Του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι και στις προσεχείς εκλογές ουδείς θα ασχοληθεί για να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα αναφορικά με ποια Ελλάδα επιθυμούμε να έχουμε στο εγγύς και απώτερο μέλλον.
Μόνο τρεις πολιτικές δυνάμεις δείχνουν ν’ απαντούν ξεκάθαρα.
Κι αυτές περιθωριακές.
Δηλαδή, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και οι νεομπολσεβίκοι που αποσχίσθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεν ΚΚΕ έχει παραμείνει στις θέσεις του 1917 και στο βουνό του εμφυλίου, η Χρυσή Αυγή έχει ώτα και ματιά στραμμένη στον αγκυλωτό σταυρό κι εκείνοι που συντάσσονται με τον Λαφαζάνη μιλάνε για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δραχμή.
Τουτέστιν για χαώδεις καταστάσεις σαν εκείνες της Αργεντινής και της Βενεζουέλας.Όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν βαθύτατες συντηρητικές δυνάμεις που δίνουν μάχες χαρακωμάτων για να προστατεύσουν τα δήθεν κεκτημένα του πελατειακού συστήματος και των συντεχνιών.
Ακόμη κι όσα νεόκοπα κόμματα προτείνουν λύσεις, τις περισσότερες φορές αυτές είναι ενταγμένες σε εκλογικές – κομματικές τακτικές.Να το πούμε ξεκάθαρα.
Η σιωπηλή και σκεπτόμενη πλειοψηφία δεν περιμένει από τον ΣΥΡΙΖΑ ν’ ακούσει έστω κι ένα υποτυπώδες προγραμματικό λόγο για όσα ταλανίζουν τον τόπο.
Άλλωστε το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν η έλευση του πιο σκληρού μνημονίου, ο εξευτελισμός της χώρας από τον θλιβερό Βαρουφάκη, ο εξευτελισμός του κοινοβουλίου με την επιλογή της Κωνσταντοπούλου κι η παντελής έλλειψη ρεαλιστικών σχεδίων και προγράμματος.
Κι από πάνω ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠαΣοΚ.
Όμως, αν η χώρα είναι όρθια, αν σώθηκε προσωρινά η παρτίδα οφείλεται στους Μεϊμαράκη, Θεοδωράκη και Γεννηματά, που αποδέχθηκαν να φορτωθούν τα εξοντωτικά μέτρα που τους φόρτωσε ο Τσίπρας, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία στην οποία οδηγούσαν οι … αστέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.Όμως, αυτό δεν απαλλάσσει τις ευρωπαϊκές δυνάμεις από τις ευθύνες τους.
Κι αν τις ευθύνες τους για το παρελθόν τις πλήρωσαν με τη συρρίκνωσή τους, αυτό δεν τους καθιστά αυτομάτως αναβαπτισμένους στη λαϊκή συνείδηση.
Γι αυτό θα πρέπει να μιλήσουν με σαφήνεια και σύγχρονο πολιτικό λόγο για το αύριο.
