Τριάντα χρόνια – σαράντα κύματα

1 kapranos rect

Του Δημήτρη Καπράνου

Πέρασαν τριάντα χρόνια! Όταν με φώναξε ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και μου είπε "να πάω να δω το στούντιο", υπέθεσα ότι θα ήταν κάτι σαν εκείνα που είχα συνηθίσει στην ΕΡΤ.

Ανέβηκα σε έναν όροφο, στην πολυκατοικία πάνω από την Shell, στην Ηρώων Πολυτεχνείου και βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με μηχανήματα.
Ένας κύριος μου συστήθηκε "Γειά σας, είμαι ο Νίκος Χάλαρης" και καθισμένη πάνω σε ένα γραφείο με ακουστικά στα αυτιά ήταν η γραμματέας του δημάρχου, η Ρούλα Λεμπέση!
-Τι κάνεις εδώ εσύ; την ρωτάω.
Μου κάνει νόημα με το χέρι να σωπάσω και αρχίζει να μιλάει...
-Γειά σας, είμαι η ερτζιανούλα! Σας μιλάμε από το Κανάλι Ένα, το δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιά!
Μου συστήνεται κι ένας άλλος τύπος, ψηλός, ξερακιανός, με γυαλιά. "Γειά σου, είμαι ο Μάριο Νόττας" μου λέει κι αρχίζει να κάνει σεγκόντο στην "Ερτζιανούλα"! Κάπως έτσι μπήκα στο "Κανάλι Ένα".
Έπειτα με θυμάμαι να κουβαλάω με το αυτοκίνητο καμιά εκατοστή LP που μάζεψα από εταιρείες (τότε είχα την κριτική δίσκου στο "Τηλέραμα" και οι εταιρείες ήταν στα πόδια μας).

Ήταν το ξεκίνημα. Ακολούθησαν οι συζητήσεις με κάποιους εφοπλιστές, που έβαλαν τα λεφτά, φτιάχτηκαν τα στούντιο στον Δ' όροφο του δημαρχείου και κάποια στιγμή, αφού στήθηκαν και οι κεραίες στον Προφήτη Ηλία, μετά φόβου Θεού και... Αρκουδέα, με ταρζανιές του Παναγιωτάκη, του Χάδιαρη, του Χάλαρη και όλης της συμμορίας των παρανόμων του Δήμου, άρχισαν οι προσλήψεις και άρχισαν οι εκπομπές.
Με σήμα "Τα παιδιά του Πειραιά" που μας το παραχώρησε ΔΩΡΕΑΝ ο μέγας δάσκαλός μας Μάνος Χατζιδάκις και με τη φωνή του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Μη μιλήσω για ονόματα. Να θυμίσω μόνο εκείνους που έφυγαν και που τους είχαμε κοντά μας τότε, που μας άκουγε όλος ο κόσμος και το ευχαριστιόταν!
Αλέκος Σακελλάριος, Γιώργος Κούνδουρος, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Μάνος Ξυδούς, Μιχάλης Πατλάκας, Γιώργος Βασιλόπουλος, Χρίστος Πατραγάς, Νίκος Χρυσαφόπουλος και Αλέξανδρος Βέλλιος.
Αν γράψω όσους πέρασαν, δεν θα φτάνει ο χρόνος! Τεράστιο "τηγάνι" το Κανάλι Ένα, έβγαλε τους μισούς από εκείνους που σήμερα ταλαιπωρούν τα αυτιά και τα μάτια σας σε ράδιο και τηλεόραση!
Απλά, να θυμίσω ότι ΕΜΕΙΣ ΒΓΗΚΑΜΕ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ και όχι ο "984" όπως κακώς έχει επικρατήσει και λέγεται.
Πολλοί περάσαμε από τις "θέσεις" στο δημοτικό μας ραδιόφωνο.
Ο καθένας έγραψε την δική του ιστορία και άφησε τα ίχνη και τα έργα του.

Είναι (και το έχω νιώσει 15 χρόνια) μεγάλη ευθύνη να διοικείς μια δημοτική επιχείρηση και να είσαι δημότης της πόλης σου. Γι αυτό και ξέρω καλά ότι το ίδιο αισθάνονται και οι φίλοι που σήμερα διοικούν το "Κανάλι Ένα".
Πρέπει να είναι ευτυχείς που ο δήμαρχος η δημοτική αρχή έχουν λύσει το οικονομικό θέμα.
Ήταν πάντα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Όλα τα άλλα, τα ξεπερνάς. Με αλληλοκατανόηση, με συναδελφικότητα, με καλές σχέσεις, χωρίς εντάσεις και αντιδικίες.

Το ραδιόφωνο (όπως και κάθε ΜΜΕ) είναι μεράκι. Αν "το έχεις", θα τα καταφέρεις.
ΝΑ τα εκατοστήσει το ραδιόφωνο και καλή τύχη στους συναδέλφους που εργάζονται εκεί και στους φίλους που κρατάνε το τιμόνι...