Του Ζαχαρία Ζούπη
Το ταξίδι του Ομπάμα στην Ελλάδα και η ιστορική ομιλία του για την Δημοκρατία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης αποτελούν πια παρελθόν. Οι τοποθετήσεις του για την ανάγκη μείωσης του χρέους αξιοποιούνται προπαγανδιστικά από την Κυβέρνηση αν και όλοι ξέρουν ότι δεν θα έχουν και καμμία ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι ο ίδιος έχει υπογράψει στο Μνημόνιο που ο ίδιος διαπραγματεύτηκε ότι η υπόθεση «απομείωση χρέους» θα ανακινηθεί με το τέλος του Προγράμματος, δηλαδή το 2018. Επίσης γνωρίζει ότι ο Αμερικάνος Πρόεδρος τόνισε – όπως πάντα έκανε – ότι η μείωση θα συναρτηθεί από τις Μεταρρυθμίσεις που θα προωθηθούν και το σημείωσε ευγενικά και εδώ. Όπως φαντάζομαι έχει στο μυαλό του ότι μέχρι το τέλος του 2017 υπάρχουν κρίσιμα δημοψηφίσματα όπως στην Ιταλία, αλλά και κρίσμες εκλογές σε Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία, με τον κίνδυνο οι συσχετισμοί στην Ε.Ε να αλλάξουν προς το δυσμενέστερο για τα Ελληνικά αιτήματα, μέσα στο κλίμα λαϊκισμού που τονώνεται διεθνώς από την εκλογή Τραμπ. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ο Μπάρακ Ομπάμα παίρνει αυτή την θέση για το χρέος χρόνια τώρα. Δεν κατάφερε να πείσει όταν ήταν με όλη την δύναμη σε ισχύ. Θα τα κατάφερνε τώρα;Εν πάσει περιπτώσει η Ελληνική Κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει ότι κάτι διεκδικεί, για να πει στο τέλος την γνωστή και φθαρμένη πια ατάκα «δώσαμε μια σκληρή μάχη, αλλά λόγω συσχετισμού δυνάμεων ηττηθήκαμε». Τα ίδια και τα ίδια ... Ωστόσο θα αδικούσαμε τον ερχομό Ομπάμα και ιδιαίτερα την ομιλία του αν ασχολούμασταν με τα συνήθη επικοινωνιακά τρυκ της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ.
Η παρουσία Ομπάμα μας δημιούργησε χαρά, αλλά και θλίψη. Μας δημιούργησε θλίψη γιατί μας έκανε να σκεφτούμε τι σημαίνει πραγματικός Ηγέτης, εκφραστής των αρχών και αξιών του δυτικού και πιο αναπτυγμένου κόσμου και τι ηγετίσκος μικρού διαμετρήματος που αναμασά συνθηματάκια, μη μπορώντας να δει τον νέο κόσμο που διαμορφώνεται. Πόσοι άραγε δεν σκεφτήκαμε ότι η χώρα μας βρέθηκε στην μεγαλύτερη κρίση από συστάσεως Ελληνικού Κράτους με την πιο χαμηλών προδιαγραφών πολιτική ηγεσία συνολικά, με τους πιο λαϊκιστές να κυβερνούν έχοντας υποσχεθεί τα πάντα;
Μας δημιούργησε θλίψη σκεπτόμενοι ποιος φεύγει και ποιος έρχεται στο τιμόνι της υπερδύναμης. Φεύγει ένας δημοκράτης, έρχεται ένας εκφραστής των δυνάμεων του εθνικισμού, του λαϊκισμού, της μισογυνίας και του ρατσισμού. Ένας κόσμος χειρότερος ξεπροβάλει και αυτό δεν μπορεί να εξωραϊιστεί από την προσπάθεια να αναλυθούν οι δικλείδες λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στος Η.Π.Α ή να υπερτονιστεί ότι συχνά άλλα λέγονται προεκλογικά και άλλα γίνονται μετεκλογικά. Ενώ γράφονται τέτοιες αναλύσεις, προσωπάρχης στον Λευκό Οίκο τοποθετείται επιχειρηματίας – ιδιοκτήτης ιστοσελίδας που φιλοξενεί απόψεις της Κου Κλουξ Κλαν, φασιστικών και νεοναζιστικών ομάδων. Ο Τραμπισμός δεν είναι ένα πρόσωπο ή ένα Κόμμα που πήρε ακραίες θέσεις. Συνιστά επιθετικό ρεύμα λαϊκισμού, επικίνδυνο για την Δημοκρατία και την πορεία του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που τον συνεχάρησαν ήταν ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ο Φάρατζ, η Λεπέν και στην Ελλάδα ο συγκυβερήτης στην αριστερή Κυβέρνηση Π.Καμμένος («εμάς τους αντισυστημικούς, μας λένε λαϊκιστές» δήλωνε σε συνέντευξη του χωρίς να ενοχληθεί καθόλου ο ΣΥΡΙΖΑ) και ο Ν.Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής. Τυχαία εμφανίστηκε αυτό το πανευρωπαϊκό μαύρο μέτωπο; Δεν νομίζω.
Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας. Το τέρας είναι εδώ.Για την ακρίβεια, το τέρας του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού ήταν εδώ σε μια σειρά χώρες στην Ευρώπη. Τώρα όμως ενδυναμώμεται. Παίρνει πρόσθετα συντηρητικά χαρακτηριστικά. Η ευθύνη ανήκει πια στους πολίτες.
