Του Νότη Ανανιάδη
Έχοντας καβατζάρει τη δυσκολότερη χρονιά που μπορεί ένας πενηντάρης (και.) να θυμηθεί μετά το 1974 και πλέοντας ακόμη σε αγεωγράφητα ύδατα ευλόγως αναρωτιέσαι αν μπορεί να φέρει και χειρότερα το 2016. Βέβαια μετά από έξι χρονιές κι ισάριθμους δύσκολους κάβους, κυρίως δε αφού στα μελτέμια του περσινού καλοκαιριού δεν εξοκείλαμε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και περάσαμε ξυστά από τα βράχια, δικαιούσαι να ελπίζεις ότι δυσκολότερα νερά δεν θα ξαναβρείς.
Η αλήθεια είναι ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται. Αλλά αυτό ισχύει (θεωρητικά) στην στεριά. Στις άγριες θάλασσες που πλέουμε ο βρεγμένος ναυτικός φοβάται πως με τον παραμικρό κλυδωνισμό μπορεί είτε να τσακιστεί το ταλαιπωρημένο μας σκαρί είτε ξαφνικά να βρεθεί ο ίδιος στο νερό.
Ήδη τα «σωσίβια» τελειώνουν – είτε αυτά ήταν ο νόμος Κατσέλη αυτός, είτε το άτυπο μορατόρουμ των τραπεζών στα επιχειρηματικά δάνεια, είτε ακόμη η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς που ερχόταν να τσοντάρει στα χρόνια της ανεργίας και των καθυστερημένων έναντι του κουτσουρεμένου μισθού.
Στον ορίζοντα φαίνεται ότι ο ναύτης θα μένει στο κατάρτι μέχρι τα 67 του, αν μέχρι τότε το πλοίο πιάσει λιμάνι, ενώ στο κομπόδεμα καθενός από το τσούρμο δεν έχει μείνει μία. Αλλά και όσοι δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους σε «βάρκα» , όσοι πέρασαν χρόνια στην ασφάλεια της στεριάς και των χωραφιών τους να απολαμβάνουν την (καλώς ή κακώς) φορολογική «προστασία» θα αντιληφθούν (αντιλαμβάνονται ήδη) πως οι χειρότερες προσγειώσεις είναι οι αναγκαστικές, οι απότομες. Η φορολόγηση ενός προνομιακού τμήματος τμήματος πολιτών που υπερψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, των αγροτών κι άνοδος από του χρόνου της απαράδεκτης προκαταβολής φόρου στο 100%, με εκείνη που καταβάλουν όσοι εκτός του δημοσίου επιμένουν να «επιχειρούν», γκρεμίζει βιαίως δεδομένα ετών κι επαναφέρει το αρχικό ερώτημα : Μπορεί να είναι χειρότερο το 2016; Πάει πιο κάτω; Δεν έχει το βαρέλι πάτο;
Κάθε χρονιά τα τελευταία χρόνια ελπίζαμε ότι πιο κάτω δεν πάει. Διαψευδόμασταν κάθε χρονιά και συνεχίζαμε να ελπίζουμε. Φέτος είναι ίσως η πρώτη φορά που είμαστε έτοιμοι στωικά να αποδεχθούμε πως η μοίρα απαντά θετικά στα παραπάνω ερωτήματα. Και η συνέχιση της πτωτικής τάσης φαίνεται κάτι παραπάνω από σίγουρη.
