Η δημοτική αρχή και για την ακρίβεια ο ίδιος ο δήμαρχος Γιάννης Μώραλης επέλεξε να ξεκινήσει έναν κύκλο δημόσιου διαλόγου και απολογισμού του έργου του, σε καθένα από τα πέντε δημοτικά διαμερίσματα (δημοτικές κοινότητες επισήμως ) της πόλης. Η αρχή έγινε από την Γ΄ Δημοτική Κοινότητα, ακολούθησε η Α’ και την Πέμπτη το βράδυ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ήταν η σειρά της Β’.
Θα μπορούσε ίσως να υποστηρίξει κανείς ότι αυτού του τύπου ο διάλογος-απολογισμός θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει πιο νωρίς και εν πάση περιπτώσει η συζήτηση με τους δημότες να είναι πιο συχνή. Παράλληλα όμως, δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς σοβαρά τη δημοτική αρχή Μώραλη να προχωρήσει σε αυτόν τον κύκλο συζήτησης με τους πολίτες. Φτάνει φυσικά στις συναντήσει αυτές να μιλούν οι πολίτες και να μην μετατρέπονται σε σόου δημοτικών συμβούλων της αντιπολίτευσης, όπως πήγε να γίνει προς το τέλος της η συζήτηση στο Δημοτικό Θέατρο την Πέμπτη το βράδυ.
Ότι υπήρχαν πολίτες που εμφανέστατα πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και το Λιμάνι της Αγωνίας κι έκαναν αντιπολιτευτικές τοποθετήσεις και ερωτήσεις προς τον δήμαρχο, ήταν αναμενόμενο, μέρος της διαδικασίας και εν τέλει στοιχείο της δημοκρατίας. Ότι όμως πήραν τον λόγο, προσπαθώντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις δύο δημοτικοί σύμβουλοι του Λιμανιού της Αγωνίας ήταν σχεδόν unfair. Όχι μόνο γιατί στέρησαν ίσως στέρησαν χρόνο από απλούς πολίτες που ήθελαν να τοποθετηθούν, αλλά κυρίως γιατί οι ίδιοι ως αιρετοί δημοτικοί σύμβουλοι έχουν το δικό τους πεδίο στο οποίο άνετα μπορούν να αντιπαρατεθούν και να ασκήσουν κριτική στην δημοτική αρχή: το ίδιο του Δημοτικό Συμβούλιο το οποίο, δόξα τω Θεώ, έχει τακτικές συνεδριάσεις.
Επί της ουσίας των παρατηρήσεων των δημοτικών συμβούλων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, δυο σχόλια.
Πρώτον, η άποψη που ακούστηκε ότι ήταν σχεδόν «ύποπτη» ή μη κατανοητή η εκλογή Μώραλη το 2014, βρίσκεται κάπου μεταξύ των ορίων του αστείου και του απαράδεκτου. Απλούστατα, γιατί καλώς ή κακώς, έχουμε στο παρελθόν πολλά παραδείγματα και δημάρχων Πειραιά, αλλά και άλλων πολιτικών της πόλης, που δεν ήταν Πειραιώτες. Σημασία έχει αν έχει πολιτογραφηθεί κανείς Πειραιώτης. Και ο Γιάννης Μώραλης, όχι μόνο είχε επαγγελματικά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άμεση σχέση με την πόλη γιατί εδώ εργαζόταν, στον Ολυμπιακό, αλλά ήδη από το 1998 είχε εμπλοκή στα κοινά, αφού τότε ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Χρήστου Φωτίου. Επιπλέον δε, εδώ και τουλάχιστον ενάμιση χρόνο επέλεξε να μετακομίσει με την οικογένειά του στον Πειραιά και να είναι και τυπικά κάτοικος Πειραιά πλέον. Τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Πειραιά και τουλάχιστον δύο στην Β΄ Πειραιά δεν κατοικούν στην πόλη. Αλλού έχουν τα σπίτια τους, αλλού κοιμούνται τα βράδια. Αυτό δεν ενοχλεί την δημοτική σύμβουλο του Λιμανιού της Αγωνίας;
Το δεύτερο σχόλιο έχει να κάνει με τον δημοτικό σύμβουλο του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε προς το τέλος τον λόγο και προσπάθησε να μετατρέψει σε προσωπικό σόου τον δημόσιο διάλογο δημάρχου-πολιτών. Στην προσπάθειά του αυτήν θυμήθηκε μια σειρά από υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα που επί χρόνια αντιμετωπίζει η πόλη. Και είναι πραγματικά απορίας άξιον αν η απαρίθμηση αυτών των προβλημάτων απευθυνόταν στον δήμαρχο ή ήταν ρητορικά ερωτήματα και η κριτική στρεφόταν στον εαυτό του. Γιατί ο συγκεκριμένος δημοτικός σύμβουλος εκλέγεται 25 χρόνια, ήδη με τον Στέλιο Λογοθέτη, ήταν στο ψηφοδέλτιο του Αντώνη Ντεντιδάκη, του Μανώλη Μπεντενιώτη, του Παναγιώτη Φασούλα και του Γ.Μίχα, πριν βρεθεί, συνεργαζόμενος έστω, στον συνδυασμό του Θοδωρή Δρίτσα το 2014. Δεν ήταν πάντα αντιπολιτευόμενος όπως είναι τα τελευταία χρόνια και ως εκ τούτου, έχει μερίδιο στις όποιες ευθύνες μπορεί να αναζητηθούν.