, όταν ο μ.ό στις χώρες του ΟΟΣΑ ήταν … 0,3% ! Την ίδια ώρα όλες οι χώρες της Ε.Ε βρίσκονται σε φάση Ανάπτυξης, όταν στην χώρα αγκομαχάμε να κλείσει το 2017 με ένα 1.3%.
Σ΄αυτά προσθέστε τους πλειστηριασμούς, τα προβλήματα του Τραπεζικού Συστήματος που πληρώνει ακόμα τις ζημιές του 2015 και των capital controls, τα 5 δις. ευρώ νέων μέτρων που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία υπερηφάνως για τα έτη 2019-2012 (όταν θα πανηγυρίζουν ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια), τον κατάλογο των νέων μέτρων που έρχονται με τις αξιολογήσεις μέχρι τον Αύγουστο, τους νέους φόρους και το πετσόκομμα του ΕΚΑΣ που περιλαμβάνονται στον Προϋπολογισμό 2018.
Είναι αυτά στοιχεία που δείχνουν χώρα που οδεύει σε ουσιαστική έξοδο από την κρίση η είναι στοιχεία μιας χώρας σε παρακμή ,που φθίνει μέσα από την ανεργία, την φτωχοποίηση, την υπογεννητικότητα, την μαζική φυγή των νέων στο εξωτερικό; Προφανώς το δεύτερο. Μόνο τα επιτελεία του Μαξίμου ζουν – αν το πιστεύουν και τα ίδια βέβαια- στην αυταπάτη μιας βελτίωσης τα κατάστασης.
Η χώρα παρακμάζει, φθίνει και σ΄αυτό η τελευταία τριετία έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια και επικοινωνιακά παιχνίδια. Κάποτε έπιασαν. Τώρα συντρίβονται μέσα στις μυλόπετρες της σκληρής πραγματικότητας.
