Πηγαίνοντας για το ΣΕΦ από τον Πειραιά, κάπου πίσω από τον ναό της Μυρτιδιώτισσας, λίγο πριν από το τέρμα του τραμ και δίπλα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, είναι ότι έχει μείνει από το κάποτε κομψό λεμβοστάσιο του Κωπηλατικού Ομίλου Νέου Φαλήρου.
Πρώτα του πήραν τη θάλασσα με τα επιχωματώσεις κι αυτή η πέτρινη πόρτα που χάσκει σε πρώτο πλάνο, δεν βγάζει εδώ και 40 χρόνια καμιά λέμβο πουθενά. Μετά το έκρυψαν ανάμεσα σε άσχετες αθλητικές εγκαταστάσεις, αν και η στοιχειώδης λογική θα επέβαλε ένας χώρος σύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων να προστατεύει, να αναδεικνύει και να εντάσσει στη λειτουργία του ένα μικρό αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα των αρχών του 20ου αιώνα – άλλωστε το κανάλι που κατασκευάστηκε γύρω από το ΣΕΦ φτάνει και λειτουργεί ως αγκυροβόλιο για μοντέρνα σκάφη, μόλις λίγα μέτρα από το παλιό περίπτερο – όμιλο. Στο τέλος κάπως κάηκε.
Το κουφάρι του ξύλινου περίπτερου την δεκαετία του ’80 αλλά και του ’90 ακόμη στεκόταν να υπενθυμίζει ότι κάπως μπορούσε να σωθεί. Επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη το υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε διατηρητέο το κτίριο, για να ξεχαστεί και να αφεθεί στη μοίρα του δεκαετίες μετά. Μικρό δείγμα της λήθης και της εγκατάλειψης. Της μεταμόρφωσης.
Την ταραντέλα, οι παλιότεροι τη θυμούνται από φωτογραφίες. Οι σημερινοί εξηντάρηδες μόλις που θυμούνται τη μεγάλη αμμουδιά. Τα τελευταία απομεινάρια του «Ακταίον» γκρεμίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Το περίπτερο του Κωπηλατικού Ομίλου δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική μοίρα.
ΝΑ