Ανεξάρτητα από το τι θα γινόταν το βράδυ της Πέμπτης στον τρίτο τελικό της Α1 μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο μπάσκετ, το μόνο βέβαιο είναι ότι τους οπαδούς και των δύο ομάδων απασχολεί ένα ερώτημα: Αντέχει η (πράσινη) αυτοκρατορία ή ήλθε η ώρα της πτώσης;
Οι αυτοκρατορίες στην Ιστορία έχει αποδειχθεί ότι πέφτουν όταν συντρέχουν δύο παράγοντες: εσωτερική φθορά κια κούραση με το πέρασμα του χρόνου και παράλληλα ανάδειξη ενός δυναμικού εξωτερικού αντιπάλου. Τα τείχη δηλαδή πέφτουν κι από μέσα κι από έξω.
Και στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος αυτό έχει αποδειχθεί. Όταν εξέλειπαν οι λόγοι της υποστήριξης από ευρύτατα στρώματα της ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού ο ίδιος είχε καταφύγει στην Προεδρία της Δημοκρατίας και αφού η δυναμική του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αδιαμφισβήτητη, έκλεισε εκείνος ο γαλάζιος επταετής κύκλος κι άνοιξε ο επόμενος πράσινος. Που με τη σειρά του έκλεισε διαβρωμένος από σκάνδαλα κι αφού είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο η δυναμική του Κώστα Μητσοτάκη. Ο τελευταίος δεν έχτισε καμιά ατοκρατορία, έπεσε από εσωτερική προδοσία γρήγορα – βλ.Σαμαρά. Επέστρεψε ο Ανδρέας, αλλά για την πράσινη αυτοκρατορία που συνολικά κράτησε 11 ολόκληρα χρόνια(!) εκείνος που εργάστηκε ήταν ο Σημίτης. Ο οποίος με τη σειρά του έπεσε, περισσότερο λόγω κόπωσης και λιγότερο λόγω της δυναμικής που είχε ο νεότερος Καραμανλής. Αυτός κυριάρχησε μεν μια πενταετία, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχτισε αυτοκρατορία. Όπως ούτε ο διάδοχός του Γιώργος Παπανδρέου, που είχε βρεθεί πλέον στην ηγεσία των πράσινων, ηγεμόνευσε, αν και είχε έλθει θριαμβευτικά στην εξουσία. Αλλά από εκεί κι έπειτα, μιλάμε για την εποχή μ.Μ., μετά Μνημονίων, οπότε όλα τα δεδομένα έχουν αλλάξει.
Οι Ολυμπιακοί ζουν με την προσδοκία να σπάσουν κάποιοι στιγμή την ηγεμονία του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ. Έχουν ξανακάνει νίκες. Έχουν πάρει κι ένα-δυο πρωταθλήματα. Αλλά όπως και ο Παναθηναϊκός πριν 20 χρόνια, έτσι κι αυτοί πιο πρόσφατα έχουν επιστρέψει ως πρωταθλητές Ευρώπης κι έχουν χάσει το ελληνικό πρωτάθλημα με συνοπτικές διαδικασίες.
Μια καλή εμφάνιση στη Βουλή από μόνη της δεν φτάνει. Ούτε μια νίκη στον πόντο, έκανε – δεν έκανε βήματα ο Σπανούλης. Ο Τσίπρας χτίζει τη δική του ηγεμονία, όχι μόνο γιατί έχει αλλεπάληλες εκλογικές νίκες, αλλά κυρίως γιατί πολιτεύεται με την πολιτική του αντιπάλου του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έκανε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτά που κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Το θέμα δεν αρέσει, αντίθετα οι φίλαθλοι στις κερκίδες δυσφορούν, αλλά ακόμα κι αν το τελικό σκορ θυμίζει εφηβικό μπάσκετ, εκείνο που μετράει είναι ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Κι από ότι φαίνεται στο παρκέ, παίζοντας ακριβώς το παιχνίδι του αντιπάλου, ο Αλέξης έχει βραχυκυκλώσει τον Κυριάκο...
Αναγνώστης Κέντρος