Μόνο αν καταφύγει κανείς σε ποιητικές αναζητήσεις και δεχτεί ότι το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν την Ανατολή, μόνο τότε μπορεί ρεαλιστικά να ελπίζει πως το 2016 θα είναι κάπως καλύτερο από το 2015. Αλλά, δυστυχώς, η πολιτική δίνει ελάχιστο ( αν όχι μηδαμινό) χώρο στην Ποίηση
Υπάρχουν φυσικά και οι βεβαιότητες που ενίοτε υποστηρίζονται από την στατιστική. Τέσσερα χρόνια κράτησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ( αν και η Ελλάδα έφτασε με τους Βαλκανικούς πολέμους και την Μικρασιατική Εκστρατεία να συμπληρώσει δεκαετία σε εμπόλεμη κατάσταση), τέσσερα χρόνια κράτησε για την χώρα ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (αλλά με τον Εμφύλιο τον φτάσαμε στα εννιά), στα επτά χρόνια τέλειωσε το σκοτάδι της Χούντας. Οι κύκλοι της πτώσης κάποτε τελειώνουν και στη συνέχεια ανοίγει ένας ανοδικός κύκλος.
Βέβαια η μεταφυσική δεν έχει κανένα ρόλο στο παιχνίδι αυτό. Ο κύκλος της καταστροφής δεν κλείνει ως διά μαγείας. Κι αν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως η αγορά μπορεί να γυρίσει κι έστω υπό πολλές προϋποθέσεις να δείξει σημάδια ανάκαμψης, το μέγα ζήτημα παραμένει η λύση του πολιτικού προβλήματος της χώρας. Η δημιουργία μιας κυβέρνησης που ξέρει και μπορεί. Που γνωρίζει να διαβάζει τον χάρτη και μπορεί να οδηγήσει το καράβι στο ασφαλέστερο λιμάνι.
Προς το παρόν, φευ, το επιτελείο του κυβερνήτη δείχνει ζαλισμένο από τη φουρτούνα. Ο ύπαρχος όταν δεν ασχολείται με παρελάσεις, ενοχλείται από το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων κι όταν δεν προσφέρει βάσεις στα ξεκούδουνα ή δεν απειλεί με εξαγωγή τζιχαντιστών ονειρεύεται στρατιωτικά λύκεια. Ο «παππούς» του κυβερνήτη θέλει να ανεβάσει στην γέφυρα έναν ηλικιωμένο γραφικό πρωτόμπαρκο, άλλοι δευτερότριτοι εκμεταλλεύονται την σύγχυση και κάνουν δωράκια στους κολλητούς τους κι όλοι μαζί νομοθετούν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (που άλλοτε κατήγγειλαν) οι οποίες εξυπηρετούν πλήθος όσων εκκρεμοτήτων έχει η εκλεκτή πελατεία τους.
Σαν να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, χρονιάρες μέρες, η τελευταία ΠΝΠ τακτοποιεί σχεδόν τα πάντα. Από τη αύξηση αθλητών στα ΑΕΙ έως την χορήγηση φορολογικής ενημερότητας σε κάποιες υπερχρεωμένες εταιρείες κατά παράβαση του νόμου. Κι από ικανοποίηση του αιτήματος των διαφημιστικών να τιμολογούν αυτές κι όχι τα ΜΜΕ (διατηρώντας έτσι την απαράδεκτη «επιστροφή») μέχρι την εκ νέου τακτοποίηση των καθαριστριών. Κι ακόμη, μεταξύ άλλων, εξαιρούνται από την καταβολή ΕΝΦΙΑ – και μάλιστα αναδρομικά από την 1/1 2015 – εταιρείες ειδικού σκοπού, διατηρούνται οι «αιώνιοι» φοιτητές, εξαιρείται ο έλεγχος της της 1ης μισθοδοσίας προσωπικού των Δήμων από το Ελεγκτικό Συνέδριο και ορίζεται ως ηλικία αυτοδίκαιης απόλυσης από το δημόσιο το 62ο έτος, από το 65ο που ίσχυε μέχρι σήμερα!
Όλα αυτά φύρδην μύγδην με μια μόνο ΠΝΠ στις 30 Δεκεμβρίου, βαφτίζοντας τα μελομακάρονα «Παράλληλο Πρόγραμμα». Λες και πάμε σε εκλογές. Ή μήπως πάμε;
Εξ ου και η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου: Δυστυχώς ναι! Ο βρεγμένος (έχει κάθε λόγο να) φοβάται την βροχή. Που έρχεται το 2016.