Όταν μια ομάδα αντιμετωπίζει μιαν άλλη, σαφώς ανώτερη, πρακτικά μια ελπίδα έχει. Να ροκανίσει το χρόνο και να γίνει κανένα θαύμα. Μέσα στο γήπεδο, πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα κάποιας έκπληξης, αλλά σπάνια ο Δαυίδ θα κερδίσει τον Γολιάθ. Γι’ αυτό ο χρόνος είναι ο παράγοντας εκείνος που μπορεί να υλοποιήσει αυτό το «σπάνιο».
Στην πολιτική τα πράγματα είναι βεβαίως πιο σύνθετα και καθώς ο χρόνος δεν είναι απόλυτα προσδιορισμένος, δεν είναι τα 90 ή τα 40 λεπτά ενός αγώνα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ,
το παιχνίδι με το χρόνο υπάρχουν φορές που μπορεί να αποδώσει. Με την προϋπόθεση ότι η φορά των πραγμάτων δεν έχει πάρει οριστική κατεύθυνση. Το 2003 στη ΔΕΘ ο Σημίτης με υπουργό Οικονομίας τον Χριστοδουλάκη εξήγγειλε το πιο μεγάλο πακέτο μισθολογικών και συνταξιοδοτικών αυξήσεων που είχε δοθεί ποτέ – το περίφημο κοινωνικό μέρισμα που θεωρητικά αποτελούσε «επιστροφή-ανταμοιβή» στην κοινωνία για τις θυσίες που είχε κάνει για να μπούμε στην ΟΝΕ. Μετά την γενναιόδωρη εκείνη εξαγγελία, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η διαφορά υπέρ της Νέας Δημοκρατίας εκτοξεύθηκε σε διψήφια νούμερα. Αυτό ήταν. Το παιχνίδι είχε κριθεί. Η κοινωνία έλεγε ευχαριστώ, θα πάρω αυτά που μου δίνετε, αλλά ότι και να κάνετε θα ψηφίσω άλλους.
Θύμιζε κάτι από τον Ολυμπιακό κόντρα στην Μπάγιερν στον πρώτο αγώνα της σαιζόν στο Καραϊσκάκη. Ο Θρύλος έχανε από την αρχή 1-0, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μην φάει άλλο, κάπου εκεί στο 80 είχε κι ένα αξιόλογο σουτ του Σαλίνο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην κερδίσει η Μπάγιερν. Ότι έβαλε δυο γκολ ακόμη προς τη λήξη του αγώνα και στις καθυστερήσεις ήταν απλώς η αριθμητική αποτύπωση της ανωτερότητάς της. Το παιχνίδι είχε κριθεί.
Αυτό φαίνεται να μην το παραδέχονται στην κυβέρνηση. Με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, με το προσφυγικό να αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της χώρας και την αξιολόγηση να μένει ανοιχτή απειλώντας με οικονομική ασφυξία πάλι στις αρχές του καλοκαιριού, η κυβέρνηση φαίνεται να παίζει με το χρόνο. Θεωρεί ότι δεν έχει βρεθεί στο σημείο που βρισκόταν ο Σημίτης το 2003, πιστεύει ότι το παιχνίδι μπορεί να γυρίσει. Από μια άποψη έχει δίκιο, καθώς το ΠΑΣΟΚ τότε έμπαινε στον 11ο χρόνο συνεχούς διακυβέρνησης. Ο Τσίπρας μόλις έκλεισε ένα χρόνο και ενάμιση μήνα στην εξουσία. Αλλά από την άλλη, έχουμε δει τόσες φάσεις και τόσες ανατροπές μέσα σε αυτούς τους 13-14 μήνες, που σε τελικό του ΝΒΑ δεν θα περίμενε κανείς να δει. Από την άποψη αυτή, το παιχνίδι με το χρόνο έχει νόημα μόνο εφόσον το ματς δεν έχει κριθεί. Κάτι που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να ξέρει κανείς πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη.
Αναγνώστης Κέντρος
