Του Δημήτρη Καπράνου
Είχαμε καθίσει κι οι δυο στο σκαμπό του πιάνου, στο σπίτι του κοινού φίλου Γιώργου Βότση. "Έλα να παίξουμε "a quatre mains" μου λέει και πιάσαμε "Τα θερινά σινεμά". Ο Λουκιανός έπαιζε με τα μάτια κλειστά, και μουρμούριζε το τραγούδι. Δίπλα μας, ο Στέφανος Μάνος προσπαθούσε να συντονιστεί με την μελωδία και ο Λουκιανός μου ψιθύρισε στο αυτί " όλο φάλτσα είναι ετούτος ο Μάνος" και γελάσαμε. Ο "Λούκι", που μας άφησε για πάντα , στα 73 του, πήγε από καρδιά. Από τι άλλο θα πήγαινες, φίλε; Καρδιά και ψυχή ήταν εκείνο που έβαζες στα τραγούδια και στις παρέες σου.
Θυμάμαι που κουβεντιάζαμε σε κάποιο μπαρ και αρχίσαμε τα της ηλικίας." Εμείς δεν μεγαλώνουμε, μένουμε πάντα έφηβοι" του είπα, αλλά κούνησε το κεφάλι. "Ξέρεις πότε ανακαλύπτεις ότι μεγάλωσες;" με ρώτησε και, όταν σήκωσα τους ώμους, μου απάντησε. " Περνούν οι φίλοι σου από κάτω και σου λένε "κατέβα να πάμε για ποτό, κατέβα να πάμε σε ταβέρνα, κατέβα να πούμε καμιά σαχλαμάρα" κι εσύ πετάς τη σκούφια σου και κατεβαίνεις. Όταν ακούσεις τον εαυτό σου να λέει: "Πού να τρέχω τώρα, ρε παιδιά" τότε, φίλε μου, μεγάλωσες και ίσως να γέρασες κιόλας"!Πόσο δίκιο είχες, Λουκιανέ μας...Ακόμη έχω στα παπούτσια μου άμμο από το πάρτι στη Βουλιαγμένη! Τι θαύμα ήταν εκείνο! Είχα μαζί τον αδελφό μου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του. "Τι είναι αυτό που ζω; Δεν το πιστεύω!" έλεγε, καθώς η Νέλη Σεμιτέκολο έπαιζε "ραγκ- τάιμ" στο πιάνο, πάνω στην εξέδρα που έπλεε στον όρμο τη "Ωκεανίδας"! Τι ήταν εκείνο το πάρτι,ρε φίλε; Κι ύστερα, μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με τα τραγούδια σου. Ο γιος μας μεγάλωσε τραγουδώντας "Όλοι μου οι φίλοι, παντρευτήκανε" και τώρα, με το ίδιο τραγούδι παίζω με την εγγονή μου, Λουκιανέ μας...
Πάλι διάνα πέτυχε ο Διονύσης, που σε χαρακτήρισε χθες "άγγελο". Ναι, ρε φίλε, σαν άγγελος ήσουν με τα μαλλάκια σου ανακατωμένα, σαν άγγελος με τσιγάρο στο στόμα και ποτήρι στο χέρι! Κι ας μην ήσουνα κολλήγα γιος, κι ας μην έλεγες "σοκολατάκι και πολύ τους πάει" κι ας μην αγάπησες "μια Κεφαλλονίτισσα που έβγαλε πιστόλι" κι ας έδινες "στοιχεία ταυτότητος, επώνυμον Φιλίππου" κι ας μην ήσουν "αναρχο-κομμουνιστής-ο διοικητής Παναγιώτης Σαρρής". Θα σε ψάχνουμε, ρε φίλε, στο Άλσος, στη Φωκίωνος, στο Μεταξουργείο. Βρες τον Τσιτσάνη και παίξε του το " Ότι κι αν πω δεν σε ξεχνώ" με τον δικό σου τρόπο, σαν "Dixie". Ναι, ρε φίλε...
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
