Του Δημήτρη Καπράνου
Η Μάρθα Πουλακίδα, σύζυγος του φίλου και συναδέλφου μας Νάσου, έφυγε από κοντά μας, αφού πάλεψε επί χρόνια ,με τον καρκίνο.
Αποχαιρετώντας την, θα μιλήσουμε για "τη γυναίκα του δημοσιογράφου". Μην απορείτε. Ναι, η γυναίκα του δημοσιογράφου, είναι ιδιαίτερο είδος.
Είναι ένα άτομο που πρέπει να αντέξει ειδικές συνθήκες, μεταπτώσεις, ανταγωνισμούς, απογοητεύσεις, "στησίματα", προδοσίες ξενύχτια, δυσκολίες, απουσίες.
Ιδιαίτερα για εμάς, τη γενιά που πρόλαβε "την τελευταία εποχή της αληθινής δημοσιογραφίας", η αποστολή των γυναικών μας ήταν (και είναι) δύσκολη.
Θυμάμαι, με τον Νάσο, νύχτες ολόκληρες, να τρέχουμε στο ρεπορτάζ. Εγκλήματα, φωτιές, ναυάγια, αποδράσεις, δυστυχήματα, Θύρα Επτά, Δραγώνας, Λαμπρόπουλος, 17 Νοέμβρη. "Ραντεβού στη γωνία" λέγαμε και ξεκινούσε η περιπέτεια. Χωρίς "κινητά", φαξ, e.m ail και άλλες ευκολίες, τρέχαμε χωρίς σταματημό, αλλά ξέραμε ότι η γυναίκα ήταν εκεί, να ετοιμάζει τα παιδιά για το σχολείο, να "τρέχει" το σπίτι...
Πότε έβλεπε το σπίτι τον -τότε- δημοσιογράφο; Στις επτά το πρωί έπρεπε να είμαστε στην Αστυνομία για να δώσουμε "τις τελευταίες ειδήσεις". Αμέσως μετά, στο υπουργείο Ναυτιλίας, για το ρεπορτάζ. Στη συνέχεια ΠΝΟ, Νοσοκομεία, τρεχάλα, "θέμα για την Κυριακή" και ένα σωρό άλλα.
Το μεσημέρι-αν είχαμε καιρό- ένα σύντομο πέρασμα από το σπίτι, ένα φαγητό στα πεταχτά και μετά εφημερίδα, μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα.
Και η Μάρθα- και όλες οι Μάρθες- στο σπίτι, να κρατήσει τον ρυθμό, να διαβάσει τα παιδιά, να τους μαγειρέψει, να τα ταΐσει, να τα έχει καθαρά στο σχολείο.
Ένα Σάββατο μας έμενε και κάναμε τα πάντα για να αναπληρώσουμε το κενό της εβδομάδας, κάτι αδύνατο, φυσικά.
Έτσι, το βάρος έπεφτε στην Μάρθα του καθενός. Και στη Μάρθα του Νάσου, που έφυγε προχθές για πάντα.
Αποχαιρετώντας τη Μάρθα, τη σύζυγο του Νάσου, που μέσα σε τόσες και τέτοιες δυσκολίες κράτησε όρθια την οικογένεια, έβγαλε έναν γιατρό και μια δικηγόρο, αποχαιρετάμε και ένα είδος γυναίκας, που χάνεται. Της γυναίκας, που μπορούσε να είναι εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύντροφος, σύζυγος, μάνα και φίλη.
Θα θυμόμαστε πάντα τα γλέντια που κάναμε μαζί, στα διαλείμματα της δύσκολης εποχής, τα ταξίδια και τα καλαμπούρια μας. Θα έχουμε πάντα την εικόνα μιας ευχάριστης και δροσερής της παρουσίας, δίπλα στον καλό μας φίλο Νάσο., με τον οποίο τόσα και τόσα μας συνδέουν.
Στο καλό, Μάρθα, για τον Νάσο μην ανησυχείς, θα είμαστε όλοι δίπλα του.
Το δανείζει το ΙΣΝ για τους Ολυμπιακούς.
