Είναι η περίπτωση του Εθνικού, της Νέας Δημοκρατίας – τώρα και την περίοδο ’93 -2004 αλλά και ’81-’89 – του ΠΑΣΟΚ το 2004-2009. Αλλά για τον Εθνικό είναι πάντοτε έτσι η κατάσταση. Δεύτερος, για να μην πούμε τρίτος τέταρτος στον Πειραιά. Άλλωστε, ο καλός συνάδελφος Γιώργος Αρκουλής έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον Εθνικό με τον τίτλο «Ιστορία γράφουν και οι δεύτεροι».
Τα σκεφτόμουν αυτά διαβάζοντας ένα πρόσφατο άρθρο του συναδέρφου Γ.Αρκουλή στην Εφημερίδα των Συντακτών. Πέρα από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που παραθέτει, βρίσκει κανείς εκεί μια διαρκή γκρίνια
κι ένα έντονο αντιολυμπιακό χρώμα. Εντάξει, ο Εθνικός αδικήθηκε κατάφορα από το κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν ο Δ.Καρέλλας έφερε το 1956 τον Πούσκας και τους άλλους μεγάλους της εθνικής Ουγγαρίας, αλλά αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα. Αλλά το να επικαλείται κανείς εκείνο το γεγονός για να δικαιολογήσει τη σημερινή μιζέρια είναι σαν να βγει η Φώφη και να επικαλεστεί τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, που έχασε η Ένωση Κέντρου με εκείνο τον τρόπο από την ΕΡΕ για να δικαιολογήσει την ιστορική υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ στην κατηγορία των μικρομεσαίων πολιτικών κομμάτων. Από το 1956 έχουν περάσει 60 χρόνια. Ο Εθνικός είχε τις ευκαιρίες του και τις πέταξε.
Είναι σαν να ακούς τη γκρίνια για το ποιος εκφράζει καλύτερα τον κεντροαριστερό χώρο. Το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι. Σιγά τη διαφορά, σιγά τα ποσοστά. Από τη στιγμή που μεταξύ τους δεν μπόρεσαν να τα βρουν, μείναν και οι δυο δεύτεροι.
Και μην πει κανείς ότι δεν είχε ο Εθνικός έναν τρίτο να συνεργαστεί και να δυναμώσει. Οι έχοντες γνώση των παρασκηνίων του ελληνικού ποδοσφαίρου θυμούνται πολύ καλά τη σχετικά πρόσφατη ενοποίηση της ισχυρής τότε Χαλκηδόνας, με τον παραπαίοντα Ατρόμητο. Ο Σπανός της Χαλκηδόνας, που είχε φτιάξει μια ομάδα από το τίποτα σε μια γειτονιά της Νίκαιας, στον Εθνικό απευθύνθηκε κατ΄αρχήν. Κι ο Εθνικός θα πρωταγωνιστούσε σήμερα στη Σούπερ Λίγκα στη θέση του Ατρόμητου. Αλλά με αυτά που του ζητούσαν κάποιοι παράγοντες πήρε των ομματιών του και πήγε στο Περιστέρι ο άνθρωπος.
Από μιαν άποψη ο Σπανός είναι το αντίστροφο του Θεοδωράκη. Κι ο Σταύρος από το τίποτα έκανε ένα κόμμα, αλλά στη συνέχεια, βλέποντας να χάνει οπαδούς δεν έψαξε να βρει ένα ισχυρό όνομα να ενωθεί και να κατοχυρώσει τη δυναμική του, όπως ο Σπανός. Επιμένει μόνος του, όπως ο Εθνικός. Δεν θα φταίει όμως κανείς για το μέλλον του. Όπως του Εθνικού…
Αναγνώστης Κέντρος
