Πέρα από την αμιγώς υπόθεση του σκανδάλου της παρακολούθησης («νόμιμης επισύνδεσης») του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, υπάρχει και μία άλλη διάσταση. Αφορά την αρμόδια εισαγγελέα, την επιβλέπουσα των επισυνδέσεων της ΕΥΠ, που έδωσε «ελαφρά τη καρδία» την άδεια να παγιδευτεί το τηλέφωνο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Μάθαμε βέβαια ότι την κάλεσε για εξηγήσεις ο προϊστάμενος της. Αλλά όταν ζητάμε – και δικαίως- να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση η κυρία εισαγγελέας δεν μπορεί να εξαιρείται. Πρέπει να γίνει γνωστό για ποιον λόγο συναίνεσε, τι της ανέφερε ως «εθνικό ζήτημα» ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ και πως την έπεισε.
Και στη συνέχεια να μάθουμε αν οι εξηγήσεις κρίνονται πειστικές. Και ακόμη αν έχει δώσει ανάλογες άδειες για παρακολούθηση και άλλων, πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών κλπ. Πότε και για ποιους λόγους; Κι εν τέλει εάν παραμένει στην κρίσιμη θέση της ή της έχει επιβληθεί κάποια διοικητική ή άλλη ποινή. Αν όχι δε, γιατί; Αρκετά υπονοούμενα κυκλοφορούν για μια ιδιότυπη «συντεχνιακή» λογική μεταξύ δικαστών – με αφορμή και τις πρόσφατες αποφάσεις για την υπόθεση Novartis.
Όταν μιλάμε για ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και προστασία του θεσμού οφείλουν και οι ίδιοι οι λειτουργοί της να αποδεικνύουν ότι δεν είναι κανένας τους υπεράνω κριτικής. Οι αποφάσεις της φυσικά είναι σεβαστές. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για απόφαση κάποιου δικαστηρίου, ούτε καν ενός δικαστικού συμβουλίου. Αλλά για την απόφαση μιας εισαγγελέως- ενός φυσικού προσώπου. Οπότε και οι κρίνοντες (πρέπει να) κρίνονται. Και να μαθαίνουμε την λογική της όποιας κρίσης. Ως γνωστόν διαφάνεια α λα καρτ δεν υπάρχει.
