Του Γιάννη Κωστάκη
Αρχές της δεκαετίας του 90. Την Ελλάδα κυβερνά η Μιμή με τους αστρολόγους και τις φιλενάδες της. Στο καφενείο της Βουλής μια μεγάλη παρέα από βουλευτές και δημοσιογράφους ψιλοκουβεντιάζουν.
Στο επίκεντρο η Ντόρα ρητορεύει χωρίς στη πραγματικότητα να λέει τίποτα. Εγώ την παρακολουθώ και ανταλλάσσω βλέμματα με τον Μεϊμαράκη. Κάποια στιγμή η Ντόρα σταματά να μιλά και με ρωτά αν έχω να πω κάτι.
- Έχω Ντόρα μου. Τόση ώρα που μιλάς σκέφτομαι τον Μητσοτάκη
- Ναι; Και τι σκέφτεσαι;
- Οτι έχει κάνει κι αυτός ένα λάθος...
- Ποιό;
- ΕΣΕΝΑ Ντόρα μου...
Εννοείται μετά από αυτό η παρέα διαλύθηκε. Υπάρχει όμως και συνέχεια στην ιστορία. Μερικές μέρες αργότερα στο περιστήλιο ο Γιάννης Πευκιανάκης με συστήνει στον Μητσοτάκη. Ενώ μιλάμε ακούω μια φωνή να λέει «Ντάντι, Ντάντι». Δεν είχε δει ακόμα με ποιόν μιλούσε ο ...«ντάντι» γιατί με έκρυβε μια κολώνα. Μόλις με βλέπει κάνει μεταβολή και φεύγει χωρίς να πει τίποτα.
- Τι της έχεις κάνει;
- Τίποτα πρόεδρε. Μάλλον μου κρατά μούτρα για ένα χοντρό μου αστείο.
- Τι αστείο;
- Να, είπα ότι είναι το μοναδικό σας λάθος...
Η αντίδραση του Μητσοτάκη ήταν ένα βροντερό γέλιο