του Γιώργου Αρβανιτίδη
Η συμπλήρωση 60 χρόνων από την Συνθήκη της Ρώμης, μάς δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε ξανά για την Ευρώπη που ονειρευόμαστε.
Η δική μου γενιά ονειρεύτηκε και οικοδόμησε μια Ευρώπη στην οποία κεντρικό ρόλο έπαιζε η προσέγγιση και η συνεργασία των λαών. Μια Ευρώπη ενωμένη και δημοκρατική, ως απάντηση στις τραγικές συνέπειες δύο καταστροφικών παγκοσμίων πολέμων, ως απάντηση στις ακραίες μορφές εθνικισμού τις οποίες η ανθρωπότητα πλήρωσε πολύ ακριβά.
Γι’ αυτό, άλλωστε, η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδειξε ότι το κοινό μας πεπρωμένο ξεπερνά – κατά πολύ – το πεδίο των οικονομικών συναλλαγών. Η πορεία από την Ε.Ο.Κ. του 1957, στην Ε.Ε. του 1993 και την Ο.Ν.Ε. του 2002, έκανε πολλούς από εμάς να πιστέψουμε ότι έχουμε μπει για τα καλά σε μια τροχιά σταθερή, σε μια πορεία χωρίς επιστροφή. Και δυστυχώς εφησυχάσαμε…
Λίγα χρόνια μετά, το όραμα για βαθύτερη ενοποίηση δέχτηκε την πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση, όταν Γαλλία και Ολλανδία απέρριψαν το «Ευρωσύνταγμα» με δύο διαδοχικά δημοψηφίσματα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που καταγράφηκε με πολύ καθαρό τρόπο η απόσταση που χώριζε τους πολίτες από τους σχεδιασμούς των Βρυξελλών.
Η συνέχεια γνωστή. Το «καμπανάκι», δυστυχώς, δεν ακούστηκε με όση προσοχή θα έπρεπε και σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση μετρά ήδη την πρώτη μεγάλη απώλεια μετά το Βρετανικό δημοψήφισμα. Στην Ευρώπη της οικονομικής κρίσης και της δημοσιονομικής «ορθοδοξίας», οι συντηρητικοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα τα γιατρεύει το χρήμα. Η δημοσιονομική προσαρμογή των «απείθαρχων νότιων» έχει γίνει το «ιερό δισκοπότηρο» για όσους δεν αντιλαμβάνονται τίποτα περισσότερο από ισολογισμούς. Το χρήμα, όμως, είναι εργαλείο για μια ευημερούσα κοινωνία, όχι αυτοσκοπός.
Η μάχη για μια νέα προοδευτική ευρωπαϊκή πορεία, είναι μια μάχη που αξίζει να δοθεί και οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές οφείλουμε να είμαστε – και θα είμαστε – στην πρώτη γραμμή. Και ειδικά οι νέοι σοσιαλιστές, η νέα γενιά, που μπορεί να δει τα πράγματα με πιο καθαρή ματιά. Για τους νέους σχεδιάζεται ο κόσμος από εδώ και πέρα, μαζί θα δώσουμε τις απαντήσεις.
Αν θέλουμε ένα νέο αφήγημα που θα στηρίξει την Ενωμένη Ευρώπη για άλλα 60 χρόνια, πρέπει να ακούσουμε με προσοχή τι μας λένε οι απογοητευμένοι πολίτες, πρέπει να βρούμε κοινό βηματισμό με τους νέους ανθρώπους που αισθάνονται ότι αποφασίζουμε για αυτούς, χωρίς αυτούς.
Η προϋπόθεση για να πετύχουμε είναι μία: το όραμά μας να αφορά το σύνολο της κοινωνίας και όχι μια μικρή ή μεγαλύτερη «ελίτ».
Το δανείζει το ΙΣΝ για τους Ολυμπιακούς.
