Του Δημήτρη Καπράνου
Είχα κολλήσει ξαναδιαβάζοντας το "Complete Unknown" του Κωνσταντίνου Τσούμα και με πήρε η ώρα. Περασμένες τέσσερις και μισή έπεσα στον καναπέ κι άνοιξα την τηλεόραση, στο BBC. Με το που έπεσε το μάτι στην οθόνη ήρθε το σοκ. "Ο Λέοναρντ Κοέν πέθανε στα 82 του". Κι ύστερα άντε να κοιμηθείς! Σηκώθηκα κι έψαξα στα τυφλά καπνό και αλκοόλ!
Λίγες γουλιές ουίσκι, ένα βαρύ τσιγάρο από εκείνα τα τούρκικα τα "Σαμσούν" που φυλάω για τέτοιες ώρες , τα ακουστικά στ' αυτιά με το "Αληλούια" του Κοέν και μπαίνω στο τουίτερ. Χαμός! Από κάθε γωνιά του κόσμου τα μηνύματα για τον μεγάλο ποιητή της μουσικής. Για σκέψου! Μόλις πριν λίγες μέρες λέγαμε "Ο Κοέν έπρεπε να πάρει το Νόμπελ λογοτεχνίας κι ας άφηναν τον Ντίλαν για του χρόνου".
Λατρεμένος από τη γενιά μας, αλλά και από όλους ο "Υδραίος" Λέοναρντ, που εδώ, στο φως της Ύδρας, χάραξε τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, τη λογοτεχνία και την μουσική. Την Ελλάδα διάλεξε και "ελληνική χορωδία" ονόμαζε πάντα τα φωνητικά σύνολα που τον συνόδευαν στις συναυλίες του. "Έχετε ξαναπάει από τότε στην Ύδρα;" τον ρώτησα εκείνο το βράδυ του Ιουλίου του 2008, στο "Τέρα Βάιμπ" στη Μαλακάσα, εκεί που ο φίλος Νίκος Λώρης, ο άνθρωπος που φέρνει στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, μου εξασφαλίζει κάθε φορά πρόσβαση προς τα είδωλα που με έμαθαν να αγαπώ τη μουσική και τη ζωή. "Δεν έφυγα ποτέ από την Ύδρα" ήταν η απάντηση, από έναν άνθρωπο εμφανώς κουρασμένο, ο οποίος ,στα 75 του, πραγματοποιούσε μια γιγαντιαία τουρνέ σε όλο τον κόσμο.
Ήταν εκείνα τα χρόνια, που έπρεπε να ξαναμαζέψει χρήματα, αφού η έμπιστη γραμματέας και συνεργάτης του υπεξαίρεσε όλη σχεδόν την περιουσία που είχε συγκεντρώσει! "Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάνω την πουτάνα στη σκηνή! Είναι κι αυτό μια εμπειρία" είπε, με εκείνη τη βαριά, τραχιά, γλυκιά και βελούδινη μαζί φωνή.
Τον λατρέψαμε τον Κοέν. Εμείς, οι παλιότεροι, από τα πρώτα του τραγούδια, που έδειξαν ότι είχαμε να κάνουμε με κάτι συναρπαστικό. Οι νεότεροι, τον έμαθαν και τον αγάπησαν κυρίως από τον ύμνο που ονομάστηκε "Αληλούϊα", ένα κομμάτι εκπληκτικό, συμφωνικό ποίημα, που καταδεικνύει την μουσική και ποιητική του μεγαλοφυΐα. Μέχρι και η μακαρίτισσα η μάνα μου λικνίστηκε με το "Dance me to the end of love" ενώ οι νεολαίοι της κάθε εποχής δεν θα πάψουν ποτέ να τραγουδούν "First we take Manhattan/then we take Berlin"! Στο καλό, φίλε, αληλούηϊα!
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
