Είναι ακατανόητη τελικά η εμμονή μιας ορισμένης αριστεράς (;) με το σχήμα: «όλα πράσινο». Στα καθ’ ημάς, στον Πειραιά, η αντίδραση αυτή εξεδηλώθη και εκδηλώνεται ακόμη εντόνως με τα οικόπεδα της πρώην ΧΡΩΠΕΙ πίσω από το Καραϊσκάκη. Τελικά κανένα επενδυτικό μοντέλο δεν έγινε αποδεκτό και η περιοχή, παρά τις προσπάθειες του ιδιοκτήτη της, παραμένει σχεδόν σκουπιδότοπος.
Στο Ελληνικό, η ίδια αντίληψη, που είχε και την υποστήριξη υπουργού του Γ.Παπανδρέου, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καθυστέρηση μιας επένδυσης και για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας. Και τώρα, με αφορμή τις παλινωδίες της κυβέρνησης για τα Λιπάσματα, η ίδια κινηματική – και τελικά θα μπορούσε να πει κανείς συντηρητική – αριστερά, υπεραμύνεται της μετατροπής ενός χώρου στρατηγικής σημασίας σε περιοχή απόλυτου πράσινου. Με συντελεστή δόμησης 0.15 μπορεί να φτιάξει κανείς εκεί μια-δυο καντίνες. Αλλά να αφήσει και 650 στρέμματα να γίνουν κέντρο παρανομίας και εστία υποβάθμισης. Προς το παρόν να υπογραμμίσει νηφάλια κάποιος ότι πέρα από τις νομικές – θεσμικές αιτιάσεις που εγείρουν οι ιδιοκτήτες του χώρου, υπάρχει πάντα ένα ζήτημα λειτουργικότητας. Και οι δημόσιοι λειτουργοί οφείλουν την εν τέλει δημόσια λειτουργία του να υποστηρίζουν.
Η μανία με το πράσινο δεν οδηγεί πουθενά…
