Κατά το παρελθόν υπήρχαν ποδοσφαιριστές, προικισμένοι τεχνίτες της μπάλας, οι οποίοι εξέθεταν τους αντίπαλους αμυντικούς που είχαν την ατυχία να τους μαρκάρουν, διαλέγοντας κάθε φορά την καλύτερη ντρίμπλα από μια τεράστια γκάμα που είχαν στο ρεπερτόριό τους.
Ο αξεπέραστος Χατζηπαναγής ήταν και γι’ αυτό ο εφιάλτης του κάθε δύστυχου αντιπάλου. Μπορούσε να περάσει τη μπάλα κάτω από τα πόδια του αμυντικού, να κάνει μια περιστροφή γύρω από τον άξονά του παίρνοντας μαζί του την μπάλα (κάτι που τελειοποίησε 25 χρόνια αργότερα ο μεγάλος Ζιντάν), να περάσει τη μπάλα πάνω από το κεφάλι του αμυντικού και βεβαίως να τον κάνει να κουτουλάει με το σήμα κατατεθέν του:
η μπάλα φεύγει δεξιά από τον αμυντικό, ο ίδιος αριστερά, ή αντίστροφα, και λες και έχουν ραντεβού, μπάλα και Χατζηπαναγής συναντιούνται ένα-δυο μέτρα πίσω από την πλάτη του αντιπάλου με την εξέδρα να παραληρεί.
Αργότερα, όσο οι άμυνες έγιναν πιο σφιχτές και οι αμυντικοί πιο σφιχτοί και πιο γρήγοροι, οι περίτεχνες ενέργειες έγιναν όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο στο ποδόσφαιρο. Ίσως γι’ αυτό, ακόμα και οι καλύτεροι ντριμπλέρ, όσοι ακόμη επιμένουν στην ποδοσφαιρική αυτή τεχνική – μην πω τέχνη- έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ ντρίμπλας, για να αποφύγουν τον αντίπαλο. Μια χαρακτηριστική προσποίηση, ένα σπάσιμο της μέσης, μια στροφή του σώματος με παράλληλη προστασία της μπάλας.
Το ασφυκτικό πρέσινγκ των αντιπάλων όμως δεν περιορίζει μόνο τις περίτεχνες ενέργειες μέσα στο παιχνίδι, αλλά και εκθέτει όσους δεν έχουν την ποιότητα, αλλά θέλουν να δοκιμάσουν να το παίξουν ντριμπλέρ. Κι υπάρχουν ουκ ολίγοι παίκτες που δεν έχουν το ταλέντο, αλλά μέσα στην κάψα του παιχνιδιού θέλουν να νοιώσουν λίγο Μέσι. Συνήθως δεν τα καταφέρνουν και κατά κανόνα όταν προσπαθήσουν δεύτερη φορά κάνουν το ίδιο λάθος. Ακόμη κι αν έχουν το χάρισμα να χρησιμοποιούν και τα δύο πόδια, έχουν την τάση να κάνουν λάθος – το ίδιο λάθος - είτε παίζουν δεξιά είτε αριστερά.
Η περίπτωση του Σταύρου Θεοδωράκη. Εμφανίστηκε – και λανσαρίστηκε - ως ελπιδοφόρο δεκάρι, προσδοκία που ποτέ δεν επιβεβαίωσε. Σε μια περίοδο που οι φίλαθλοι ζητούσαν νέα πρόσωπα, το να εμφανιστεί ως ο παικταράς που θα «γκρεμίσει τα μπετά» ήταν κατανοητή υπερβολή. Στην πραγματικότητα θα του πήγαινε καλύτερα ο ρόλος του αμυντικού χαφ – και εκεί μπορούσε ίσως και να διαπρέψει, προβλέποντας τα λάθη του αντιπάλου και ανακόπτοντας τις επιθέσεις του δημιουργώντας συνθήκες αντεπίθεσης για τη δική του ομάδα. Αλλά τα ελληνικά γήπεδα είναι γεμάτα από συμπλεγματικά 6άρια που θεωρούν ότι αδικούνται γιατί δεν φοράνε τη φανέλα με το νούμερο 10. Που θεωρούν ότι αδικούνται γιατί δεν τους αναγνωρίζεται ότι θα μπορούσαν να είναι μια ομάδα μόνοι τους. Είναι αυτοί οι προβλέψιμοι παίκτες, που ειδικά αν έχουν κάνει κι ένα καλό ματς, δε δίνουν τη μπάλα από το ένα πόδι στο άλλο.
Ατομιστές, που ακόμη κι όταν προσπαθούν με διαφορετικό τρόπο, κάνουν το ίδιο λάθος. Μαθαίνουν ελάχιστα από τα λάθη τους κι είναι έτοιμοι να τα ξανακάνουν με την πρώτη ευκαιρία. Το καλοκαίρι, όταν τέλειωσε το φλερτ Θεοδωράκη προς Τσίπρα, με τον δεύτερο να του δείχνει δίκην χυλόπιτας τις κάλπες, ο επικεφαλής του Ποταμιού επέμενε στο απολίτικο διαφορετικό σύνθημα «μεταξύ παλιού και νέου». Ο Τσίπρας, που και καλύτερος παίκτης είναι και σε μεγαλύτερη ομάδα παίζει, είχε προλάβει να «καπαρώσει» ακριβώς αυτό το δίλλημα, οπότε ήταν μοιραίο όσοι ενδεχομένως υιοθετούσαν αυτόν τον απολίτικο διαχωρισμό να προτιμήσουν τη μεγάλη ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ από την μικρή του Ποταμιού.
Τέσσερεις πέντε μήνες αργότερα, ενώ στο στερέωμα έχει εμφανιστεί νέος ηγέτης στην άλλη ομάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Σταύρος επιχειρεί τη λάθος ντρίμπλα, έστω και στο άλλο άκρο του γηπέδου. Η διάκριση λέει, δεν είναι δεξιά-αριστερά, αλλά μεταρρυθμίσεις ή λαϊκισμός. Πλην όμως, η ΝΔ του Κυριάκου, που αίφνης διεκδικεί εκ νέου το πρωτάθλημα, έχει προλάβει κι έχει θέσει η ίδια, το ίδιο αυτό δίλλημα. Οπότε ο Θεοδωράκης εμφανίζεται για δεύτερη φορά ως ο φιλόδοξος παίκτης μιας μικρής ομάδας που θα ήθελε να κάνει μεγάλα πράγματα, τέτοια που ήδη κάνουν διεθνούς φήμης παίκτες.
Θα ‘θελε, χωρίς όμως να μπορεί. Σαν τον Φετφατζίδη ένα πράγμα, ο οποίος ήταν εξαιρετικός στην απομίμηση της περιστροφικής γύρω από τον άξονά του ντρίμπλας του Ζιντάν, αλλά Ζιντάν δεν έγινε ποτέ.
Αναγνώστης Κέντρος
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
