Παλιά, στην Ελλάδα της (επίπλαστης;) οικονομικής ευημερίας, την εποχή των διακοποδανείων, την δυνατότητα να ξοδεύονται αφειδώς χρήματα προς πάσα κατεύθυνση την είχε αναδείξει σε ένα υψηλό επίπεδο τέχνης ο χώρος του ποδοσφαίρου. Πρόεδροι και παράγοντες με σημαντική διαδρομή στο σκοτεινό χώρο του περιθωρίου έκαναν μεταγραφές που – όπως υποστήριζαν – μερικές φορές κοντράριζαν οικονομικά μεταγραφές που έκαναν ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη ή ο Παναθηναϊκός των Βαρδιναγιάννηδων, που αν μη τι άλλο, ήταν εγνωσμένης οικονομικής επιφάνειας επιχειρηματίες.
Η γενικότερη φούσκα διαμόρφωνε ένα εξωπραγματικό τοπίο στο οποίο μικρές επαρχιακές ομάδες κάναν μεγάλα ανοίγματα που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική οικονομική τους κατάσταση. Αυτή η εικονική πραγματικότητα όμως δημιουργούσε μια αγορά που εκτόξευε τις τιμές στα ύψη. Αφού υπήρχε ζήτηση, τα προϊόντα, οι ποδοσφαιριστές ήταν πανάκριβα.
Κάποια στιγμή η φούσκα έσκασε, οι τιμές προσγειώθηκαν κι όπως σήμερα μπορεί να νοικιάσεις βίλα με πισίνα στη Βούλα με ενοίκιο χαμηλότερο απ΄ ότι θα πλήρωνες πριν δέκα χρόνια για ένα ρετιρέ στο Παγκράτι, έτσι μπορεί ο Φορτούνης να κοστίζει φθηνότερα από όσο κοστολογήθηκε κάποτε ποδοσφαιριστής ονόματι Κουτσιανικούλης.
Στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου αποτυπώνεται η αξία μιας εταιρείας, έτσι όπως την εκτιμά η αγορά μια συγκεκριμένη στιγμή. Οι παράγοντες που διαμορφώνουν αυτή την εκτίμηση είναι πολλοί, πολλές φορές δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα αλλά τελικά είναι εκεί, στο ταμπλό, που καθορίζεται η τελική τιμή. Έτσι οι εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών είχαν την εποχή των παχέων αγελάδων μετοχές που παρουσίαζαν μεγαλύτερη ζήτηση από τις λίγες στιβαρές βιομηχανίες της χώρας. Γιατί υπήρχε η παράμετρος potential, η αίσθηση ότι όσο πάει καλά η οικονομία γενικώς, τόσο υπάρχει πιθανότητα κι ο μπαρμπα-Μήτσος που ψαρεύει σπάρους στο λιμάνι να φτιάξει ιχθυοτροφική μονάδα.
Την περίοδο των ισχνών αγελάδων που διανύουμε, με τη χρηματιστηριακή φούσκα να έχει σκάσει προ πολλού, και τις προοπτικές της οικονομίας να μη μπορεί να ενθουσιάζεται αν δεν έχει κατεβάσει ένα μπουκάλι ουίσκι, είναι μοιραίο τόσο οι μετοχές να βρίσκονται στο δάπεδο, όσο και οι προσδοκίες να απέχουν έτη φωτός από το Great Expectations του Ντίκενς.
Πριν περίπου 15 χρόνια, ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας ανέλαβε Πρόεδρος και μετέτρεψε σε ΠΑΕ την τοπική ομάδα μιας κωμόπολης 1500 κατοίκων κάπου στην Πελοπόννησο. Η ποδοσφαιρική φούσκα της εποχής έφερε σ΄ αυτό το παραλιακό χωριό λατινοαμερικάνους ποδοσφαιριστές που του έδωσαν ένα εξωτικό χρώμα με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τη δυνατότητα να φτάσει μέχρι την Β’ Εθνική με την ποδοσφαιρική τους τεχνική. Όταν η φούσκα έσκασε, η ομάδα κατρακύλησε σε μια τοπική κατηγορία και οι μελαμψές εντυπωσιακές γυναίκες με τα παιδιά τους ακολούθησαν τους συζύγους ποδοσφαιριστές σε άλλες πολιτείες.
Εκείνη την περίοδο πάνω κάτω, ο ΟΛΠ έμπαινε στο Χρηματιστήριο, είχε προηγηθεί ο ΟΛΘ. Η μετοχή του, ακόμη κι τις περιόδους που το Χρηματιστήριο δεν ήταν στα χάι του κρατιόταν ψηλά και θεωρείτο «ασφαλές λιμάνι» για τους επενδυτές. Με την ελληνική οικονομία σε ύφεση επί επτά έτη, και το κράτος πρακτικά χρεοκοπημένο, η γενικότερη πτώση του Χρηματιστηρίου ήταν εύλογη εξέλιξη όσο αναμενόμενη άλλωστε ήταν και η προσγείωση των μετοχών σε ιστορικά χαμηλά.
Αν η ποδοσφαιρική ομάδα της κωμόπολης της Πελοποννήσου φανταζόταν ότι θα μπορούσε να ανέβει ακόμα και στη Σούπερ Λιγκ πριν 15 χρόνια, τότε ο ΟΛΠ δικαιούτο να φαντάζεται πως θα μπορούσε να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ.
Σήμερα, η ομάδα παίζει με άλλα χωριά της περιοχής και τα 12 ευρώ της μετοχής του ΟΛΠ στο Χρηματιστήριο είναι μόλις 10 ευρώ λιγότερα από όσα προσέφεραν ανά μετοχή οι Κινέζοι, που ήταν και οι μόνοι ενδιαφερόμενοι, για να αγοράσουν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Γιατί καλώς ή κακώς σε όλα τα πράγματα, υπάρχει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης.
Αναγνώστης Κέντρος
Το δανείζει το ΙΣΝ για τους Ολυμπιακούς.
