Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές φορές οι προπονητές των μεγάλων ομάδων έχει να κάνει με τη διαχείριση ενός πλήρους ρόστερ. «Ευχάριστο πονοκέφαλο» κατά το δημοσιογραφικό κλισέ των αθλητικών συντακτών είναι να έχει ένας κόουτς τρεις και τέσσερεις επιλογές για την ίδια θέση. Αυτό ισχύει σε μια πρώτη ανάγνωση και μόνο. Την ίδια στιγμή υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες για το κακό κλίμα που μπορεί να επικρατεί στα αποδυτήρια, συνεπεία των επιλογών του προπονητή. Ένα κλίμα που πολλές φορές «τρώει» τους προπονητές που δεν μπορούν να διαχειριστούν την ομάδα τους. Άλλες φορές βέβαια, απλώς «τρώγεται»
κάποιος παίκτης, θυσιάζεται δηλαδή για το καλό της ομάδας.
Βλέποντας τα τελευταία παιχνίδια του Ολυμπιακού, να παίζει συνεχώς ο Ζντέλαρ ως βασικό αμυντικό χαφ, αρχίζει να μετράει κανείς πόσοι μένουν πίσω του: Καμπιάσο, Κασάμι, Μανιάτης. Κι ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί. Μάλλον πολλοί για μια θέση. Ίσως γι΄ αυτό άλλωστε πληθαίνουν οι φήμες ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού μάλλον θα αναζητήσει άλλο λιμάνι (στο Βέλγιο;) για να συνεχίσει την καριέρα του.
Αυτό είναι το πλεονέκτημα στο χώρο του αθλητισμού σε σχέση με το χώρο της πολιτικής. Γιατί αν αρχίσει κανείς να μετράει παίκτες που αναζητούν ρόλο στην άλλοτε κραταιά και πλέον παραπαίουσα ομάδα της ευρύτερης κεντροαριστεράς, μάλλον θα χάσει το μέτρημα. Φώφη, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Θεοδωράκης, Λυκούδης, Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Όλοι θέλουν να παίξουν, όλοι πιστεύουν ότι έχουν ρόλο κι όλοι θέλουν να πάρουν φανέλα βασικού. Ακόμα κι εκείνοι που ούτε στη 16άδα δεν μπαίνουν, ούτε καν στον πάγκο δεν κάθονται, πιστεύουν ότι τους έχει αδικήσει κάποιος αόρατος προπονητής, έχουν άποψη για το σύστημα που πρέπει αν ακολουθήσει η ομάδα και φυσικά θεωρούν τον εαυτό τους βασικό και αναντικατάστατο. Το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι ότι σε αντίθεση με ότι συνήθως συμβαίνει στις αθλητικές ομάδες, στο στίβο της πολιτικής δεν υπάρχει κάποιος αδιαμφισβήτητος πρόεδρος που θα πάρει την τελική απόφαση, είτε να αλλάξει τον προπονητή, είτε να ελαφρύνει το ρόστερ πουλώντας ένα δύο παίκτες. Αλλά το να φιλοδοξεί μια ομάδα ότι μπορεί να κάνει ξανά πρωταθλητισμό κάτω από αυτές στις συνθήκες είναι τόσο ρεαλιστικό όσο αν στην αρχή της σαιζόν ποντάριζε κανείς ότι η Καλλονή θα βγει στην Ευρώπη.
Αναγνώστης Κέντρος