Μπορούν;Ποιος θα μιλήσει, επί παραδείγματι, ξεκάθαρα και θα ταχθεί υπέρ του αναγκαίου ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων (ταξιτζήδες, φαρμακοποιοί, δικηγόροι κλπ), αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις συντεχνιών;
Ποιος θα μιλήσει ξεκάθαρα και θα ταχθεί υπέρ της αποκέντρωσης πόρων προς τους ΟΤΑ, ούτως ώστε να μη γίνονται οι πολίτες θύματα ρουσφετιών ή ακόμη κι «εχθροπραξιών» ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και μη αρεστούς της δημάρχους ή περιφερειάρχες;
Ποιος θα μιλήσει ξεκάθαρα και θα ταχθεί υπέρ ενός ευέλικτου και λειτουργικού opergov, ούτως ώστε ο κρατικός μηχανισμός να μη λεηλατείται από συντρόφια κομματικών συνελεύσεων, ξαδέλφους και κουμπάρους;
Ποιος θα μιλήσει και θα τοποθετηθεί υπέρ του κλεισίματος δεκάδων περιφερειακών ΤΕΙ, που το μόνο που προσφέρουν είναι δουλειά σε σουβλατζίδικα και καφετέριες επαρχιακών πόλεων, καθώς και εισοδήματα μέσω ενοικίων; Ποιος θα πει ότι αν κλείσουν όλα αυτά, θα χρηματοδοτούνται καλύτερα όσα πρέπει;
Ποιος θα μιλήσει και θα τοποθετηθεί υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων;
Ποιος θα μιλήσει και θα τοποθετηθεί υπέρ της πλήρους αποκέντρωσης των Ενόπλων δυνάμεων και το κλείσιμο περιφερειακών στρατοπέδων, που το μόνο που προσφέρουν είναι ότι και στην προηγούμενη παράγραφο; Ποιος θα πει ότι στην Αθήνα δεν χρειάζεται σχεδόν ούτε ένα στρατόπεδο, συμπεριλαμβανομένου ίσως και του υπουργείου Άμυνας μετά των επιτελείων, που θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται στην Θράκη;
Ποιος θα μιλήσει και θα τοποθετηθεί υπέρ της φορολόγησης των αγροτών, αφού δεν είναι δυνατόν εσαεί να επιμερίζονται την συνεισφορά τους οι άλλοι φορολογούμενοι;
Ποιος θα μιλήσει και τοποθετηθεί υπέρ της κατάργησης κάθε φορολογικής ασυλίας;
Ποιος θα μιλήσει και θα ταχθεί υπέρ του άμεσου κλεισίματος δεκάδων αντιπαραγωγικών δημοσίων οργανισμών;
Ποιος θα μιλήσει και θα ταχθεί εναντίον της συνταξιοδότησης άγαμων θυγατέρων δημοσίων υπαλλήλων και στρατιωτικών;
Ποιος θα μιλήσει και θα τεθεί υπέρ των συμφερόντων του ιδιωτικού τομέα, αποδεχόμενος ότι δεν είναι δυνατόν αυτός να βρίσκεται εσαεί όμηρος της πολυνομίας, της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς του δημοσίου τομέα;
Ποιος θα μιλήσει και θα τεθεί υπέρ ενός σαφούς μικτού συστήματος (ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας) ασφάλισης και περίθαλψης;
Ποιος θα μιλήσει και θα πει ότι δεν μπορεί η στασιμότητα κι οι οικονομικές δομές της δεκαετίας του εξήντα να δημιουργήσουν ευημερία στις πρώτες δεκαετίες του νέου αιώνα.
Ποιος θα μιλήσει και θα ταχθεί ξεκάθαρα –και δη με χρονοδιαγράμματα- περί της αναγκαιότητας διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας;
Ποιος θα μιλήσει ξεκάθαρα και θα καταθέσει ένα συνολικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, χωρίς ουτοπίες και δογματισμούς, αλλά βασισμένο στον ρεαλισμό, στην πραγματική οικονομία και τις δυνατότητές της;Αντιθέτως, θα ακούσουμε πάλι τα γνωστά.
Για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για δίκαιο φορολογικό σύστημα, για ανάπτυξη (γενικώς κι αορίστως), για δημόσιο στην υπηρεσία των πολιτών (χωρίς να θίγονται φυσικά τα κακώς κείμενα «κεκτημένα»), χώρια που όλο και κάποιο δωράκι θα «σκάσει» μούρη στην προεκλογική περίοδο.
Χώρια οι ανούσιες διενέξεις, οι καυγάδες, οι τσιρίδες κι ο πλήρης αποπροσανατολισμός της κοινωνίας μέσω αυτών.
Ελπίζω να διαψευστώ.
Αλλά δεν….
