Οι εκπλήξεις στα πρωταθλήματα - σε όλα τα πρωταθλήματα - είναι το αλατοπίπερο της κάθε διοργάνωσης. Και καθοριστικό κριτήριο του αν η διοργάνωση είναι ανταγωνιστική ή όχι. Στο ποδόσφαιρο και το πόλο, για παράδειγμα, έκπληξη θα είναι αν παραχωρήσει καμιά ισοπαλία μέχρι τη λήξη του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός. Στο μπάσκετ αν δεν είναι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός οι φιναλίστ του "Final4". Στο βόλευ (όπου πάντως υπάρχει ένας στοιχειώδης ανταγωνισμός και μπορεί να γίνει καμιά έκπληξη) αν δεν φτάσουν στον τελικό του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟΚ.
Στο Κύπελλο τα πράγματα ενίοτε παίρνουν διαφορετική τροπή. Άλλωστε, το Κύπελλο θεωρείται «θεσμός εκπλήξεων». Και όχι άδικα. Ο πρόσφατος θρίαμβος του Φάρου Κερατσινίου επί του ΠΑΟΚ στον ημιτελικό το επιβεβαιώνει. Η δεύτερη ομάδα του Πειραιά ( εκ των πραγμάτων )στο μπάσκετ θα αντιμετωπίσει στον τελικό τον Παναθηναϊκό και μένει να φανεί αν μπορούν να γίνουν δυο εκπλήξεις στη σειρά.
Στην πολιτική πάλι, ιδιαίτερα στην φετινή χρονιά των ανατροπών που μετράει λίγες μέρες, είδαμε τουλάχιστον δυο εκπλήξεις στην σειρά. Την μεγάλη διαφορά υπέρ του «Όχι» στο δημοψήφισμα (άλλο που αμέσως έγινε, άγαρμπα γιατί δεν υπήρχε χρόνος, «Ναι»), αλλά και στη συνέχεια την δεύτερη καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Γενικώς μετά την περίοδο των Μνημονίων και το τέλος του δικομματισμού η πολιτική στην Ελλάδα θυμίζει αγγλικό πρωτάθλημα (ή ακόμη περισσότερο Κύπελλο). Εκεί που η «σταχτοπούτα» Λέστερ προηγείται στην «Πρέμιερσιπ» χάνει μετά από 10 αγωνιστικές, αλλά η δεύτερη Αρσεναλ επίσης ηττάται και δεν μπορεί να την ξεπεράσει στην κορυφή της βαθμολογίας. Κι εκεί που είναι πολύ συνηθισμένο μια ομάδα δεύτερης κατηγορίας να κερδίσει το Κύπελλο. Στην Ελλάδα είναι τεράστια έκπληξη αν μια ομάδα της περιφέρειας, όπως η Λάρισα ή η Καστοριά φτάσει έστω στον τελικό.
Βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι για την Ιστορία πέντε χρόνια είναι ελάχιστος χρόνος (ακριβώς αντίθετα από το μπάσκετ όπου και πέντε λεπτά αγώνα είναι ένα ολόκληρο ματς), αποτελεί τεράστια πολιτική και ιστορική έκπληξη το γεγονός ότι το 4% έγινε 35% κυβερνά και συνεχίζει να κερδίζει. Μέχρι πότε; Κανείς δεν μπορεί να στοιχηματίσει αν φοβάται ότι μπορεί να καταλήξει στον κουβά. Έτσι που έχουν γίνει τα πράγματα αν κερδίσει ο Μειμαράκης στη ΝΔ η πιθανότητα να κερδίσει τις επόμενες εκλογές κόντρα στον Τσίπρα είναι υπαρκτές μεν , αλλά σχεδόν όσες έχει και ο Φάρος κόντρα στον Παναθηναϊκό. Από την άλλη ο Μητσοτάκης είναι μεν Μητσοτάκης, αλλά είναι και Κυριάκος. Όπως κόντρα στον ΠΑΟΚ ο Φάρος φορούσε μεν πορτοκαλί (συγγενείς προς το κόκκινο) φανέλες , είχε μάνατζερ τον παλιό ερυθρόλευκο Ελληνιάδη και κόουτς τον Πειραιώτη (και το πάλαι αστέρι του «Πορφύρα») Πολέμη, αλλά ήταν και Κερατσινίου. Της Νέας Δημοκρατίας και της οικογένειας ο πρώτος, αλλά με δικό του στίγμα. Του ευρύτερου Πειραιά και της οικογενείας του ο δεύτερος, αλλά και Φάρος.
Αλλά τελικά όλες οι λογικές προβλέψεις, όλοι οι υπολογισμοί και οι εμπνεύσεις σε κάθε περίπτωση κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Κι αν παίζεις στοίχημα - και στην πολιτική πολλοί παίζουν στοίχημα πριν μπει το μπάσκετ στο κουπόνι - πρέπει να είσαι έτοιμος ότι αντι να πας ταμείο μπορεί να καταλήξει στον κουβά.
Αναγνώστης Κέντρος
Μέσα από μια σατυρική παράσταση
